Ik had gedurende mijn zwangerschap veel kwaaltjes. Van cholestase (ernstige jeuk) tot zwangerschapssuiker en bekkeninstabiliteit. Mijn nieren zijn al flink verslechterd de afgelopen jaren, maar na de heftige zwangerschap is mijn nierfunctie gekelderd naar 25%. Dit was erg schrikken. Ik werd vanaf dat moment streng in de gaten gehouden of mijn nierfunctie niet nog meer zou verslechteren. Er werd mij verteld dat het zomaar jaren kon duren tot mijn nierfunctie meer zou dalen. Met 25% zou ik het wat rustiger aan moeten doen en goed naar mijn lichaam luisteren. Enigszins gerustgesteld verlieten we die dag het ziekenhuis.

Opeens misselijk

In december 2019 werd ik opeens erg misselijk, op de gekste momenten moest ik overgeven en was ik constant ontzettend vermoeid. Ik dacht dat mijn darmziekte weer opspeelde en ik maakte een afspraak met mijn arts. Er werd bloed geprikt en de uitslag zou volgen.

Ik ging die middag met vriendinnen naar de kinderboerderij. Ik had de tweeling net uitgeladen en in de kinderstoel met wat lekkers gezet tot ik werd gebeld. “Mevrouw van der Sluis u moet zo snel mogelijk terugkomen naar het MCL Leeuwarden, we gaan u opnemen.” Mijn nierfunctie was helaas weer verslechterd. Ik zag de tweeling brabbelend en met grote oogjes naar alle kinderen kijken. Ze waren zo blij en we waren er pas net! Voor alle tweelingmoeders die dit lezen, jullie weten hoeveel gesjouw het is met twee kleintjes. Ik wil niet terug naar het ziekenhuis, ik wil een fijne middag met mijn kinderen op de kinderboerderij beleven. Ik baalde ontzettend, maar het moest.

Mijn nierfunctie was nog maar 13%

Ik werd opgenomen en ik hoorde dat mijn nierfunctie, nog maar 13 procent was. Daarom was ik zo misselijk en ontzettend vermoeid. De afvalstoffen hoopte zich op in mijn lichaam, omdat mijn nieren hun werk niet meer goed deden. Op 16 januari, op mijn 31e verjaardag, hoorde ik dat ik een traject in zou moeten voor een donornier. Dialyse hoefde gelukkig nog niet. Ik wist niet wat ik hoorde, dit gebeurt toch alleen bij andere mensen? Mijn tweeling is nog maar 9 maanden dit kan toch niet?

Mijn zusje zei direct: ‘Ik geef je een nier. Onze band is super sterk en ze was meteen heel erg zeker van haar zaak. Ze is fantastisch en ik houd zoveel van haar. Na een week opgenomen te zijn geweest, mocht ik naar huis en alles werd in gang gezet. Mijn zusje en ik begonnen elk aan ons traject voor niertransplantatie en donatie. De artsen hoopten nog dat als we snel genoeg zouden zijn, we het dialyseren voor konden blijven. Helaas een paar weken later, zakte mijn nierfunctie naar 6 procent en moest er met spoed een katheter in mijn hals geplaatst worden. Ik moest per direct starten met dialyseren.

Vier uur aan een apparaat, terwijl anderen voor mijn kids zorgen

Drie dagen per week, maandag, woensdag en vrijdag lig in vier uur aan een apparaat, terwijl andere mensen dan voor mijn kids zorgen. Het maakt mij verdrietig en boos, waarom ik? Ik wil zo graag de moeder zijn die Sten en Esmaé verdienen, maar dat kan ik momenteel niet en dat voelt als falen. Ook al kan ik er niets aan doen.

Mijn zus en ik zijn beide inmiddels goedgekeurd voor de operatie. Deze zal hoogstwaarschijnlijk plaatsvinden begin september 2020. Ik kan echt niet wachten, want het dialyseren begint mij ontzettend op te breken. Feestdagen, met mooi weer … er zijn geen uitzonderingen. Altijd moet ik weer naar het dialysecentrum. Met Pasen was mijn man vrij en ging fietsen met de kids, het was prachtig weer. Ik wilde zo graag mee! Een dagje genieten met mijn gezin, maar helaas het kon niet. “Jouw nieren vieren helaas geen Pasen”, zei de arts. Super verdrietig maakte mij dat, maar ik moet doorzetten, juist voor mijn gezin.

Ik wil zo graag die fitte en energieke moeder zijn

Ik kan niet wachten tot ik weer de moeder mag zijn die ik wil zijn. Fit , energiek en bovenal gezond. Het is wel erg dubbel, omdat mijn zusje (die werkelijk nooit iets mankeert) zo’n zware operatie moet ondergaan. Ik vind dat erg moeilijk, omdat ik zoveel van haar houd. Maar ik weet ook, was het omgekeerd dan had ik precies hetzelfde gedaan.

Ik ben blij dat Sten en Esmaé nog klein zijn en niet alles bewust mee hoeven te maken. Alleen trekken ze soms wel hard aan mijn katheter, dat is wel een nadeel. ;)

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalan van WIJ. Let op: we delen enkel verhalen die nog niet elders (online) gepubliceerd zijn.