Mijn man wil niet meer leven

Tijdens mijn tweede zwangerschap vertelt mijn man dat zijn depressie weer heel heftig is en het leven van hem niet meer hoeft. Daar sta je dan. Als jonge moeder met een dochter en een nieuw leven in je buik … Dit is niet het plan wat we hadden toen we aan een gezin begonnen. De gedachte dat hij zichzelf iets aandoet, dat mijn dochters geen vader meer hebben en dat ik alleen verder moet, is zeer beangstigend.

We maken afspraken

Aangezien we het al eerder hebben meegemaakt, wil hij het eerst zelf proberen op te lossen. We maken de afspraak dat als hij het leven écht niet meer ziet zitten, hij mij een seintje geeft. Dan kan ik hulp inschakelen. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen. In de periode naar de bevalling toe, geniet ik met gemengde gevoelens. Als ik terugkijk op mijn telefoon heb ik veel foto’s en filmpjes gemaakt van onze oudste en hem samen.

Mijn bevalling komt op gang

Hartje zomer begint mijn bevalling. Aangezien mijn man slaapmedicatie neemt, weten we niet of hij de bevalling meekrijgt. Wanneer het begint te rommelen laat ik hem slapen, wel bel ik de verloskundige en mijn moeder. Zij komen direct. De verloskundige checkt mijn ontsluiting en ik heb dan 2 cm. Ze stelt voor om mij te strippen, maar in verband met mijn man zijn slaapmedicatie wil ik dit niet. Ik ga weer even slapen. Na een paar uur word ik wakker met heftige weeën en ik maak mijn man wakker. Alles gaat zo snel vanaf dat moment. De verloskundige kan onze dochter nog net opvangen wanneer ze binnenkomt. Alles is voorspoedig gegaan, ik ben dolgelukkig, echt op een roze wolk!

Van roze wolk naar duisternis

Vrijwel na de bevalling stort mijn man volledig in, hoe meer de uren verstrijken hoe meer hij in zijn depressie wegzakt. De kraamweek wordt langzaamaan een nachtmerrie. Ik ben lichamelijk en mentaal in orde en hij is de persoon die niks meer kan en op bed ligt. Al snel draai ik op volle toeren, samen met de kraamhulp verzorg ik hem.

Mijn moeder blijft slapen voor nachtelijke hulp

Mijn moeder blijft in de kraamweek slapen zodat ik de nachten niet alleen hoef te doen. Ik vind het fijn, maar ik ben de nachten al alleen gewend met onze oudste dochter. Dit is omdat mijn man alleen maar slaapt, omdat zijn slaap essentieel is. Met gebroken nachten zou het nog slechter met hem gaan. De nachten dat mijn moeder er is, praten we ook veel en open over de situatie. Uiteindelijk wil ik de nachten weer zelf doen.

De nacht geeft ruimte om te denken

Het alleen zijn met de baby geeft mij de ruimte om te denken. Tijdens deze nachten komt bij mij de angst, woede en verdriet. Angst dat de meiden geen vader zouden hebben en dat ik het alleen moet doen. Boos op de situatie (niet op hem!). En het verdriet dat dit hem moet overkomen en dat ik een meisje op de wereld zet terwijl dit allemaal speelt.

Genieten van de kraamweek? Niet voor mij …

We hebben veel dingen samen meegemaakt, maar dit gevoel van angst is moeilijk te beschrijven. Ik heb me van te voren voorgenomen om te genieten van de kraamweek en de newborn periode. Ik had er zo veel zin in! Maar ik kan er geen moment van genieten, ik moet meteen door. De baby komt er min of meer gewoon bij. En de kraamverzorgster is ook niet leuk. Een heel jonge meid die mijn dochter veel uit mijn handen pakt en ondertussen haar eigen zooi laat rond slingeren. Ik zou haar weg moeten sturen, maar ik heb geen energie om dit te doen.

Mijn man geeft aan het niet meer alleen te kunnen

Na de kraamweek maken we een afspraak bij de huisarts, de situatie begint ernstiger te worden en de suïcidale gedachtes zijn serieus. Mijn man geeft aan er niet alleen meer uit te komen. We gaan naar de praktijkondersteuner en hij stuurt ons door naar de crisisdienst. Daar zit ik dan, met mijn kraamverband in, gesprekken te voeren over het leven van mijn man terwijl ik ook net een nieuw leven op de wereld heb gezet. Soms moet ze zelfs mee naar de gesprekken … Het contrast is groot en onrealistisch.

Bij de crisisdienst voeren we gesprekken met psychologen, verpleegkundigen en psychiaters. Ze nemen alles serieus. Er komt een verpleegkundige thuis om mijn man te activeren zodat hij niet te veel in bed ligt. We maken een planning met activiteiten die hem houvast geven. Ook belt de huisarts mij regelmatig om te vragen hoe het met mij gaat. Dit is erg fijn zodat ik ook mijn ei kwijt kan tegen iemand die buiten de situatie staat. Ook het consultatiebureau en de verloskundigen zijn op de hoogte en staan open voor alle vragen of een gesprekje. We worden door alle instanties goed gezien en gehoord, we staan er niet alleen voor. Vanaf het moment dat we ons melden bij de crisisdienst staat mijn man onder begeleiding tot er een psycholoog of psychiater beschikbaar is. We worden niet losgelaten door de crisisdienst en mogen altijd bellen.

Standje overlevingsmodus aan

We moeten van afspraak naar afspraak en standje overlevingsmodus staat aan. De kinderen worden vaak opgevangen door mijn moeder. Daardoor missen we veel ‘eerste keren’ van onze baby zoals het eerste flesje, de eerste keer in de auto of gezellig op bezoek gaan. Alles wat we nu doen is noodzakelijk en er is niks ’leuks’ aan. Ook mijn oudste dochter vraagt aandacht. Ze wordt goed opgevangen en gaat soms met mijn moeder mee om iets leuks te doen. Maar ik wil ook dat zij went aan de nieuwe situatie met haar zusje. Het is een tweestrijd.

Ik schaam mij voor wat er speelt

Vrienden willen graag op kraamvisite komen. Niet wetende wat er allemaal bij ons speelt. Ik wil natuurlijk trots ons meisje laten zien, maar dat gaat nu niet. Onze oudste dochter gaat ook starten met school. We zeggen dus dat het prima met ons gaat, maar we erg moeten wennen en dat onze oudste even rust nodig heeft voor ze naar school gaat. Alleen mensen die heel dichtbij ons staan weten het. De rest nog even niet. Ik wil dit wel graag, maar ik schaam me, weet niet hoe ik het moet vertellen en wil mijn gezin en vooral mijn man beschermen.

Onze vrienden vertellen wat er gaande is

Ik voel me al die tijd onwijs alleen. Uiteindelijk vertellen we aan andere mensen wat er thuis speelt. Ik ben bang voor de reacties en om mensen te verliezen, maar iedereen is erg begripvol en helpt ons. Nu mensen weten wat er speelt, is ons vangnet uitgebreid. Vrienden nemen mijn man mee om iets leuks te doen, koken voor ons, passen op de kinderen, etc. Dit is hartverwarmend.

Ik vind het moeilijk om hulp aan te nemen, dat is mijn grote valkuil waardoor ik over mijn grenzen ga en mezelf wegcijfer. Ik heb regelmatig een schuldgevoel wanneer ik mijn oudste dochter weer uitzwaai. Maar ik kan op deze manier wel door met het huishouden en heb zo even tijd met mijn kleine meisje!

Hoe pak ik het nu aan?

Mijn man is vrij snel weer gaan werken omdat dit fijn is voor zijn routine. Onze oudste dochter gaat naar school, ik laat de bezorgdienst de boodschappen brengen en heb een schoonmaakster. Ik was vanaf het eerste moment opslag verliefd op onze jongste, maar door alle omstandigheden kwam dit op een lager pitje en moesten andere belangrijke dingen eerst. Ik heb heel veel van haar babytijd niet heel bewust meegekregen. Als ik foto’s van een jaar geleden zie, schiet ik soms nog steeds vol en mis ik haar kleine babylijfje.

Bizar wat je kunt op standje overleving

Ik ben sterk en doe zo’n beetje alles, het is bizar wat je aankan. Wel ben ik op een gegeven moment het vertrouwen kwijt dat het allemaal weer goed komt. Tegen de tijd dat mijn verlof stopt, merk ik aan alles: ik wil wel, maar het zal nog helemaal niet lukken om weer te gaan werken. Ik trek snel aan de bel en kom bij de Arbo arts terecht.

Tijd voor mezelf

In die tijd heb ik het dan ook heel rustig aangedaan en zelf hulp gezocht bij een psycholoog. Het lijkt alsof ik door alle gebeurtenissen en het ‘maar doorgaan’ weinig gevoelens meer heb. Hier werk ik aan en ondertussen deel ik iedere maand mijn psycholoog hoe het met mij gaat. Ze helpt me met reflecteren en ideeën om goed voor mijzelf te zorgen. Want goed voor mijzelf zorgen heeft al die tijd op pauze gestaan. De eerste stapjes zijn leuke dingen doen met vriendinnen, weer gaan sporten en werken. Ik ben vaak moe, maar ik krijg steeds meer energie door deze activiteiten! Gelukkig word ik steeds weer meer mezelf. Ik geniet ook echt van onze kleuter en dreumes die echt stapelgek zijn op elkaar en zo leuk samen kunnen spelen.

We kunnen zeggen dat het beter gaat

Mijn man heeft veel intensieve hulp gekregen en krijgt dat nog steeds. We zullen ons hele leven geconfronteerd blijven worden met situaties, maar inmiddels weten we hoe we er mee om moeten gaan, weten we hoe sterk we zijn en hoe groot ons fantastische vangnet is. Ik kan me dan ook niet bedenken wat ik zonder hen zou moeten. Ik ben ongelofelijk trots op mijn man. Als ik zie en bedenk wat wij allemaal hebben meegemaakt. Juist in de afgelopen anderhalf jaar waarin we twee prachtige meisjes op de wereld hebben gezet, puur uit liefde en als onze grote wens. Ik kan niet anders concluderen dat we ondanks alles, dit ook te boven komen en een topteam zijn. Mijn psycholoog noemt het ’echte liefde’. Er zijn weinig mensen die dit samen volhouden. Bij mij was de sleutel: zien en accepteren dat depressie een ziekte is en niet de persoon. Het snappen wat hij doormaakt, het accepteren dat hij ziek is, begrijpen dat hij bepaalde keuzes over zijn leven wilde maken. Dit heeft er denk ik voor gezorgd dat we nog steeds samen hand in hand door het leven gaan. Het is soms echt niet makkelijk en ik heb ook wel eens een baaldag. Maar inmiddels kan hij er dan ook weer voor mij zijn en helpen we elkaar.

Wat ik andere vrouwen zou willen mee geven om te doen als je in deze situatie komt? Zoek hulp, hoe moeilijk het ook lijkt. En durf een beroep te doen op je directe omgeving.

Iemand in je omgeving met suïcidale gedachten?

Ken jij iemand in je omgeving waar je je zorgen om maakt? Je kunt (anoniem) met hulpverleners bellen op 0800 - 0113 of chatten voor een luisterend oor, informatie en advies. Ga voor meer informatie naar 113.nl. Ook kun je contact opnemen met je huisarts zoals Maya deed, de huisarts kan je begeleiden om de juiste ondersteuning te vinden voor jouw situatie.