Maar heel eerlijk vond ik de afgelopen 3 weken al best heel pittig. Ik merk dat Marlie en ik steeds beter op elkaar ‘afgestemd’ raken waardoor veel strijd wegvalt. En met strijd bedoel ik dan de tijdsdruk bijvoorbeeld in de normale ochtend- en avondspits.

Genieten vs ongeduld

Ik baal alleen echt dat ik weinig ademruimte krijg en daardoor soms gewoon wat minder geduld kan opbrengen naar mijn peuter. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om zoveel tijd met haar te besteden en hoe hard ze vooruit schiet qua ontwikkeling. Ja, ze is bijna zindelijk! Yay. Inmiddels zijn alle troeven ingezet en de vraag naar kinderen op de opvang, de kinderboerderij, zwembad en dierentuin zijn nu dagelijkse kost. Ik blijf uitleggen waarom het niet gaat en dat deze locaties gesloten zijn, maar besef van hoe lang iets duurt is natuurlijk nog niet ontwikkeld. 30m2 is natuurlijk krap, maar ik denk dat een gemiddelde indoor speeltuin jaloers is op mijn mini speelparadijs.

Rare behoeften

Herken je die rare behoeften die nu opkomen? Willen sporten terwijl je normaal alleen contributie betaald? Behoefte aan een strandwandeling die je normaal wellicht één of twee keer maakt buiten je vakantie? De plicht die je voelt om je kind(eren) gezond en vers eten voor te zetten, maar dat je kasten nu eenmaal vol staan met pasta en pastasauzen? Dat je gedachten soms afdwalen naar het moment dat je weer een dag/dagdeel voor jezelf mag plannen? En dat het beeld wat je vormt als een droomscenario uit een film aan je voorbij flitst?

Hoe gaan we dit doen lieve ouders?

Hoe gaan we dit doen lieve ouders? En dan ben ik nog in het voordeel dat mijn meisje niet naar school gaat. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dagelijks even naar buiten ga met Marlie. Wandelen, frisse neus, maïs voeren aan de eendjes, boodschapje indien nodig en als de speeltuin rustig is leeft ze zich daar even uit. Dat ommetje doet ons allebei veel goed en uiteraard neem ik alle richtlijnen van het RIVM in acht.

Voor nu… hang in there mama! Je doet het zo goed! Twijfel niet aan jezelf.