Verliefd met verschillende achtergronden

Toen ik Mo zo’n vijf jaar geleden via een datingapp leerde kennen, was ik op slag verliefd. Hij is zo’n liefdevolle man. Hij droeg me vanaf dag één op handen. We bleken veel overeenkomsten en normen en waarden te hebben. Wel komen we allebei uit een heel ander gezin. Ik heb altijd een heel veilige jeugd gehad met veel liefde, rust en warmte. Hij daarentegen niet. Er was altijd spanning in huis. Zijn ouders hadden veel ruzie; er was zelfs sprake van fysiek geweld tussen zijn ouders. Ze hebben hem en zijn broertje en zusje op een bepaalde manier ook verwaarloosd. Zijn ouders waren vooral erg bezig met zichzelf in plaats van met hun kinderen.

Mo heeft mij altijd uitgebreid verteld over zijn moeilijke jeugd en de lastige band met zijn ouders. Hij heeft er jaren terug ook therapie voor gehad. Maar toen ik ‘m leerde kennen had hij het inmiddels goed voor elkaar. Hij had ondanks zijn thuissituatie een hbo-diploma behaald en had een goede baan.

Samen een gezin

Toen we alles samen op de rit hadden - een rijtjeswoning, allebei een vast contract - werd ik zwanger van Naïma. We waren er helemaal klaar voor en ze was meer dan gewenst. Maar hoe goed we ons in materiële zin hadden voorbereid, zo slecht waren we voorbereid op psychisch gebied. We hadden allebei niet voorspeld dat een kind krijgen zo heftig zou zijn. Dat het slaaptekort, bij mij de hormonen en het continu zorgen voor een baby zo’n wissel zou trekken op ons. Ik heb me het eerste jaar met Naïma best slecht gevoeld. Ik vond alle veranderingen enorm heftig. Maar in plaats van dat ik een stevige rots aan mijn zij had, zag ik Mo ook afglijden.

Wat we ons bijvoorbeeld van tevoren niet gerealiseerd hadden, is dat al je eigen jeugdherinneringen - in zijn geval vooral trauma’s - weer naar boven komen. Je gaat je eigen jeugd herbeleven. Die liefde die Mo voor zijn dochters voelt is natuurlijk heel fijn, maar het brengt ‘m ook verdriet. Want hoe kan het dat zijn ouders bepaalde dingen deden of bepaalde keuzes maakten als je zo’n liefde voor je kind voelt? Of voel(d)en zij dat dan niet? Sinds hij vader is, heeft hij eigenlijk alleen maar minder begrip en respect voor zijn ouders gekregen.

De tropenjaren zijn overleven

De tropenjaren zijn daarom overleven voor ons allebei. We voelden ons beiden niet goed en konden er daarom niet goed voor elkaar zijn. Ik probeerde goed voor mezelf te zorgen door vroeg naar bed te gaan, zo gezond mogelijk te eten en te slapen wanneer het maar kon. Mo daarentegen vertoonde - en nog steeds - destructiever gedrag. Als ik ’s avonds naar bed ben, blijft hij juist lang op. Hij zit dan urenlang te malen. Vervolgens gaat hij ongezond eten, drinkt hij te veel alcohol en gaat te laat naar bed. Ook spreekt hij regelmatig met vrienden af als afleiding. Vaak wordt het dan nachtwerk. Af en toe grijpt hij ’s avonds naar een joint, om rustig in z’n hoofd te worden. Hierdoor ben ik degene die meestal ’s nachts er uitgaat en ’s ochtends met de kinderen vroeg opstaat. Dit maakt het alleen nog maar zwaarder.

Aan de ene kant vind ik het vreselijk om te zien dat hij sinds de komst van de kinderen slechter in zijn vel zit. Tegelijkertijd erger ik me aan het feit dat hij mij voor veel dingen laat opdraaien en veel situaties alleen maar slechter maakt met zijn gedrag. Hij reageert zijn moeheid en frustraties over zijn ouders op mij en de kinderen af. Hij wordt snel boos, geïrriteerd en ongeduldig. Eén keer viel hij enorm uit tegen onze dochters om iets relatief kleins. Dat vond ik vreselijk om te zien. Hij is niet de liefdevolle vader die hij dacht te worden.

Veel situaties triggeren hem en hij loopt er van weg. Hij kan niet tegen gehuil en geschreeuw. Hij heeft weinig geduld als de meiden niet willen slapen. Ik ga de meiden dan maar weer troosten, maar ik ben óók moe. Het is niet dat hij vindt dat dat mijn taken zijn, maar hij heeft er niet de energie en het geduld voor. Voor mij is het zo extra zwaar. Mo heeft altijd gezegd dat hij een moderne man is en alles 50/50 wil doen als het gaat om het huishouden en de kinderen. Maar het lukt ‘m simpelweg niet.

Op deze manier ga je steeds meer op je eigen vader lijken.

Onze relatie glijdt af en de band met zijn dochters ook

Op deze manier wordt de band met zijn eigen kinderen niet hoe hij het wil en onze relatie heeft er ook onder te lijden. Ik ben ’s avonds doodop van het zorgen en ga om 9 uur al naar bed. Daardoor blijft er amper tijd voor ons tweeën over. De goede gesprekken worden steeds zeldzamer. Ik heb steeds minder behoefte om ‘m aan te raken en lief en leed te delen. Langzaam zie ik onze relatie veranderen van ontzettend liefdevol naar steeds afstandelijker, en dat wil ik niet. Ik ben bovendien mezelf ontzettend aan het wegcijferen. Ergernissen en problemen spreek ik niet uit, omdat ik weet dat ze niet goed vallen. Ik heb weleens gezegd dat als hij zo doorgaat, er hier net zo’n verziekte sfeer in huis ontstaat als vroeger bij zijn ouders. En dat hij op deze manier op zijn eigen vader gaat lijken. Hij werd woedend toen ik dat zei.

Lees ook: Een relatie gelukkig houden, zo doe je dat.

Contact met zijn ouders verbreken?

Inmiddels ziet hij gelukkig wel in dat hij hulp nodig heeft. Hij is alleen bang dat het niet genoeg helpt; hij heeft tenslotte al een keer therapie gevolgd. Maar ik geloof erin dat hij dit vroeg of laat allemaal een plekje kan geven. Wellicht zal hij uiteindelijk ook de banden met zijn ouders moeten verbreken om rust te krijgen. Dat zal ik nooit tegen hem zeggen, die conclusie moet hij zelf trekken. Maar ik merk wel dat het bij ons thuis gezelliger is en dat het beter tussen ons gaat als hij al een tijdje geen contact meer heeft gehad met zijn ouders. Hoe verdrietig dat ook is. Ik geloof erin dat we hieruit kunnen komen, maar een groot deel van de oplossing ligt bij hem. Hij kan z’n ouders niet veranderen, dus zal hij het zelf moeten doen. Als hij eenmaal die rust in zichzelf vindt, ben ik ervan overtuigd dat we een mooie toekomst tegemoet gaan met onze kinderen.

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.