Het is maart 2015. Na een voorgeschiedenis van veel buikpijn, rare cycli, een doktersbezoek en een vermoeden van endometriose, besluiten wij dat ik stop met de pil. We kijken elkaar aan en spreken het nogmaals uit: “Je beseft dat het ook in één keer raak kan zijn, hè?”. Geeft niks, kom maar op!

Stoppen met de pil

De eerste ronde is hartstikke spannend. Ik ben gefocust op alles wat ik voel in mijn lijf, maar na 28 dagen begint mijn menstruatie. Ik voel wat teleurstelling, maar dit is onze eerste poging. We gaan gewoon door! De tweede ronde breekt aan, maar na 21 dagen laat mijn lijf zien dat er ook deze ronde geen sprake is van een zwangerschap. In de tijd daarna doen we nog 16 pogingen om zwanger te raken, maar tevergeefs. In totaal 18 keer verdriet, teleurstelling, tranen, onzekerheid en ook gevoelens van jaloezie. Iedereen om mij heen is binnen no-time zwanger. Ik wil het ook!

Fertiliteitspoli

27 augustus 2016. Ik voel me prima, niet anders dan anders en doe een zwangerschapstest. Morgen moeten we naar de fertiliteitspoli, dus het is alleen voor de zekerheid. Binnen een minuut komt er een tweede lijntje. Is dit echt waar? Nog drie testen vervolgen en ik besluit om op mijn lijf te vertrouwen. Het is gelukt!

Tweede kind

Als onze dochter anderhalf jaar is, besluiten wij dat we een tweede kind willen. We gaan van start en het verschilt in niets van de eerste keer: de eerste poging mislukt. En de tweede. En de derde. Ditmaal besluiten wij eerder naar het ziekenhuis te gaan.

Cyste en endometriose

We worden door de medische molen gehaald. Met mijn vriend is alles oké, bij mij blijkt er een cyste op mijn eierstok te zitten en weer komt het begrip ’endometriose’ terug. Er zijn twee opties: een laparoscopie om endometriose te bevestigen of een scan van mijn eileiders. Doe mij die laparoscopie maar!

Lees ook: Zwanger worden via een fertiliteistraject: ‘We zijn al 3.5 jaar onderweg’

IUI-traject

De operatie is geweest en er ligt een plan van aanpak. We gaan starten met IUI, gestimuleerd met hormonen. Door corona moet ik alleen naar het ziekenhuis. Ik voel me zo ontzettend alleen, kwetsbaar en onveilig deze periode. Alleen naar de spuitinstructie, alleen naar de echo’s, alleen naar de inseminaties, alleen vervelende gesprekken. Ik heb nu juist de steun van mijn partner nodig, maar ben helaas op mijzelf aangewezen.

Dagelijkse ziekenhuisbezoekjes

Mijn vriendin geeft een spuitinstructie aan mijn vriend. Ik kan het niet, ik kom de drempel niet over. Mijn vriend gelukkig wel en hij prikt dagelijks de gonal-f in mijn buik. Om de dag rijd ik naar het ziekenhuis om te kijken of ik follikels heb én hoe groot ze zijn. Als ze rond de 18mm zijn, prikt mijn vriend de Ovitrelle in mijn buik voor een eisprong. De dag erna melden we ons om de rest in gang te zetten.

Ronde één: helaas. Ronde twee: helaas. Ronde drie, vier, vijf, zes: helaas. Intussen lijk ik wel een labiele heks van al die hormonen in mijn lijf. In mijn werkomgeving word ik dagelijks geconfronteerd met collega’s die binnen één poging zwanger zijn, met zwangere moeders en met blije baby’s en ik trek het niet meer. Ik neem ontslag, nu even tijd voor mezelf.

Laatste poging IUI: raak!

Na zes pogingen IUI draagt het ziekenhuis IVF voor. Hier hebben we recht op en het is de logische vervolgstap. Ik zie hier ontzettend tegenop, specifiek tegen de punctie. Het voelt zo zwaar dat ik graag nog één poging IUI wil proberen, maar dan met een hogere dosis hormonen. Poging zeven: Raak!

Inmiddels is Heleen na een vliegensvlugge bevalling moeder geworden van een gezonde dochter. Ze heet Juul en alles gaat goed.