Het was nooit de vraag óf ik moeder zou worden, dat voelde ik zo duidelijk, daar vertrouwde ik blind op. Het was alleen de vraag wanneer en van hoeveel. Als puber staarde ik vanuit mijn bed naar het plafond en werd ik duizelig van het idee dat het nog zoveel jaren zou duren. De dagen kon en wilde ik niet eens uitrekenen; dat was zo weerzinwekkend groots dat ik me er innerlijk voor afsloot.

Geen perfect moment voor een kind

Na jaren wachten tot het juiste moment, besloot ik dat er nooit een perfect moment zou zijn en dat het tegelijkertijd altijd goed zou zijn. Moeder zijn was mijn bestemming en ik wist dat het altijd goed zou komen. De babyuitzetlijst met wat ik in huis zou halen, ging ik heus wel bestuderen, maar het kind moest vooral welkom zijn. De rest was bijzaak.

Waarom raak ik niet zwanger?

Dus ik stelde me open en gaf moeder natuur mijn vertrouwen. Ze staan voor je in de rij, hebben vele mensen tegen me gezegd. Je bent al moeder, je hoeft alleen nog maar een kind krijgen. Er kwam geen kind. Met iedere menstruatie verloor ik samen met het bloed een stuk van mijn droom. Hoe kon dit? Ik heb het altijd gevoeld! En ik zit er nooit naast als het om zulke wezenlijke dingen gaat.

Moeder, maar dan anders

Ik las het boek Kinderwens en dat sloeg in als een bom. Ook al las ik verhalen over moeders die wonder boven wonder tóch zwanger raakten, ik voelde dat ik op een andere manier moeder moest zien te worden. Ik schreef en huilde net zo lang tot ik me realiseerde dat mijn droom, mijn droom niet meer was.

Wat is een moeder eigenlijk?

Want wat is een moeder eigenlijk? Is dat niet degene bij wie je kan schuilen op precies het goede moment? Die ziet dat je worstelt in plaats van zeurt? Die ziet dat je je ontwikkelt in plaats van niet spoort? Als ik koste wat kost moeder wilde worden, welk offer vroeg ik dan van mijn ongeboren kind? Hoe groot mag het verlangen zijn om een onbevangen moeder te kunnen zijn? En hoe moest ik kijken naar ongewenst geboren kinderen? Of de moeders die wel wíllen zorgen, maar het niet kunnen? Zou het misschien zo kunnen zijn dat moederschap het fysieke kan overstijgen?

Pleegzorg

Op een dag kwamen er kinderen in nood. Op die dag werd ik moeder. De tweede moeder. Bij wie ze konden schuilen, worstelen en spelen. Bij wie ze zichzelf konden zijn zonder dat ik mijn vroegere plaatje op hen projecteerde. Er kwamen nog meer kinderen. Het werd ingewikkeld en leerzaam tegelijk: begrippen als familie, onvoorwaardelijkheid en moederschap kregen de lading die het verdient. Ook al was het compleet anders dan ik altijd dacht.

Lees ook: Hanneke werkt al 20 jaar in de crisispleegzorg

Levenslange kinderwens in vervulling

Als ik nu de wind van voren krijg, ze me zeggen dat ik hun moeder niet ben, ze niet bij mij horen en liever ergens anders zijn … dan is mijn levenslange kinderwens de grootste bron van compassie. Ik zie hun angst om te hechten. Hun getrap is een test om te kijken of ik wel blijf staan. Of ze wel kunnen blijven schuilen of dat ik ze loslaat. Maar dat doe ik niet en dat zal ik ook nooit doen. Zij zijn de kinderen die ik heb gewenst en ik ben de moeder die ik altijd heb willen zijn.

Meer lezen? Via de Instagram van Hoedoenanderepleegoudersdat vind je meer verhalen en ervaringen van pleegouders.

*Dit is een fictieve naam, de schrijfster van het stuk wil graag anoniem blijven. De echte naam is bij de redactie bekend.