Ontbijten met je kind

Het is ochtend en daar zit ik dan. Aan de keukentafel. Brood en koffie voor m’n neus, m’n dochter aan de andere kant van de tafel (die natuurlijk al lang haar brood op heeft). Ze heeft een koptelefoon op haar hoofd en tablet voor haar neus. Rust. Het enige wat je hoort is haar adem en de zachte muziek op de achtergrond. Wat heerlijk die stilte.

Moeders en hun schuldgevoel

En dan bekruipt het me, dat gevoel. Dat ene gevoel dat iedere moeder wel eens voelt. Schuld. Een rottig schuldgevoel. Alweer niet samen ontbeten, alweer de ochtend begonnen met een scherm voor haar neus, alweer niet ‘de perfecte’ moeder. Doe ik het wel goed?

Drukke ochtendroutine

Want nee, ik ontbijt niet samen met mijn kind. Al was dat wel mijn voornemen. In plaats daarvan zorg ik dat zij als eerste haar brood heeft met een bekertje melk of een smoothie. En ik? Ik ruim op, want er is altijd wel IETS dat opgeruimd moet worden. Ik noem maar even wat: een vaatwasser uitruimen, verdwaalde sokken opruimen, schoenen die niet op het daarvoor bestemde rek zijn gezet. En terwijl ik dan aan het opruimen ben, bedenk ik mij dat ik ook goed moet eten voor de kleine man die in mijn buik zit. Dus ik gris een stuk fruit van de fruitschaal en zet het opruimen voort óf ik zie iets anders dat nog ’even snel’ gebeuren moet.

Eindelijk tijd voor koffie

Pas dan, als alles is opgeruimd, vind ik de rust om een lekker broodje voor mezelf klaar te maken en een heerlijke kop koffie te zetten. Die koffie is natuurlijk nodig nadat al die ochtend-energie al verdwenen is in het chaotische ochtendritueel. En het is ook best gezond, toch? Ik bedoel, koffie komt van koffiebonen en bonen zijn gezond. Ik zeg: lang leve de donkere bonen-sap!

Niet voldoen aan het perfecte beeld van moeder zijn

Ik besef heel goed dat dit niet het ideaalbeeld is. Het is ook niet het beeld dat ik graag van mijzelf heb. Maar ik maak de keuze om mijn ochtend op deze manier te besteden, zodat ik daarna oprecht kan genieten van de rust. Geen haastig gevoel tijdens het eten, omdat ik ergens nog een haarelastiekje op de grond zie liggen, geen wiebelkont omdat er een jas over de stoel hangt in plaats van aan de kapstok (waar mijn man notabene langs loopt als hij binnen komt. Maar dat is weer een ander frustratie-onderwerp).

Jezelf voorop stellen als moeder

Rust wil ik voelen. Echte rust. Ik ben Tamara en ik ben een moeder die ervoor zorgt dat ze meestal een engelengeduld heeft (typt ze nadat ze haar dochter geïrriteerd wegstuurt, omdat zij voor de tiende keer vraagt hoe laat het is), doordat ze rust voor zichzelf voorop zet. Nouja, misschien niet op de eerste plek, maar zeker op nummer twee. Iedere moeder doet het anders en niemand is perfect. Deze manier werkt perfect voor mij. Hoe is dat bij jou?

Lees ook: Blogger Maartje heeft een dag in de week mamadag (drie keer raden wat ze dan doet)

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.