Waarom beginnen moeders altijd over hun kinderen als iemand vraagt hoe het gaat?
Je krijgt vast wel eens de vraag: ‘Hoe is ’t met je?’ Tja, wat is dan jouw antwoord? In mijn hoofd ga ik in voorkomende gevallen heel snel een rijtje af: 1. Ja, hoe is het eigenlijk met me? 2. Wil hij/zij dat wel echt weten? 3. In een zeurverhaal heeft hij/zij vast geen zin. 4. Maar het mag ook weer niet te goed gaan. En dat in een splitsecond, want aarzel je te lang, dan neemt de ander het gesprek over en kun je helemaal niks meer kwijt.
Sinds ik moeder ben, is het antwoord op die vraag nog complexer geworden. Vaak beantwoord ik een vraag naar mijn welbevinden met een referaat over het wel en wee van mijn kinderen. Waarom lijken hun levens toch altijd interessanter dan het mijne? Wat zij zeggen zoveel grappiger? Als ik merk dat een vriendin dit doet, wijs ik haar er direct op, maar zelf doe ik het soms ook.
Hoe is het écht met je?
Dat ik het in mijn antwoord vooral heb over de kinderen, heeft denk ik niet eens zo veel te maken met dat ik hen interessanter vind. Want zeg nou zelf: ze lijken toch allemaal verdomd veel op elkaar? Nee, dat antwoord is gewoon een veilige weg uit het moeras. Want hoe gaat het écht met je? Als je er al eerlijk over durft of kan zijn, weet je het überhaupt? Is er één antwoord mogelijk? Op dit moment heb ik bijvoorbeeld weer veel te veel werk. Wat na een jaar verplicht vrijaf door corona heel fijn is, want ik verdien weer eens wat. Maar het is ook heel pittig, want ik ben zoveel drukte niet meer gewend.
Van coronarust naar hectiek
Met het verlaten van de beperkingen in coronatijd neemt bovendien het risico op deze vraag in rap tempo toe. De borrels, feestjes, concerten, events vliegen me weer om de oren en nu klinkt die vraag zelfs nog veel luider. “Zooooo joh, lang niet gezien, he? Hoe IS het met je????” Je kunt natuurlijk altijd wegkomen met de klassieker: “Ik mag niet klagen.” Maar ik spreek hier het voornemen uit er eens even wat tijd voor te nemen. In alle rust uit te leggen wat wel lekker loopt en wat iets minder.
Geen tijd is geen prioriteit
Dat duurt misschien langer, maar so what?! Dan kost het antwoord drie minuten. Mag ik even? Geen tijd is geen prioriteit (even lekker cliché) en als ik de prioriteit al niet bij mezelf leg, wat verwacht ik dan van een ander? Bovendien, misschien werkt het wel inspirerend. In coronatijd nam ik deel aan een meeting waarin één persoon startte met het delen van intens persoonlijk verdriet. Ja, het was een werkvergadering en toch deed ze dat. Het rondje afgaand kwamen er ineens allemaal persoonlijke verhalen los. Die maakte zich zorgen over de kwetsbare buurman die niet meer naar buiten durfde. Die had net een dierbare verloren. De ander mistte zijn ouders intens. Het was voor iedereen een mooie en leerzame ervaring. Waarschijnlijk was dit makkelijker omdat er een scherm tussen zat. Maar ik hoop dit echt vaker mee te maken en daarin zelf het goede voorbeeld te geven.
Bij deze ook aan jou de vraag
Dus mama, vertel hier eens: hoe is het (echt!) met je? Laat je stem horen, want ook jouw ervaring telt en die kunnen wij (Stichting Voor Werkende Ouders) goed gebruiken in onze gesprekken met ministeries en kamerleden. Doen dus!
Renate is werkzaam voor Stichting Voor Werkende Ouders.