Half zeven gaat de wekker, maar meestal ligt er dan al een klein spookje tussen ons in. Voor de vorm proberen we toch nog éven of we een oogje dicht kunnen doen. Om kwart voor zeven hijs ik mezelf uit bed met het tempo, zoals ik dat in mijn jongere jaren om drie uur ’s middags ook deed. Douchen, kleren aandoen en snel de kleine aankleden. Man heb ik er dan ook uitgeschopt en naar de keuken gesommeerd om een fles klaar te maken.

Met een beetje mazzel staat die fles klaar als ik beneden kom, net als een lekkere cappuccino. Fles in baby, koffie in mij, man doet zijn eigen dingen en rond 8 uur hijs ik kind in draagzak en kachel ik richting kinderdagverblijf.

Wat is werken toch heerlijk ontspannend

Om half negen maak ik mijn entree op de werkvloer en begint mijn koffie infuus. Ik had het je nooit durven voorspellen, maar man man man, wat is werken toch heerlijk ontspannend. Het ergste wat je kan gebeuren is een boze klant, en die zijn echt heel wat makkelijker te handelen dan een boze baby die niet op zijn rug wil liggen terwijl jij de poep uit al zijn huidplooien moet verwijderen.

Iets na vijf uur sluit ik mijn boefie weer in mijn armen. “Mama heeft je zo gemist”, kir ik. “Ga je mee naar huis naar papa?” Alhoewel meneer heeft besloten dat slapen na 2 uur voor mietjes is en je een kleine kabouter met rode wangen mee naar huis neemt, heeft hij op het moment dat je de voordeur binnenloopt energie voor tien. Iedere vijf minuten is het janken, dat dan weer wel.

Maar hop, ik mik een potje in magnetron, probeer uit te rekenen hoeveel tijd ik nog heb, voordat papa thuiskomt en hoeveel tijd ik nog moet overbruggen voordat meneer naar bed moet. Met een beetje geluk gaat z’n bordje leeg, een understatement, want meestal wordt het rond kwart over zes, met vijf happen in z’n mik, een kwestie van krijsen dat pas ophoudt als hij op schoot in een slaapzak zit voor het boekje. Papfles erin, baby op bed.

Iedereen is moe

Maar wij hebben mazzel, om zeven uur is het meestal stil. En niet alleen boven. Uitgeteld hangen we op de bank. Tv kijken? Ik hoor een vaag gebrom naast me. “Ik kan niet bij de afstandsbediening …” Zucht naast me. “Ik ook niet.” “Okay, ik pak hem wel.” Top denk ik, even later is de tv aan, maar wat er op staat krijg ik niet eens mee. Zappen is ’m teveel werk en het liefste val ik ter plekke in slaap. Huh wat? Oh wacht, ik was even in slaap gevallen.

Twee uur met een losgeslagen ongeleid projectiel, die harder door huis kruipt dan Daphne Schippers haar wereldrecord rent en wij kunnen niet meer. Om me heen zie ik allemaal ondernemende moeders, terwijl ik al blij ben als de prestatie van de dag is dat wij ook fatsoenlijk gegeten hebben, maar meestal gaat er een restje van het weekend in of iets anders wat vooral makkelijk en snel is. Het zijn de tropenjaren en iedereen is moe, maar soms lijkt het alsof ik de enige ben die geen energie meer over heeft.