“Ze zijn alle drie net voor de 20 weken zwangerschap geboren. Boris was al overleden in mijn buik, Saar en Simon zijn tijdens de bevalling overleden. Tijdens de zwangerschap van Boris had ik al eerder bloedverlies en buikpijn gehad, maar alles leek nog steeds goed te gaan. Totdat ik 15 weken zwanger was. Ik kreeg koorts en voelde me heel ziek. Toen ging alles heel snel. Toen Boris in het ziekenhuis geboren en overleden was, zijn er onderzoeken gedaan en bleek dat ik een infectie had. De artsen wisten alleen niet wat voor infectie. Het was pure pech en er zou geen kans op herhaling zijn. Ik kon direct weer zwanger worden.

Opnieuw zwanger

Een jaar later was ik zwanger van Saar, maar ook dit eindigde in een nachtmerrie. Ik werd weer ziek, verloor vruchtwater en ook Saar werd nog voor de 20 weken stilgeboren. Ook toen heb ik onderzoeken gehad en kwamen we erachter dat het de eerste keer toch geen ‘pure pech’ was. Er werd daarom besloten dat ik een vaginale cerclage zou krijgen bij de volgende zwangerschap. Dat is een bandje dat om de baarmoedermond aangebracht wordt om een vroeggeboorte te voorkomen. Toch kreeg ik bij de derde zwangerschap weer bloedverlies door een infectie. Ik kreeg daarvoor wel medicijnen, maar wederom braken mijn vliezen. Die avond overleed ook Simon en de volgende dag werd hij geboren. We hebben Boris, Saar en Simon laten cremeren en uitstrooien. Het moment dat je thuiskomt met niks, alleen maar leegte, dat is zo zwaar. Het eerste jaar na de stilgeboortes vond ik heel moeilijk. Alles komt voor de eerste keer voorbij. De uitgerekende datum, de eerste keer kerst zonder je kind, de geboortedag … Bij de zwangerschap van Saar was ik op 5 december uitgerekend, toen werd ook dat plots een beladen dag.”

Het moment dat je thuiskomt met niks, alleen maar leegte, dat is zo zwaar.

Onzekerheid overheerst

“Na het verlies van drie kinderen, hebben mijn man en ik goed na moeten denken of we het aankonden om opnieuw zwanger te worden en mogelijk weer een kind te verliezen. We wisten het even niet meer zo goed. We hebben er veel gesprekken over gevoerd en we hebben hulp gehad van een psycholoog. We dachten inmiddels dat we nooit meer een levend kind zouden krijgen. Ook hebben we gesprekken gehad met de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hij vertelde ons dat er nog een andere cerclage mogelijk was, die via mijn buik zou worden geplaatst. Ik moest dan wel bevallen via een keizersnede. We besloten om hiervoor te gaan.

In 2022 werd ik dan ook opnieuw zwanger, van Noor. Dit was door de onzekerheid heel pittig. Daarom mocht ik iedere week bij mijn gynaecoloog op controle komen en ik mocht altijd mailen of bellen als ik het niet vertrouwde. Dat heb ik toen best vaak gedaan. Tijdens die zwangerschap kreeg ik ook medicatie om een vroeggeboorte en infecties te voorkomen. Nog steeds weten we overigens niet wat voor infectie het is geweest. De zwangerschap was heel spannend, maar de medicijnen en de cerclage deden hun werk. Het was mentaal erg zwaar, maar ik wilde voor mezelf er alles aan gedaan hebben om een kind te krijgen. Noor is uiteindelijk met 37 weken gezond geboren.”

Weer geen onbezorgde zwangerschap

“Toen ik zwanger was, leefde ik met de dag en probeerde ik vooral niet te ver vooruit te kijken. Ik durfde niet te fantaseren over een baby, omdat ik niet wist of er ooit een levende baby zou komen. Wel was ik blij met de zwangerschap en was ik iedere dag dankbaar dat we weer een dagje verder waren. Ik koesterde de momenten waarop ik haar voelde schoppen in mijn buik; tegelijkertijd was er constant een angst om haar te verliezen. Ook voor mijn man was het heel pittig. Gelukkig kunnen wij goed praten en stonden we overal redelijk hetzelfde in. Maar hij kon natuurlijk niet voelen of het goed of verkeerd ging in mijn lijf. Dat vond ik ook moeilijk; ik voelde me heel verantwoordelijk voor Noor. De babykamer klaarmaken durfden we niet te vroeg te doen. Wanneer begin je daar aan als je drie kinderen hebt verloren? We zijn uiteindelijk pas na 30 weken aan Noors kamertje begonnen.

Een broertje of zusje voor Noor

Toen de zwangerschap van Noor goed was volbracht en we een gezonde dochter hadden, wilden we toch graag nog een broertje of zusje voor haar. De kans was aanwezig dat een volgende zwangerschap ook goed zou gaan met de medicijnen en cerclage. In eerste instantie ging de zwangerschap van Linn ook goed, maar ook dit werd uiteindelijk geen onbezorgde zwangerschap. Tijdens de 20-weken-echo bleek dat Linn Congenitale Hernia Diafragmatica (CHD) heeft. Dit is een zeldzame aangeboren afwijking waarbij ze een breuk in haar middenrif heeft. Je hebt meerdere categorieën van deze aandoening en gelukkig valt zij in de milde categorie. We kregen te horen dat ze een overlevingskans had van 90 procent. Een hoog percentage, maar wederom waren we bang om een kind te verliezen. Ook moest ze na haar geboorte geopereerd worden. Gelukkig verliep de operatie goed en mocht ze na zes weken in het ziekenhuis naar huis.”

Sterk zijn

“Het overlijden van mijn eerste drie kinderen heeft me een heel ander persoon gemaakt. Ik heb geleerd dat alles ineens anders kan zijn. Ik heb meer rust nodig om dingen te verwerken en daarnaast ben ik heel dankbaar voor wat er is. Als je het niet mee hebt gemaakt, is het lastig om te weten hoe het voelt. Rouwen maakt je een ander persoon. Ik heb mezelf goed leren kennen, hoe ik met verdriet omga en wat ik nodig heb. Het gaat nu goed met mij en met de meiden gaat het heel goed. Maar er zijn ook tijden geweest dat ik flink ben ingestort, zeker na de stilgeboorte van Simon. Als je me tien jaar terug had verteld dat ik drie kinderen zou verliezen, had ik waarschijnlijk gedacht dat ik het niet aan zou kunnen. Tussen sommige zwangerschappen zat ook een lange tijd; ik moest eerst sterk genoeg zijn om het weer aan te kunnen.

Mijn eigen bubbel

Het hielp me om te denken: er komt in ieder geval een kind waar ik voor altijd heel veel van mag houden, maar hoe het gaat lopen weet ik niet. Daarnaast hielp het me tijdens de zwangerschappen om helemaal in mijn eigen bubbel te gaan en niet te ver vooruit te kijken. Dan vertelde ik niemand - op familie en beste vrienden na - dat ik zwanger was en bracht ik veel tijd thuis en in de tuin door. Sterker nog, toen Noor geboren was, was de buurvrouw helemaal verbaasd. Ze wist helemaal niet dat ik zwanger was. Ik leer nu leven met en zonder Boris, Saar en Simon. Ze hebben hun eigen plekje in ons leven gekregen; ze horen er echt bij. Ze staan bijvoorbeeld ook op de geboortekaartjes van Noor en Linn. Van hun geboortedagen maken we liefdevolle dagen. Dan gaan we iets fijns doen met elkaar. Ik leer leven met ze in mijn hart.”

Stichting Stille Levens

Rianne is vrijwilliger-blogger voor stichting Stille Levens. Stille Levens ondersteunt ouders die nu of in het verleden te maken kregen met het overlijden van hun baby. Je kunt er terecht voor informatie en advies. Voor het maken van keuzes rondom afscheid, werk of het creëren van herinneringen biedt de stichting een totaalbeeld aan handige websites. Ook zorgverleners kunnen er terecht voor praktijkinformatie die is samengesteld door ouders en geboortezorgprofessionals.

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.