Uit elkaar: mijn kennismaking met het ouderschapsplan
Nu het stof wat gedaald is en de emotie niet elk moment van de dag beheerst, komt er wat ruimte voor nuchterheid. Want wanneer je denkt dat de keuze om uit elkaar te gaan het moeilijkste is vergis je, je. Want wat moet er allemaal geregeld worden? Het eerste en meest voor de handliggend lijkt het ouderschapsplan. Dit is vrijwel één van de eerste dingen die je tegenkomt naast alimentatie.
Ik hoef niet te verhuizen en godzijdank verandert er op dat gebied niks voor Marlie. Moet even niet denken aan het verkopen van een huis en dat je dan als alleenstaande ouder nieuwe huisvesting, school/opvang en een nieuw netwerk moet opbouwen.
Al zoekende op het internet zijn een aantal voorbeelden van een ouderschapsplan snel gevonden. Wanneer ik de documenten open besef ik mij nog beter wat er allemaal geregeld moet worden. Waarover we na moeten gaan denken en ook hoe ‘kinderachtig’ bepaalde punten zijn. Met kinderachtig doel ik op bijvoorbeeld dat de andere ouder een cadeau koopt voor de jarige ouder zodat het kind iets kan geven. Voor mij vanzelfsprekend maar triest genoeg in vele situaties niet.
Nog geen sprake van schoolvakanties of ouderbijdrage
Nu is er nog geen sprake van schoolvakanties of ouderbijdrage dus dat wordt een moment van herziening van dit plan. Minutieus beschreven regels ten aanzien van opvoeding, bejegening van de andere ouder in bijzijn van het kind, omgangsregeling en bevoegdheden bij calamiteiten. Urgente beslissingen van medische aard welke tot de ouder behoren waar Marlie op dat moment verblijft. Toestemming welke nodig is bij vertrek naar het buitenland, the works!
Alimentatie is voor mij een beladen woord, omdat ik aan beide kanten slachtoffers heb gezien van dit feit. Mannen die zo worden belast dat ze nooit meer een leven kunnen opbouwen en vrouwen die op de armoedegrens balanceren doordat er geen nakoming van de regeling is.
Ouders die elkaar doelbewust het leven zuur willen maken doordat dit een maandelijks terugkerend ding is. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat ik zelf ooit beroep zou moeten doen op deze wet. Feit is dat ik daar de komende jaren door een nihilstelling van mijn partner niets van zal zien. Dus ja … ik sta er écht alleen voor financieel.
Hoe moet ik haar begeleiden in dit hele proces?
De rauwe emoties die hoogtij voeren en zachtheid vragen versus de koude zakelijkheid van het maken van een plan om ons meisje op te voeden. Wat een tegenstelling …
Het moeten loslaten van de controle en nu al nadenken over de meest uiteenlopende zaken. Want vanaf welke leeftijd is het normaal dat een kind een weekend bij papa slaapt? En wanneer is daar het moment dat ze op vakantie kan met een ouder? Wanneer introduceer je een eventuele nieuwe partner in haar leven? Hoe moet ik haar begeleiden in dit hele proces?
Het liefste hou ik haar stevig vast en neem ik alles van haar over maar dat gaat niet. Ik kan haar niet beschermen tegen alles en zeker niet tegen het verdriet dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn. En hoe zorg ik ervoor dat ik niet ga overcompenseren om mijn schuldgevoel alsmede het gat wat papa achterlaat op te vullen?
Ik ben er nog lang niet, maar doe mijn uiterste best om er het beste van te maken …