“Het was liefde op het eerste gezicht toen ik Martijn zo’n zeven jaar geleden in het uitgaansleven ontmoette. Ik vond ‘m sexy, charmant en grappig. Gelukkig was dit wederzijds en binnen no time waren we dan ook ‘insta official’. Het leven samen was een sprookje. We waren dolverliefd en deden veel leuke dingen. Reizen, uitgaan, sporten … we genoten intens. We gingen al snel ‘hokken’ en kochten binnen afzienbare tijd ons eerste eigen huis.

Verlangen naar een kind

Om ons heen kregen de eerste vrienden kinderen en ik merkte aan Martijn dat hij ook steeds vaker over kinderen begon. Maar ik zag ook bij mijn vriendinnen wat voor impact een baby op hun leven had. Altijd moe zijn, onzeker, je hele leven dat plots alleen nog maar in het teken van je kind staat én je relatie die onder druk komt te staan. Vooral die relaties die niet meer zo sprankelend, leuk en probleemloos leken te gaan, vond ik heftig. Martijn en ik hadden het zó goed met elkaar. Waarom zou ik dit willen verpesten met een baby?

In de jaren die volgden hadden we het steeds vaker over het krijgen van kinderen. Ik merkte wel dat ik steeds meer verlangde naar zo’n klein hummeltje in mijn armen, maar die verhalen van mijn vriendinnen bleven me achtervolgen. Ik ging daarom met hen in gesprek en vroeg ze wat ik kon doen om te zorgen dat mijn relatie wél fijn, sprankelend en leuk zou blijven.

Naar aanleiding van die gesprekken maakte ik met Martijn een soort plan van aanpak wat me geruststelde. Uiteindelijk durfde ik de sprong te wagen en werd onze dochter Fay drie jaar geleden geboren na een bevalling uit het boekje. Fay bleek een relatief makkelijke baby en we zaten allebei dan ook op een roze wolk.

‘Alles ging eigenlijk hartstikke goed’

Onze afspraken en maatregelen wierpen direct zijn vruchten af. Ik was bijvoorbeeld van tevoren best wel angstig dat ik in een postpartum depressie zou belanden. Ik besloot daarom geen borstvoeding te geven. Misschien een egoïstische keuze volgens veel moeders, maar ik zie het als een soort preventie. Daarnaast werd er twee weken lang voor ons gekookt, zodat wij wat meer rust zouden hebben. Ook wilde ik niet te veel bezoek en wilde ik ’s middags bij kunnen slapen.

Martijn zorgde er daarnaast voor dat hij na de geboorte wekenlang vrij was, zodat we het echt samen konden doen. Ook hadden we van tevoren al huishoudelijke hulp geregeld, zodat we niet te veel gedoe over het huishouden zouden krijgen. Ondanks dat we natuurlijk best moe waren, onzeker en alles in het begin ‘eng’ was, ging het hartstikke goed. We genoten van Fay én van de tijd met elkaar. Eigenlijk begreep ik niet zo goed waarom mijn vriendinnen die kraamperiode zo zwaar vonden.

Na 4 maanden weer zwanger

We waren zelfs zó enthousiast over ons nieuwe leven als ouders, en voelden ons al zó snel weer in balans, dat ik na vier maanden alweer zwanger was van Fays broertje - geheel gepland. Onze familie en vrienden hoorden het met verbazing aan. Ze vroegen zich af hoe zij na vier maanden nog met de wallen op hun knieën kibbelend door het leven gingen en wij alweer zwanger waren van de tweede. Ik denk dat het alles met voorbereiding te maken heeft en er niet te naïef in gaan. Ik had simpelweg het geluk dat mijn vriendinnen ons voor gingen en zij alle ‘beginnersfouten’ hadden gemaakt waarover ze mij vertelden. Hierdoor waren wij heel goed voorbereid op wat ons te wachten stond.

Twee jaar geleden werd Dex geboren. Ook deze zwangerschap en bevalling ging prima, al vond ik de zwangerschap wel zwaarder dan mijn eerste met al een baby in huis. Ook Dex kreeg geen borstvoeding en onze moeders kookten om de beurt voor ons. Martijn had wederom weer een paar weken verlof achter elkaar opgenomen en Fay ging in de eerste weken regelmatig naar het kinderdagverblijf en de opa’s en oma’s, zodat wij ons volledig op Dex konden richten. Wederom was deze kraamtijd heel fijn, al helemaal omdat je bij een tweede minder onzeker bent.

‘Wat wij doen, raad ik iedereen aan’

Wat we eigenlijk doen, en wat ik ook iedereen zou aanraden, is dat we ‘It take a village to raise a child’ echt ter harte nemen. En dat is moeilijk, want je wil anderen niet te veel belasten. En je moet dat vangnet natuurlijk ook hébben. Ik heb het geluk met schoonouders die met pensioen zijn en alle tijd hebben voor onze kinderen. Daarnaast hebben we een vaste oppas. We gaan standaard één keer per twee weken samen uit eten. Ook gaan we gemiddeld één keer in de twee maanden samen een weekend weg.

Los van elkaar gaan we nog regelmatig op stap met vrienden en vriendinnen. Gelukkig hebben we het financieel heel goed, zodat we ons dat kunnen veroorloven. Zo zijn we niet alleen maar ouders, maar ook nog geliefden.

Happy parents, happy kids

Ik hoor van vriendinnen dat ze weleens jaloers zijn en onze relatie er perfect uitziet. Tuurlijk kibbelen we weleens, welk stel doet dat niet, maar ingedut of seksloos zijn we zeker niet. Toch krijg ik ook soms commentaar dat men vindt dat we wel héél vaak op pad zijn zonder kinderen - wat ze dan via Instagram zien. Ze vragen of onze kinderen het niet vervelend vinden en zeggen dat ze dat ‘zelf niet zo snel zouden doen’. Met dat soort opmerkingen kan ik niks. Ik vraag dan heel direct of hun relatie nog net zo leuk is als voordat ze kinderen kregen. Om heel bijdehand ‘bij mij wel’ erachteraan te roepen.

Happy parents, happy kids, zeg ik altijd maar. De oudste roept weleens dat ze niet wil dat we weer weggaan of dat ze niet wil logeren. Maar als de kinderen er vanaf jongs af aan aan wennen, zal het later alleen maar makkelijker worden. Iedere week van het ene huis naar het andere huis moeten omdat je ouders gescheiden zijn, lijkt me tenslotte ook niet heel leuk voor een kind.”

Dit artikel is eerder verschenen in het magazine WIJ.