Een tweeling?!

´Zien jullie wat ik zie?’, hoor ik de verloskundige zeggen. Op de echo is goed te zien dat het niet om één maar om twee levens gaat. En toch durven mijn man en ik het niet hardop te zeggen. Want het zal toch niet waar zijn? Hoe gaan we dat doen? We hebben beiden geen ouders en geen familie in de buurt die kunnen helpen. Het overvalt ons en we hebben even tijd nodig om het te verwerken. Maar natuurlijk zijn we ook heel erg blij, dankbaar en verrast met dit geweldige nieuws.

Kind met een hechtingstoornis

Voordat ik moeder werd had ik een bewogen leven. Het begint allemaal niet makkelijk; op jonge leeftijd krijg ik de diagnose ‘hechtingsstoornis’. Ik ben op jonge leeftijd al uit huis geplaatst en ben verschillende keren door Jeugdzorg en de Kinderbescherming doorgeschoven van gezin naar gezin en kwam uiteindelijk ook in internaten terecht. Kortom, ideale omstandigheden voor een kind om een hechtingsstoornis te ontwikkelen.

Dit is uiteraard een onbewust proces. Een kind kiest hier niet voor, maar ervaart de gevolgen en leert manieren om daar vervolgens mee om te gaan. Die manieren zijn vaak ongezond en (zelf)destructief. Zoals dat ook bij mij was. De hechtingsproblematiek beperkte mij sociaal gezien enorm en maakte mij kwetsbaar. De grootste gevolgen die ik later moest ondervinden is dat ik geen liefde kon geven en ontvangen. Relaties onderhouden was voor mij als een marathon lopen en zelfzorg was wel het laatste waar ik aan dacht. Ik verwaarloosde mezelf en de vriendschappelijke relaties die ik had.

Renate: ‘Ik wil ze alles geven wat ik zelf gemist heb’

Kan ik wel een goede moeder worden?

Moeder worden is voor mij lange tijd geen verlangen geweest. Misschien dat ik mij ergens realiseerde dat ik niet de moeder kon zijn die een kind nodig heeft. Een gezonde en veilige thuissituatie is namelijk erg belangrijk. Ik wist dat ik dat niet kon geven. Ik besefte dit voor het eerst toen ik in behandeling was bij de GGZ. Regelmatig hoorde ik, dat wat je zelf gemist hebt, niet aan anderen kunt geven zo lang er geen herstel heeft plaatsgevonden. Ik vond dit toen nonsens, maar ik denk daar inmiddels anders over.

Gelukkig heb ik mezelf de tijd gegund en gegeven om de confrontatie met mezelf en het verleden aan te gaan. Zo kon ik in mijn eigen tempo herstellen van alles wat kapot is gegaan. Na enige tijd kwam er herstel in relaties, identiteit, het verwerken van trauma’s en ik zorgde steeds beter voor mezelf. Ik leerde dat ik er mag zijn. Ik leerde mijn talenten ontdekken en verder ontwikkelen. Ik leerde om van mezelf te houden. Dit proces ging met vallen en opstaan, maar het was vooral mijn geloof in God dat mij in dit proces hielp. Mijn hart wordt gevuld met liefde die puur en onvoorwaardelijk is waardoor het mogelijk is om anderen weer lief te hebben.

Eerst komt herstel

Ik hoorde van mensen dat volwassenen die als kind onder toezicht van Jeugdzorg zijn opgegroeid later vaak niet in staat zijn kinderen gezond op te voeden. Met mijn levenservaring en kennis die ik inmiddels heb opgedaan, weet ik dat dit in bepaalde situaties zeker het geval kan zijn. Wanneer je (ernstig) beschadigd bent is herstel nodig. Het is dan belangrijk om eerst een bepaalde tijd aan jezelf te werken. Ik ben inmiddels 13 jaar verder en ik kan dit beamen. Als ik niet aan mezelf had gewerkt had ik het moederschap niet aangekund. Ik weet en begrijp nu dat ik niet vermogend was geweest om mijn kinderen lief te hebben. En liefde is toch de eerste levensbehoefte? Als dat er niet is, wat is er dan nog wel?

Liefde overwint alles

Op 5 januari 2023 ben ik moeder geworden van een tweeling. De weken na mijn kraamperiode waren alles behalve makkelijk, maar het gaat goed. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik veel liefde voor mijn kinderen voel. Ik wil ze alles geven wat ik zelf gemist heb en ze een goede en veilige basis geven, zodat ze later weerbaar genoeg zijn om de wereld in te trekken. Die grote boze wereld die steeds bozer lijkt te worden. Maar liefde overwint alles!

Ik kan nu zeggen dat ik de moeder kan zijn die mijn kinderen nodig hebben. En ik geloof nu dat met de juiste hulp iedereen dit kan. Ook als je onder toezicht van Jeugdzorg bent geweest. Ook wanneer het verleden je beschadigd heeft en je niet meer goed weet wie je bent.

Ik heb hard aan mezelf gewerkt, waardoor ik nu met veel liefde én geduld voor mijn kinderen kan zorgen. Ja, het is ook zwaar en ik word zo nu en dan geconfronteerd met mezelf, maar ik kan het aan. Mijn man is een enorme steun en samen hebben wij de wilskracht om het vol te houden. En bovenal: liefde overwint alles!