Erbse parese

Ik heb dus erbse parese. Dat is een beschadiging van de zenuwen die vanuit mijn nek naar mijn arm lopen. Bij mij zijn de zenuwen compleet afgescheurd en heb ik zuurstofgebrek gehad tijdens de bevalling. Gelukkig heb ik van dat laatste niets overhouden en ik ben geopereerd aan mijn zenuwen. Dit is allemaal al een tijd geleden gebeurd, ik ben geboren in 1995 en toen verliepen dingen een stuk anders dan nu. Mijn moeder heeft een heel heftige bevalling gehad en mede hierdoor waren mijn angsten en zorgen ook groot om op de natuurlijke manier te bevallen. Gelukkig begrepen de artsen mijn keuze voor een keizersnede, in tegenstelling tot mijn omgeving. Het leek wel of iedereen die ik ken die zwanger of moeder is ook gynaecoloog gestudeerd had. Of ze hadden iets gelezen via Google. Maar goed, mijn keuze stond vast.

Onzeker: kan ik dit wel?

De eerste weken na de geboorte van ons zoontje vond ik het doodeng en heb ik de kleine man ook niet durven verschonen of zelfstandig in zijn bedje durven leggen. Ik was gewoon wat onzeker over mijn kunnen, omdat mijn arm korter is, mijn hand kleiner is en ik kan mijn vingers niet strekken. Ook kan ik die arm niet volledig omhoog doen en heb ik er weinig kracht in. In het dagelijks leven ben ik eraan gewend, maar het nieuwe leven met een kleine baby in combinatie met mijn lichamelijke beperking maakte mij aan het begin onzeker. De baby in bad doen, deden mijn vriend en ik daarom ook samen. Inmiddels ben ik nog een baby verder en sjouw ik alsof ik al jaren niets anders doe. Lichamelijk is het voor mij een stuk zwaarder, maar ik ben trots op hoe ik het doe en gedaan heb.

Van schaamte naar trots

Er heeft ook altijd wel een stukje schaamte over gehangen; moeder worden met erbse parese. Kan ik dit wel met mijn zenuwletsel? Kijken mensen raar op als ik de baby anders vasthoudt? Of veroordelen mensen mij omdat ik geen borstvoeding kan geven? Ik kan namelijk maar aan één kant aanleggen en daarom hebben wij gekozen voor flesvoeding. Mijn arm heeft te weinig kracht om de baby te ondersteunen tijdens het voeden, dus met behulp van een voedingskussen kon ik hem aan de rechterkant de fles geven. Juliën gaf hem de fles dan links.

Ik hoop dat ik met mijn verhaal andere mama’s kan laten inzien dat het niet allemaal zo perfect hoeft te zijn als dat het vanaf de buitenkant lijkt. Dat het allemaal wel goed komt en dat die onzekerheid aan het begin normaal is, maar achteraf helemaal niet nodig was. Geloof mij maar, dat moederinstinct overheerst en je wordt er ontzettend creatief van in sommige onhandige situaties.

Veel liefs!