Zelf kwam ik er op mijn zeventiende achter dat ik vaginisme heb. Een tampon inbrengen lukte al nooit en gemeenschap hebben, bleek helemaal een no go. En hoewel je vaker hoort dat de eerste keer niet altijd even fijn is, dacht ik: zo veel pijn, dat kan niet normaal zijn!

Bijna tien jaar lang volgde ik allerlei therapieën, zoals: bekkenbodemtherapie, bezocht ik een seksuoloog, een psycholoog en heb ik therapieën gevolgd op gebied van ademhaling en lichaamshouding. Jarenlang heb ik gedacht dat zwanger worden misschien voor mij niet was weg gelegd. Van tijd tot tijd raakte ik boos en gefrustreerd, omdat ik zoveel tijd en energie moest steken in iets wat voor anderen heel vanzelfsprekend is.

Die baby, die moet er ook een keertje uit

Toen het op mijn 27e eindelijk lukte om gemeenschap te hebben, besloot ik direct te stoppen met de pil. Ik besloot mijn kans te grijpen en probeerde zwanger te worden. En dat lukte! Dolgelukkig was ik.

Maar naarmate de maanden begonnen te tellen en mijn buik begon te groeien, bouwde de spanning op, want die baby … die moet er ook een keertje uit. Hoe dan?! Voor iedereen die ‘bang’ is voor de bevalling deel ik zeven tips die mij heel erg hebben geholpen om mij niet te druk te maken over de naderende bevalling.

1. Bespreek je vaginisme met je verloskundige

Dat geldt uiteraard ook voor het ziekenhuispersoneel bij een ziekenhuisbevalling. Mijn ervaring is dat er veel begrip voor is. Zo namen ze wat meer de tijd voor bijvoorbeeld het toucheren. Door het rustig en stap voor stap te doen en doordat ze heel duidelijk vertelden wat ze gingen doen, kon ik mijn oefeningen toepassen waardoor het soepeler verliep.

2. Stel een geboorteplan op

In een geboorteplan kun je je wensen rondom de bevalling en de geboorte van je kindje vastleggen. Denk hierbij aan thuis of in het ziekenhuis bevallen, wel of geen pijnbestrijding, maar ook of je wilt dat de verloskundige en/of arts je informeert over alles wat hij of zij doet. Of dat je bepaalde dingen liever juist niet hoort op dat moment. Geef je verloskundige en, in geval van een ziekenhuisbevalling, ook het ziekenhuispersoneel een kopie van je bevallingsplan. Uiteraard kun je hier nog eens extra in vastleggen dat je last hebt van vaginisme.

3. Praat erover met je partner

Zorg dat je partner bekend is met je bevallingsplan en ook weet welke dingen je met name spannend vindt. Op die manier is er nog een persoon extra bij de bevalling aanwezig die jouw belangen kan behartigen.

4. Luister niet naar bevallingsverhalen van anderen

Elke bevalling is anders en je kunt vooraf piekeren over verhalen die je hebt gehoord, maar daar heb je echt helemaal niets aan, omdat je toch niet weet hoe het bij jou zal gaan. Stap er zo relaxed mogelijk in en laat het op je af komen.

5. Volg een zwangerschapscursus

Kies een zwangerschapscursus met een insteek die bij je past. Ik heb zelf een cursus gevolgd die gericht was op ademhalingsoefeningen, omdat ademhalings- en ontspanningsoefeningen mij ook het meest geholpen hebben met mijn vaginisme. Tijdens de bevalling heb ik heel veel aan de ademhalingstraining gehad.

6. Vaginisme heeft vooral te maken met ’naar binnen gaan’

Bevallen met vaginisme is niet heel anders dan bevallen zonder vaginisme. Vaginisme heeft vooral te maken met angst dat er iets naar binnen gaat. En één ding is duidelijk: de baby moet naar buiten. Vooraf vertelde een verloskundige mij dat zij niet de ervaring had dat vaginistische vrouwen meer complicaties hebben tijdens de bevalling dan niet-vaginistische vrouwen. Ik heb dit ook zeker zo ervaren. Het enige moment waarop ik tijdens mijn bevallingen last had van mijn vaginisme was bij het toucheren. Dat vond ik niet prettig, maar omdat de verloskundige en het ziekenhuispersoneel op de hoogte waren van mijn vaginisme is dat heel goed verlopen (zie #1). Verder heb ik tijdens mijn bevalling geen last gehad van mijn vaginisme.

7. Focus op de geboorte van je kind

Je gaat niet alleen bevallen, maar je gaat mama worden van een prachtig kind. En het cliché is waar. Het moment dat ze hem of haar op je borst leggen, daar kan echt helemaal niets tegenop!

De schrijfster van deze blog wil graag anoniem blijven. Marije is een fictieve naam.