Doodongelukkig

Stel je bent zwanger en je komt erachter komen dat je partner nog steeds zijn contacten onderhoud met het vrouwelijk schoon. Maar je bent zwanger en je hebt het gevoel dat je gevangen zit. En dus blijf je dan maar in een giftige relatie hangen. Doodongelukkig was ik.

Een maand of drie na de geboorte van onze zoon kwam de diagnose: postnatale depressie. En die was heftig, zoals te lezen in mijn vorige blog. Na een hele tijd het gevoel te hebben gehad niet geliefd te zijn, stortte ik me volledig op onze zoon. Na een jaar therapie (EMDR en Hypnotherapie) kwam het hoge woord er eindelijk uit.

Geen liefde tussen ons

Mijn partner is niet mijn partner. Er is geen liefde tussen ons. Samen toch nog gekozen voor relatietherapie, want ja … het is toch zonde van ons gezin. Misschien valt er wat te redden? Nope, nada. Er viel niets meer uit te halen. Het is op en dat was het twee jaar geleden eigenlijk al. Een jaar later gebeurt het dan uiteindelijk. We gaan uit elkaar.

Het wordt opnieuw een gevecht, want ik kan dat toch allemaal niet alleen? We hebben een koophuis! En hoe moet het nu met ons kind? Gaat hij daar niet te veel onder lijden? Hij is nu al zo boos en zo driftig …

Een jaar later: geen driftbuien meer

Wij zijn nu meer dan een jaar verder. Ik heb ondertussen mijn nieuwe huurwoning betreden met mijn zoontje. Een nieuw leven, nieuwe baan. Rust in de tent. Geen verdriet meer en en het gevoel van gelukkig zijn steekt weer de kop op. Wat een verademing.

En raad eens? Onze ouderschapsrelatie gaat wel helemaal top tussen mij en mijn ex. En onze zoon? Die is gelukkiger dan ooit. Driftig zijn? Wat is dat? Oke, Oke, hij heeft af en toe nog wat peuterpubergedrag maar hey ik ben ook niet altijd even vrolijk. Toen er in zijn leven meer rust kwam, verdwenen ook die verschrikkelijke driftigebuien. Hij heeft onbewust toch een hoop verdriet en boosheid gevoeld vanuit de thuissituatie. En wat is hij weer opgeleefd!

Ik had dit niet alleen gekund en gewild

Ons zoontje gaat met plezier naar papa en komt met plezier weer terug naar mama. Wat een liefde! Zo kan het dus ook. En ik? Ik kon het inderdaad niet alleen, ik had en heb mijn zoontje echt nodig. De gedachte dat we voor altijd samen zijn doet mij goed. Ik ben uiteindelijk blij dat alles goed gekomen is en iedereen zich nu veel gelukkiger voelt. Het was zwaar, maar het was het waard!

Ook je verhaal delen?

Wil je ook je verhaal of hersenspinsel met andere mama’s (to be) delen? Dat kan! Stuur je gastblog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl onder vermelding van ‘Gastblog’ en wie weet staat jouw verhaal binnenkort online!