Jij als ‘pregnant woman’ staat tijdens de zwangerschap in het middelpunt van de belangstelling; de baby groeit tenslotte in jouw buik. Je lichaam en leven verandert. Maar voor papa brengt het ook grote veranderingen en verantwoordelijkheden met zich mee. En het lijkt wel alsof daar veel minder ruimte en aandacht voor is. Ik weet uit verhalen dat partners zich vaak machteloos voelen. Dit ontstaat soms al in de zwangerschap en bereikt een piek bij de bevalling: je partner staat ’lullig’ toe te kijken hoe jij met grof geweld jullie zoon of dochter op de wereld zet.

Je doet het samen! Toch?

Jij als moeder bepaalt hoe goed jij voor je lichaam zorgt; wat je eet, wat je drinkt, of je stopt met roken, of je je wel of niet laat vaccineren en wanneer je naar een dokter gaat. Het zijn allemaal keuzes die jij maakt met jullie baby in je buik. Dit kan je partner een machteloos gevoel geven. Zijn kind leeft in jouw lichaam, maar over jouw lichaam heeft hij dan weer niet zoveel te zeggen. Natuurlijk zullen de meeste van ons goed met elkaar overleggen en samen keuzes maken, maar kun je het je voorstellen? Het lijkt mij een rotpositie!

Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor papa’s. Zo kunnen vaders tegenwoordig langer verlof opnemen. Dat is voor het hechtingsproces tussen papa en jullie kleine fijn, maar ook voor jou als nieuwe mama. Samen verwerken, samen kletsen, samen zoeken, uitvinden en proberen. En bovendien heb je als kersverse mama meer tijd om te herstellen. Ook niet onbelangrijk.

Hoe kun je ervoor zorgen dat papa zich ook betrokken voelt?

Zelf hebben wij samen een cursus hypnobirthing gedaan. Uiteraard kan het ook een andere vorm van een zwangerschapscursus zijn. Op deze manier waren we samen actief bezig met de zwangerschap. In het prille begin van de zwangerschap merkte ik dat het voor mijn man nog een ‘ver van zijn bed show’ was. Door de cursus begon het meer te leven. De partner krijgt in dit soort cursussen een belangrijke rol: het coachen van de mommy to be. Zo voelde hij zich meer betrokken en kon hij daadwerkelijk iets doen. We kregen oefeningen mee die we samen thuis konden doen en zo kwamen er steeds meer momentjes dat we samen actief bezig waren met het ‘zwanger zijn’. Daarmee begon de rol als papa langzaam te groeien.

Ook samen een geboorteplan maken kan hieraan bijdragen. Ondanks dat de bevalling een situatie is waarin je je aan de zijlijn machteloos voelt, is er een hoop dat je als partner wél kunt doen. Door het hier samen van tevoren over te hebben, geeft dit je partner mogelijk ook een zekerder gevoel. In veel zwangerschapscursussen wordt hier ook aandacht aan besteed. Wij hadden bijvoorbeeld in het geboorteplan verwerkt dat mijn man Lev aan zou pakken, de navelstreng door zou knippen en dat hij ook huid-op-huidcontact zou krijgen nadat ons zoontje een tijdje bij mij had gelegen.

Verder merkte ik dat praten dé manier is om te verbinden. Er moeten zoveel keuzes gemaakt worden: willen we een NIPT test laten doen? Willen we het geslacht weten? De naam, de 22 weken vaccinatie, het geboorteplan en ga zo maar door. Het is zo belangrijk het samen eens te worden en beide oké te zijn met de keuzes die gemaakt worden.

Ik geniet van de poepluiers, hij minder

Ik geniet ervan mijn man bezig te zien met de kleine. We vormen samen een team en hebben onze eigen voorkeuren. Zo wandel ik graag met de wagen, mijn partner met de draagzak. Ik douche graag met Lev, maar mijn partner kiest vaker voor het badje. Maar we genieten allebei van de knuffelmomentjes en de voedingen. Ik daarentegen geniet zélfs van een poepluier (de moeders onder ons zullen dit begrijpen), mijn man dan weer iets minder, maar ook hij is gewoon aan de beurt als hij er een treft.

Het is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn: tijdens moeilijkere momenten helpen we elkaar erdoorheen. Wanneer de een er doorheen zit, pakt de ander het op en geven we elkaar de tijd even afstand te kunnen nemen om uiteindelijk weer met frisse moed terug te komen. Ook spreken we elkaar toe en motiveren we elkaar. Hij is wat meer van de praktische zaken en ik zoek veel uit rondom bijvoorbeeld voedingen en het slaapritme. Uiteindelijk maken we de keuzes samen. Wat ons vooral helpt is humor. We kunnen de slappe lach hebben om de gekste dingen en dat helpt te relativeren.

Betrokken papa en steun en toeverlaat

Ik heb mijn partner de afgelopen weken niet horen klagen. Vanaf moment één is hij in zijn rol als papa gekropen en er vol voor gegaan. Van slapeloze nachten tot poepluiers en van knuffelmomentjes tot consultatiebureau bezoekjes. Ik ben dankbaar voor deze betrokken papa en mijn steun en toeverlaat. Dus bij deze… een ode aan de papa’s en de papa van mijn kind!