Mijn man is zo trots op onze dochter

Sinds onze dochter geboren is voel ik niet de trots en liefde die mijn man voor onze dochter voelt. Natuurlijk ben ik blij dat ze er is en wil ik niet meer zonder haar, maar de trots in de ogen van mijn man als hij naar haar kijkt of wanneer hij haar aan anderen laat zien, die heb ik niet. Ik dacht in het begin dat er iets mis was met mij, maar dat is het niet, ik ben zeker niet de enige. Het ding is gewoon dat je altijd alleen de “mooie” verhalen hoort. Dat je een depressie kan krijgen wordt haast nergens verteld.

Misschien heb ik die depressie al opgebouwd tijdens de zwangerschap? Of kon ik niet van mijn zwangerschap genieten, omdat er zoveel andere dingen speelde?

Mijn ongesteldheid blijft uit

Mijn zwangerschap is zeer welkom en we willen al heel lang graag een kind. Tijdens onze relatie komen we erachter dat ik een beginnend stadium van baarmoederhalskanker heb. Dit is gelukkig allemaal goed gekomen, maar het zet je toch aan het denken. Onze situatie is alleen niet ideaal, omdat we beiden nog thuis wonen. Tja, met die vreselijke huizenmarkt is het geen gemakkelijke taak om aan een huis te komen. We besluiten toch te stoppen met de pil, als het snel lukt dan komt er ook wel een oplossing voor het huizenprobleem. Mijn ongesteldheid blijft uit en dat geeft wat zorgen. Zelf denken we dat ik misschien PCOS heb. We besluiten dit te laten onderzoeken en maken een afspraak bij de huisarts. We krijgen een doorverwijzing voor het ziekenhuis, waar een inwendige echo gemaakt wordt.

Zwanger, maar geen eigen huis

Tijdens de echo komt naar voren wat we inderdaad al dachten, ik heb PCOS. Dat kan betekenen dat we een traject in moeten gaan als ik zwanger wil worden. De arts ziet nog iets anders. Mijn man heeft mijn hand vast en heeft het meteen door, bij mij komt het besef pas als de arts aan haar assistent vraagt of er nog zwangerschapstesten zijn. Blijkbaar is het al gelukt om in verwachting te raken! Er gaan heel veel verschillende emoties door mij heen, blij, opgelucht, ongeloof en ook een beetje angst. Want wat kan ik een kleintje bieden als we geeneens een huis hebben?

De zoektocht naar een huis gaat door. Ondertussen wissel ik van baan en krijg tijdens de zwangerschap heel veel last van harde buiken. Ongeveer vier maanden voor de uitgerekende datum doen we weer een bod op een huis, dit keer is het raak. Ons bod is geaccepteerd en we kunnen een maand voor de uitgerekende datum het huis in. De laatste maanden van mijn zwangerschap staan in het teken van veel dingen regelen, voor het huis en voor de kleine, het is een hele drukke periode.

Onze dochter wordt geboren, maar de roze wolk blijft weg

De bevalling gaat heel erg voorspoedig. Ik ben er heel erg open en nuchter in gegaan, natuurlijk hebben we een plan gemaakt hoe we alles willen, maar toch wil ik mij daar niet te veel aan vasthouden. Meestal lopen dingen toch anders dan verwacht. Alleen deze keer niet, het gaat precies zoals ik wil. Ik beval thuis in bad en mijn bevalling duurt maar vier uur en een kwartier. Ik heb echt een bevalling uit een boekje. Tijdens de bevalling ben ik heel erg in mijzelf gekeerd. De dag van de bevalling en de dag erop worden we heel erg geleefd.

We hebben een hele fijne kraamhulp en onze dochter doet het fantastisch. Toch kan ik er op de één of andere manier niet echt van genieten, ik voel mij niet intens gelukkig. Ik denk dat het gevoel wel anders zal worden als alles na de eerste week een beetje geland is. Helaas is het gevoel niet beter en voel ik mij steeds somberder worden. Last van kraamtranen heb ik nooit gehad, maar na een week of zes barst ik in tranen uit, mijn man twijfelt geen seconde en heeft meteen door dat dit geen verlate kraamtranen zijn.

Of ik heel erg heb kunnen genieten van de zwangerschap? Op sommige momenten heb ik er zeker van kunnen genieten, maar soms ook niet. Ik dacht dat het kwam, omdat we zo een gekke, drukke periode hebben doorgemaakt. Alleen als ik er nu op terug kijk, dan is dit misschien al een teken geweest van de postnatale depressie die na de bevalling echt heel duidelijk werd.

Die spreekwoordelijke ‘roze wolk’, daar heb ik nooit opgezeten, maar daar hoor je nooit iemand over. Althans, ik niet!

Doordeweeks sta ik er alleen voor

Onze dochter is nu bijna 4,5 maand. Zij doet het erg goed en het gaat met mij ook steeds beter. Uiteindelijk heb ik geen professionele hulp gezocht, maar ik heb er wel met veel mensen over gesproken en ook veel over gelezen.

Wanneer mensen vroegen hoe het met mij ging, zei ik meestal “goed’’. Tegen de mensen die dichtbij mij staan of waar ik mij vertrouwd bij voel zei ik eerlijk hoe ik het ervaarde. Vaak kreeg ik reacties dat mensen zich erin herkennen of het vaker hadden gehoord. Dit gaf mij weer de bevestiging dat ik niet gek ben geworden. Het komt vaker voor dan je denkt en nee, je bent niet gek, er wordt alleen nooit over gesproken.

Het valt mij allemaal erg zwaar, omdat ik er doordeweeks helemaal alleen voor sta; mijn man is alleen in het weekend thuis. Dat betekent dat er veel van je gevraagd wordt en dat je ook alles zelf moet doen. Soms is het al fijn als je eventjes niet hoeft op te staan om weer een luier te verschonen of dat iemand anders eventjes het flesje maakt en geeft. Ik ben doordeweeks 24/7 moeder én vader tegelijk. Ook voel ik mij erg bezwaard om hulp te vragen.

Tijd om hulp te zoeken

Na het grote tranendal, rond week zes, vindt mijn man het tijd om hulp te vragen en doet dit voor mij. Hij belt mijn moeder en die komt diezelfde avond nog. Het is een verademing dat er even iemand komt helpen, al is het soms inderdaad alleen maar om even een luier te verschonen. Daarna heb ik af en toe wel hulp durven vragen, wat zeker geholpen heeft. Het gaf meer rust gaf in mijn hoofd en ook mijn lichaam ervaarde meer rust.

Ik ga weer aan het werk, zo fijn!

Tegen het eind van je verlof krijg je dan vaak de vraag: “Heb je weer zin om aan het werk te gaan?” Daar hoef ik niet lang over na te denken; JA! En soms word ik raar aangekeken. Ik vind het gewoon heel fijn om eventjes niet alleen moeder te zijn, maar om mijn eigen ding te kunnen doen. Al is het gewoon werken. Het werken doet mij erg goed. Ik heb geen moeite om mijn dochter op het kinderdagverblijf achter te laten en heb na een dag werken ook weer zin om haar op te halen, de verhalen te horen en thuis even met haar te knuffelen. Het neemt niet weg dat het allemaal erg zwaar is, alleen. Toch doet het mij erg goed om weer onder de mensen te zijn, erover te praten en er ook veel over te lezen.

Erover praten betekent niet dat je maar met iedereen moet delen waar jij mee worstelt. Doe dit vooral met mensen waar jij je goed bij voelt. Als je de behoefte hebt om er met iemand over te praten die niet zo dichtbij je staat, dan kan je altijd aankloppen bij je verloskundige, huisarts of het consultatiebureau. Zij weten ook hoe ze je verder op weg kunnen helpen. Onthoud: je bent zeker niet de enige.