Postnatale depressie een taboe? Mama Shirley maakt er korte metten mee (deel 1)
Postnatale depressie een taboe? Ik vind van niet, het komt voor bij 1 op de 10 vrouwen. Waaronder ik! Als je het erover hebt met sommige mensen dan krijg je van die reacties: ‘Oh wat erg voor hem. Wilde je je zoontje niet?’ En dan die blikken? Vooral afkeurend …
Zo zie je maar weer hoe postnatale depressie wordt gezien en wat voor stempel je krijgt. Nee mensen, ik wilde mijn zoontje juist wél! Te graag zelfs (als dat mogelijk is). Ik kon hem niet loslaten. Ik wilde hem constant bij me hebben en niemand mocht eraan komen.
Zo ging het in mijn hoofd
Dat is precies de omgekeerde versie van wat er wordt gedacht bij een postnatale depressie. Geloof me, dat is niet alleen erg voor hem, maar ook een hel voor de mama’s die dit ervaren hebben. Niet kunnen slapen, want ojee ademt ‘ie nog wel?! Al slapend ligt ‘ie op je borst, helemaal zelf ingebunkerd met voedingskussens en alle soorten kussens uit het gehele huis, want je zou maar eens op hem gaan liggen met draaien! Het ledikantje is totaaaaal niet veilig, toch? Nee nee, ben je niet goed? Vanuit mijn keizersnee werd hij ook op mijn borst gelegd! Dat is veilig, want ja je hoort zoveel over wiegendood. En nee hij kan niet naar buiten … wat dacht je van bacteriën en virussen en hij zal eens ziek van worden. Dat mag niet! Andere mensen hem vasthouden? Ben je gek geworden? Straks laat je hem vallen?!
Een jaar lang therapie
Geloof me, deze gedachtes die 24/7 door je hoofd spoken, doen je geen goed. Na een jaar lang therapie (EMDR en Hypnotherapie) kan ik eindelijk weer rustig slapen en het belangrijkste … van het moederschap genieten. Wat is dat mooi zeg. Nu wordt hij bijna vier jaar, wat een prachtig mannetje. Hij gaat sinds twee jaar naar het kinderdagverblijf. Ik geef toe, opbouwend, dat dan weer wel. Rome is ook niet in één dag gebouwd, nietwaar? Stilletjes aan liet ik hem los. Pas toen ik dat deed zag ik pas dat hij groeit, hij leert en wordt al een grote vent. Er kan van alles gebeuren, kan … alles kan, maar dat HOEFT niet te gebeuren.
Loslaten
En dan zit ik op een bankje in de speeltuin, ik kijk naar je en denk: groei, leer en verken de wereld. Het is zo mooi. Ik liet je los met tranen in mijn ogen, maar laat je niet vallen. Mama is er altijd om je op te vangen, wanneer je mij nodig hebt. Nu ik de postnatale depressie overwonnen heb, komen er andere obstakels die ik lang heb weggedrukt aan het licht, want … papa blijkt vreemd te gaan. Slik. Lukt het mij om opnieuw mijn angsten de baas te zijn?
Lees het vervolg van Shirley’s verhaal