Het begon al toen ik in verwachting was van onze dochter Lisa, die nu vier jaar is. We vertelden het eerst aan mijn ouders, toen aan zijn ouders. Dat kwam ten eerste zo uit en ten tweede was het voor mijn ouders hun eerste kleinkind. De ouders van mijn man hebben er al twee van zijn zus. Dat vond mijn schoonmoeder behoorlijk lastig. Ze zei het niet, maar vroeg wel meerdere malen hoelang mijn ouders het al wisten en of ik al kadootjes had gehad. Wat mij betreft totaal irrelevante informatie voor haar, maar goed. We gaven antwoord.

Cadeaus van oma’s

Mijn ouders boden aan de kinderwagen te betalen. Superlief en fijn natuurlijk! Daar maakten we graag gebruik van. We kwamen bij mijn schoonouders en die deden ons hetzelfde aanbod. Toen we vertelden dat we die al kregen van mijn ouders, verschoot het gezicht van mijn schoonmoeder. “Oh, nou. Kunnen wij hem niet geven? Dat je ouders iets anders geven?” Nou, nee. We zouden niet aan mijn ouders gaan uitleggen dat zij de kinderwagen niet mochten geven, omdat m’n schoonouders dat wilden doen.

De volgende dag kwam mijn schoonmoeder met een nieuw plan: we kregen van hen de kinderkamer. Wat fijn! Helemaal blij vertelden we dit aan mijn ouders, die op hun beurt ook een beetje beteuterd begonnen te kijken en vroegen naar wat we dan precies kregen. Het was om gek van te worden.

Hulp tijdens zwangerschap

Toen mijn schoonvader op eigen houtje verf uit had gekozen voor de kinderkamer, probeerden we daar iets van te zeggen, maar dat vond mijn schoonmoeder raar: “Is toch een leuke verrassing?”, vroeg ze. We legden uit dat we echt zelf wilden beslissen hoe de kamer eruit kwam te zien, ondanks dat het een geschenk zou zijn van hun. Gelukkig is dit allemaal goedgekomen. Tot aan de bevalling stond mijn schoonmoeder wekelijks met kadootjes op de stoep - van speelgoed tot kleding en verzorgingsproducten. Mijn moeder deed veel in huis en hielp mij waar nodig. Heel fijn, want ik kon niets meer. Toen ik dat vertelde aan mijn schoonmoeder, wilde ze ook dingen doen. Maar alles was al gedaan. Je kunt je voorstellen: dat leverde weer vervelende situaties op.

Bevalling in het ziekenhuis

Toen ik naar het ziekenhuis ging voor de bevalling, besloten we onze ouders niet te bellen. We zouden pas bellen als de baby er was. Na de geboorte belden we mijn ouders, die kwamen naar het ziekenhuis en direct na het ophangen belden we zijn ouders. Die waren een beetje verontwaardigd, want hadden in het ziekenhuis willen zijn op het moment dat de baby geboren werd. Ook zij kwamen aangesneld. Mijn ouders waren nét bij ons binnen, toen zijn ouders binnenkwamen. Ik gaf haar eerst aan mijn moeder en dat viel niet echt in goede aarde. Het was een gedoe. Ik voelde me in een spagaat en kon niet genieten van het moment dat de opa’s en oma’s hun kleinkind vasthielden, omdat ik bezig was met de rare soort jaloezie en rivaliteit tussen onze moeders.

Oppasdagen opa en oma

Toen we het hadden over hoe we het zouden doen met de kinderopvang, hebben we allebei onze ouders gevraagd om een dag per week op te passen. Dat wilden ze gelukkig heel graag! Verder zouden mijn man ik beide een dag minder gaan werken en zou de kleine een dag per week naar de opvang gaan. Dat laatste vonden mijn schoonouders onzin. “Wij willen best een dag extra oppassen’, scheelt jullie geld en wij vinden het heerlijk”, zeiden ze. Maar dat wilden wij niet, want we wilden alles eerlijk verdelen én vinden het goed voor ons kind als ze naar de opvang gaat. Tot de dag dat Lisa naar de basisschool ging, is dat een ding geweest.

Wie is de leukste oma?

Verjaardagen, feestdagen, moederdag: alles mondt uit in een strijd ‘wie de leukste oma is’. En dat hangt dan af van naar wie ze als eerste toe loopt, wie haar de meeste kadootjes geeft. Het is vermoeiend en we weten niet hoe we het moeten oplossen, behalve dan dat we ons in allerlei bochten wringen om het gezellig te houden. Het is zo jammer, want voordat we een kind hadden, konden onze ouders het goed met elkaar vinden en nu geeft iedere sociale situatie spanning. En wat we eraan kunnen doen? We hebben geen idee.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan, vermeld dit erbij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.