Twee streepjes

Mijn gevoel klopt niet. Ik doe de test bij mijn moeder thuis en leg hem daarna in de keuken. Heel snel verschijnen er twee streepjes, op dat moment is mijn moeder net even naar boven. Zodra ik het zie begin ik te schreeuwen en op de grond te huilen. Mijn moeder komt aanlopen met een lach op haar gezicht, ze denkt nog ‘grapjas’. Op dat moment ziet ze de test en trekt haar gezicht wit weg. “Shit, je bent zwanger, hoe dan?!” Mijn moeder kan er op dat moment niet meer om lachen, want ze vraagt zich direct af hoe ik dit ga doen. Ik woon net in mijn nieuwe huis, heb nog geen baan en ben uit elkaar met mijn ex - de vader van het kind. Dus als ik dit door ga zetten, word ik een alleenstaande mama.

Ik ga ervoor en houd mijn baby

Ik bel mijn ex gelijk op, maar ik krijg geen gehoor. Daarna ook meteen een berichtje gestuurd, maar ook hierop krijg ik geen reactie. Hij negeert mij en dat doet me pijn, ik wil er zo graag samen uitkomen. Zelf weet ik niet zo goed wat ik moet doen, aan de ene kant wil ik het baby’tje houden en de andere kant vind ik het lastig. Uiteindelijk besluit ik om de baby te houden en ervoor te gaan met de steun van mijn moeder. Later vertel ik het ook aan mijn zus en mijn beste vriendin. Zij zijn ook best wel geschrokken, maar ook zo blij. Mijn zus zegt gelijk dat ik een jongentje krijg en dat zou ik het mooiste geschenk vinden.

Extreem ziek

Helaas was de blijdschap om mijn zwangerschap snel weg: ik ben snel heel ziek geworden en ik blijk HG te hebben. Dat is een zwangerschapsziekte waardoor ik niet meer kan eten en drinken, ik hou niks meer binnen en raak helemaal uitgedroogd. Hierdoor ben ik twee keer opgenomen in het ziekenhuis en tijdens de tweede opname zie ik het eigenlijk niet meer zitten. Ik wil de zwangerschap op dat moment toch beëindigen. Het klinkt heel heftig, want mensen denken ‘Het is wel een baby die in je buik zit’ en dat klopt, maar ik ben zo ziek dat ik denk dat ik het niet meer aan kan. Na goede gesprekken met een gynaecoloog heb ik de zwangerschap doorgezet.

Hoera, een jongentje!

Met 17 weken heb ik de geslachtsbepaling gedaan samen met mijn moeder. En ja hoor, het is een jongetje! Helemaal blij en ontdaan bel ik mijn zus gelijk op en ook zij schreeuwt van blijdschap. Onze vader is zes jaar geleden overleden, dus een jongetje op komst is extra speciaal voor ons. Na deze weken blijft mijn zwangerschap nog steeds heel zwaar te zijn, elke dag moet ik overgeven, val ik flauw, heb ik soms energie en soms kan ik helemaal niks.

Gelukkig gaat het met de kleine man goed, hij beweegt lekker en groeit goed. Elke echo die ik heb, is perfect. Rond 24 weken krijg ik opeens zo veel krampen dat het echt niet goed gaat en ik word per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. De krampen lijken op weeën. Gelukkig is het allemaal vals alarm en kan ik naar huis, de kleine spruit zit nog veilig in mijn buik. Rond de zevende maand krijg ik weer contact met de vader van mijn kind. Hij belooft van alles en praat vol lof, helaas is er niks van waar. Gauw hierna word ik weer genegeerd en krijg ik weer geen gehoor als ik bel. Dit doet mij opnieuw weer verdriet, ik wil zo graag dat mijn zoon een vader heeft, maar helaas. Ik moet door.

Onzekerheid en oefenweeën

Veel mensen hebben ook wat te zeggen over het feit dat ik moeder word. Want: ‘Kan ik het wel aan met mijn borderline?’ Dat mensen daarover oordelen maakt mij onzeker over het aanstaande moederschap. Maar dan denk ik weer aan alle vrouwen die ook borderline hebben en ook moeder zijn. Tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap wordt het echt allemaal te veel. Ik vind het zo zwaar en heb veel last van voorweeën. Ik heb geen idee dat het valse weeën zijn. Elke keer denk ik dat het is begonnen.

Ingeleid met 38 weken

Op dat moment merk ik ook dat de pijn en de slapeloze nachten geen goede invloed op mij hebben. Ik ben snel op mijn teentjes getrapt en heb regelmatig ruzie met mijn moeder. Gelukkig word ik met veel moeite en gedoe ingeleid met 38 weken. Zelfs de bevalling verloopt niet vlekkeloos. Mijn moeder en een goede kennis zijn aanwezig, ik ben heel blij met hun steun. De bevalling duurt lang en ontsluitingscentimeters schieten niet op, zelfs niet met de weeën opwekkers die ik krijg. Midden in de nacht besluit het ziekenhuispersoneel dat ze toch een spoedkeizersnee doen. Mijn moeder is daar helaas niet bij aanwezig, maar mijn kennis wel. Mijn moeder is te emotioneel omdat ze zelf drie keer een keizersnede heeft gehad. Op 7-7-2023 om 1:22 uur is mijn prachtige, gezonde zoon Charlie geboren en ben ik ineens mama.

Durf om hulp te vragen

Met mijn zoontje en mij gaat het steeds een stukje beter. Ik heb veel steun aan mijn moeder en stiefvader. Zijn biologische vader is nog steeds niet in beeld. Elke dag met mijn zoontje is een geschenk, maar als alleenstaande moeder is het soms best pittig. Toch maken de lachjes van mijn kleine prins de zware dagen meteen weer goed.

Ik vind het mooi om te bedenken dat mijn zoontje, mijn mooiste geschenk, mij heeft uitgekozen om zijn moeder te mogen zijn. En dat ik er altijd voor hem zal zijn, wat er ook gebeurd. En ik wil aan andere alleenstaande moeders meegeven: of je er nou voor hebt gekozen om het alleen te doen of niet, je kan het aan en soms hulp vragen mag. Je hoeft geen schaamte te voelen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.