Tijdens onze wandeling genoten we van het fijne zonnetje, de rust en de wandeling op zichzelf. Voor mijn moederschap is me al eens ter ore gekomen, dat er mensen zijn die zich te pas en te onpas ontfermen over je kind, als je denkt rustig met hem of haar op pad te zijn. Dat volstrekt vreemde personen ineens een enorme drang voelen opkomen om volledig ongegeneerd een mening te vormen over, of zich te bemoeien met, het kleine wezentje dat jij vol trots voortduwt in een wandelwagen. Van die mensen die er ‘iets’ van moeten én willen vinden en daar ook zeer triomfantelijk bij kijken. Uch, ik heb gesproken, mensen.

Anderen hangen boven kinderwagen

En zo geschiedde ook op deze prachtige dag. De eerste winkel waar we binnen stapten was het al raak. Bij de kassa keek mijn kleine man met twinkelende oogjes rond naar al het moois dat in de schappen stond. Een ogenschijnlijk aardig omaatje werd als een magneet naar de kleine man getrokken om met haar hoofd boven de wandelwagen te bungelen. In eerste instantie leek het erop dat de met woorden gevulde lucht die ontsnapte uit de mond van mevrouw, lieflijk waren bedoeld.“Ohh gussegus, wat ben jij een mooi jongetje! Wat kan jij mooi kijken, ja. Wat heb jij een lieve snoet, ja.”

Vragenvuur van wildvreemde over mijn baby

De kleine man keek me aan met een vragend gezicht, alsof hij wilde zeggen; daar heb je er weer één! Ondertussen richtte de vrouw zich tot mij: " Wat een leuke knul he?, Hoe oud is ie?, Doet hij het goed?, Klein mannetje nog, he? Hoe heet hij eigenlijk?". En ik dacht: euh ja, dat vind ik wel van m’n eigen kind, een half jaar, hij doet het, tja baby’s zijn klein en zijn naam is Julian. Ben ik geslaagd? Uiteraard gaf ik netjes antwoord op het vragenvuur, want het was vast goedbedoeld.

Baby huilen in de rij

De wachtrij was alleen wat lang, waardoor niet alleen moeder, maar ook zoonlief wat ongeduldig werd. En waar iedere moeder niet om staat te springen op zo’ n moment gebeurde; meneer zette het op een krijsen. Hij zat vrij hoog en fel in zijn toonladder en was duidelijk niet van plan te stoppen. Toen keek mevrouw zeer zorgelijk mijn kant op met de vraag: “Heeft hij honger? Ik denk het wel hè! Dat hoor je aan het huiltje.” En dit met een blik van, zo ik zal haar eens vertellen hoe het zit. Ze zat inmiddels behoorlijk in mijn irritatiezone.

Lees ook: Als de hele wereld vindt dat je een brulbaby hebt

Cynische reactie geven op bemoeiers

Op zo’n moment kan ik niet normaal reageren. En eerlijk, ik wil het niet eens. Dus ik antwoord met: “Zou het ja? Hij heeft gisteren nog gegeten hoor.” En in een fractie van een seconde zag ik, dat ze dacht dat het waar was. Dat geloof je toch niet! Vervolgens beginnen mevrouw en de dames achter haar te lachen. De cynische ondertoon kwam over. Ik reken af en loop met mijn sirene de winkel uit. Dat was dat.

Mensen praten met je baby

“Hollandse nieuwe”, staat met grote letters op het bord bij de viskraam. Ik ben dol op vis en zo ook op haring, dus die pak ik nog even mee. Er staan vier klanten te wachten bij de kraam, waar een verkoper achter staat. Zodra ik aan de beurt ben bestel ik er één en besluit hem ter plekke op te eten. Ondertussen werpen alle aanwezigen een blik in de wandelwagen. Wederom besluit een oudere dame pal boven de wagen te hangen en de kleine jongen kijkt haar met grote ogen aan. “Hallo, koekoek, hallo, koekoek, dag dag.”

Is het een jongetje of meisje?

En vervolgens kijkt mevrouw mijn kant op en stelt de vraag: “Is HET nou eigenlijk een jongen of een meisje?” De vraagstelling is zo geformuleerd, dat het lijkt of ze al maanden op het antwoord zit te wachten. En het is ook lastig te zien, aangezien hij volledig in het donkerblauw gekleed is met een typisch jongenspakje aan en zijn haar in stekeltjes. En naar men zegt heeft hij ook echt een typisch jongenskoppie, maar vandaag klaarblijkelijk even niet. Om eerlijk te zijn vond ik de vraag best grappig.

Haring of bijtring?

Ik geef keurig antwoord en zeg dat het een jongetje is. “Leuk hoor” en mevrouw stapt weer terug richting de viskraam. Ondertussen eet ik onschuldig een stukje haring en geef mijn zoon zijn knalgroene bijtring. Vervolgens word ik door het gehele gezelschap met grote ogen aangekeken. Ik ben me van geen kwaad bewust en kijk rond of ik toevallig net iets spectaculairs heb gemist.

Men ziet het vraagteken boven mijn hoofd verschijnen en mevrouw durft de vraag te stellen: “Lust je zoon al haring?” Ik: “Euh… Wat??” Zij: “Ja, we zagen net dat je je zoon een stukje gaf. Is hij daar niet een beetje te jong voor?” Ik vroeg me even af of de filmklapper voorbij kwam voor de volgende take. Dachten ze nou echt? Kom op mensen! Weer kon ik niet normaal antwoorden en zei: “Ja, hij is er dol op. Doe er nog maar één.” En weer waren daar die paar mooie seconden, waarbij mijn sarcastische ondertoon nog niet doordrong. Uiteindelijk gevolgd door hard gelach.

Bemoeizuchtige mensen over baby

Heerlijk, dit bedoelden ze dus met mensen die zich graag wat bemoeizuchtig opstellen. Dit korte uitje was allerminst saai gebleken. En eerlijk is eerlijk, die korte momenten op mijn reacties, vol ongeloof, kleurden mijn dag.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.