Verdriet en geluk: familie missen en een baby krijgen
De aanloop naar en het krijgen van zo’n wolkje vol genot, brengt een hoop uiteenlopende emoties met zich mee. Bij mij, maar ook mijn omgeving. Waar ik dacht dat de gevoelens van gemis weer aangewakkerd zouden worden in deze periode, heeft geluk de overhand.
De pil vergeten
Zomer 2010 - Ik ben twintig lentes jong en volop aan het genieten van mijn studententijd tot ik op een zondag besef dat ik tijdens het gehele lange weekendje weg mijn pil niet heb genomen. Shit. Meteen papa en daarna mijn toenmalige vriendje bellen. We hebben al zo’n zes jaar een relatie en met een geslaagde poging de spanning te verlichten, zegt hij: “Komt goed Rens, we vinden wel een oppas.” Het is wachten op de zwangerschapstest. Negatief! Wat een opluchting! Toch? Wat er gek genoeg als eerste door mijn hoofd schiet is: “Wat jammer voor oma, die zou dit echt geweldig hebben gevonden …”
Vader pleegt euthanasie
Zomer 2015 - We staan aan het bed van papa. Hij heeft MS en besloten dat het genoeg is zo. Het verlies is niet onverwacht, maar valt alsnog zwaar. Die zomer heb ik mijn master afgerond, maar bij de diploma-uitreiking zal hij niet zijn. Net als alle volgende grote gebeurtenissen in mijn leven. Mijn eerste grote-mensensalaris, waarmee ik hem uiteten zou nemen. Een huis kopen. Trouwen. Kinderen … Bij de gedachte aan dat laatste schiet ik jaren erna nog steeds vol.
Zwanger in coronatijd
Zomer 2020 - Corona. Maar midden in de heisa is er een moment dat bruiloften toch, met aanpassingen, door mogen gaan. Niet papa, maar mijn broertje loopt me - met zijn borst vooruit - naar het altaar toe. Ja, er is sprake van gemis, maar nog meer van geluk. In één oogopslag heb ik alle mensen die me dierbaar zijn bij elkaar. Mijn oma van ondertussen 93 waagt zelfs een klein dansje. “Kom Ditta, dansen met de drie generaties!”, roept mijn moeder naar mijn oma.
Vier generaties
Zomer 2021 - Mijn familie komt langs op kraamvisite. Door corona heb ik ze tijdens de zwangerschap amper gezien. Bovendien heeft het virus zijn weg, ondanks alle voorzichtigheid, gevonden naar het huis van opa en oma. Dat het hen zou treffen was mijn grootste angst. Groter dan dat mij en mijn kleine groeiende kruimel in mijn buik zou pakken … Ik had al die jaren voor ogen dat ik op deze dag een enorm gemis zou voelen - het gemis over de ontmoeting die nooit zal plaatsvinden. Maar ik voel geluk. “Kom Lia”, zegt mijn oma daadkrachtig. Zo trots en vitaal heb ik haar al tijden niet gezien! We buigen ons drieën over de nieuwe familiespruit: Alexia Maralie Ditta. Vier generaties bij elkaar. Wat ontzettend bijzonder.
Ook je verhaal delen?
Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.