Opeens vliegt het je aan. Je hartslag gaat omhoog, je begint te zweten, wordt misselijk, je wordt draaierig in je hoofd of het wordt soms zelfs even zwart voor je ogen. Ik ijsbeer als een opgesloten wild beest door de woonkamer, niet in staat om tot rust te komen en ik voel me claustrofobisch.

Help! Ik ga dood!

Ik wil weg, maar ik kan niet weg want ik heb een jongetje van twee jaar die me hier nu nodig heeft. Mijn eerste gedachte is: “Help! Ik ga dood!” Maar na jarenlange ervaring met paniekaanvallen, waarvoor ik meerdere malen bij de huisarts ben geweest, weet ik het inmiddels wel: nee, je gaat niet dood. Het is ‘maar’ een paniekaanval.

De eerste keren dat je een paniekaanval ervaart kan heel beangstigend zijn. Voor je gevoel laat je lichaam je in de steek en ik ga dan ook op zoek naar een lichamelijke oorzaak, want die moet er vast en zeker zijn. Dit overkomt me toch niet zomaar als je kerngezond bent? De huisarts doet een aantal bloedtesten, maar haar uitslag is luid en duidelijk: je bent niet ziek, je bent kerngezond en je gaat niet dood.

Een goede moeder

De paniekaanvallen en de onrust sluimerden een aantal jaren op de achtergrond en ik had er nauwelijks last van. Toch zijn ze de laatste paar weken weer terug en dat maakt ‘een goede moeder’ zijn, verdraaid lastig. Ik sta al op met spanning in mijn buik en een verhoogde hartslag, ik kan nauwelijks prikkels van de kinderen verdragen, heb continu een zeurende hoofdpijn die niet echt doorzet en ik ben kortaf en zeker niet gezellig.

Wanneer ik even met ze naar het park wil lopen, wordt het opeens zwart voor m’n ogen en veranderen mijn benen in spaghettislierten. Gelukkig weet ik nog thuis te komen met de drie kleintjes die niet begrijpen waarom ons leuke uitstapje plotseling afgebroken wordt.

Groot houden voor de kinderen

Sindsdien voel ik al spanning als ik het kleine stukje van huis naar school moet lopen of als ik naar de supermarkt moet. Iets gezelligs met de kinderen buiten de deur doen zie ik niet meer zitten. Al die prikkels kan ik niet meer aan en wat als het weer zwart wordt voor m’n ogen?

Ondertussen probeer ik me groot te houden voor de kinderen, want ik wil dat zij er zo weinig mogelijk van mee krijgen maar van binnen broeit het constant. Ik heb van mijn lessen zeven jaar geleden wel wat geleerd en trek meteen weer aan de bel bij de huisarts.

Een explosieve toename

Dat gesprek lucht al wat op. “Door de coronacrisis zien we een explosieve toename van paniek- en angstaanvallen, vooral onder twintigers en dertigers. Het leven met kleine kinderen is al druk, we noemen ze niet voor niks de tropenjaren, maar nu de hele maatschappij op zijn kop staat is die druk alleen maar toegenomen.”

Ik herken me in zijn uitleg. Mijn man is lange tijd ziek geweest door corona, we hebben met z’n allen maandenlang in huis moeten doorbrengen, een momentje voor jezelf is er nauwelijks nog bij en werk en privé stromen constant in elkaar over.

Uitleggen aan de kinderen

Ondertussen hebben we nog steeds gebroken nachten door de kinderen en wordt er op alle fronten voortdurend aandacht gevraagd. Daarnaast heb ik me flink zorgen gemaakt om een aantal nabije familieleden die ook erg ziek zijn geweest en al die spanning moet er een keertje uit. Heel logisch, maar daardoor niet minder vervelend.

Het enige wat ik kan doen is een beetje uitleggen aan de kinderen dat ik nu even wat minder kan dan normaal. Dat ik moe ben van alles wat er gebeurd is en dat met een beetje rust het vanzelf weer beter gaat. Dat papa’s en mama’s geen robots zijn die eindeloos door kunnen gaan.

Zorg goed voor jezelf!

Daarnaast heb ik geen zin meer om zelf hier weer maanden doorheen te moeten ploeteren, dus heb ik me meteen ingeschreven bij een psycholoog. Want het is een cliché, maar wel waar: ik kan pas een goede moeder zijn, als ik eerst goed voor mezelf leer zorgen en dat is iets waar ik meteen mee kan beginnen. Moeders, zorg goed voor jezelf!

Lees ook: Een kwart minder vroeggeboortes tijdens de coronacrisis. Wat een schitterend nieuws!