Sharon belandt in het IVF-centrum: 'Wat heeft mij dat enorm geraakt'
Bij mij is de verdenking ontstaan dat ik misschien endometriose heb. Dit is een aandoening, waarbij het baarmoederslijmvlies zich buiten de baarmoeder bevindt. Aanhoudende buikpijnen, zware menstruatie. lage rugpijnen en dove bovenbenen kunnen dit aanduiden. Dit samen met het feit dat een keizersnee dit verergert zijn - in mijn geval - voldoende reden voor onderzoek. Na een doorverwijzing vanuit de huisarts blijkt de speciale endometriose poli overspoeld te worden en is er een flinke wachttijd. Voor nader onderzoek beland ik in een IVF-centrum en ik kan niet anders zeggen … wat heeft mij dat enorm geraakt.
Het IVF-centrum
Wanneer de datum voor onderzoek nadert, ontvang ik een flinke vragenlijst die ik ingevuld terugstuur voor het gesprek met de gynaecoloog. In deze afspraak stelt ze een aantal vragen en volgt er een inwendige echo. Die echo zag ik niet aankomen en met knikkende knieĆ«n ga ik op die onvriendelijke stoel liggen. Na alle ingrepen die er zijn geweest rond Marlie’s bevalling merk ik dat daar best veel emotie ligt. Herkenbaar? Ik doe zelfs mijn uitstrijkje nu zelf na die ervaringen. Na het onderzoek krijg ik een vervolg echografie in het IVF-centrum. Ergens achteraf en bijna onvindbaar staat er een soort noodgebouw. De locatie dringt eigenlijk niet echt tot mij door totdat ik er binnenloop.
Een vrouw loopt huilend langs mij heen en ik hoor haar partner zeggen dat ze het niet moet opgeven. In de wachtkamer zitten overwegend stellen en ik merk dat ik ze niet echt durf aan te kijken. Nooit was ik mij zo bewust van het voorrecht dat mijn lichaam een kind heeft kunnen dragen. In mijn indirecte omgeving ken ik wel wat succesverhalen van IVF-behandelingen, maar deze omgeving raakt mij enorm.
De grote reality check
En dan doet corona haar intrede en ligt alles ineens stil. Alle vervolg onderzoeken en afspraken vervallen en het enige wat ik nu weet is dat er een tƩ groot litteken op mijn baarmoeder zit van de keizersnee. De tijd staat stil, hoewel het voelt alsof ik een kwartaal heb overgeslagen, wanneer de sitiatie in de ziekenhuizen stabiliseert. Inmiddels zijn de afspraken gepland en pakken we de draad weer op. En los van de uitkomst, besef ik mij eens te meer hoe gezegend ik ben dat ik zomaar zwanger mocht raken. Heel eerlijk, zie ik het meeste op tegen die wachtkamer op de IVF-afdeling, want wat een reality check is het dat jij als soms mopperende moeder tussen vrouwen zit die niets liever zouden willen dan mopperen over hun kind.
Respect voor ouders in onzekerheid
Ode aan de stellen die deze heftige omstandigheden moeten doormaken. De onderzoeken, onzekerheid, het lange wachten, vrouwen die de donderstorm van hormoonkuren moeten doormaken, het misschien wel verliezen van de spontaniteit in je seksleven, de partners die met dit enorme verdriet en de onmacht rondlopen. Maar boven alles, de enorme frustratie en het gevoel van onrecht dat “iedereen” kinderen mag krijgen en jullie deze emotionele rollercoaster moeten doormaken - met bij gratie Gods - de liefde van je leven tot gevolg. Woorden schieten tekort om mijn respect voor jullie duidelijk te kunnen maken. Deze moeder is er gewoonweg even stil van. ā”