Gek word ik van die moeders die te pas en te onpas roepen “dan had je nooit aan kinderen moeten beginnen.” Of nog zo’n lekkere, “dat had je toch al kunnen bedenken voordat je kinderen kreeg?” Alsof iemand een flauw idee heeft wat je te wachten staat voordat je kinderen hebt.

Geen eindeloze Disneyland-vakantie

Het is de grootste verandering van je leven en zelfs al denk je goed voorbereid te zijn, dan is het nog maar afwachten wat eruit gefloept komt. Je hebt geen idee van de karakters van je toekomstige kinderen, van hun moeite of zorgen of misschien zelfs gezondheidsproblemen waar je mee te maken krijgt. Beweren dat je dit van tevoren allemaal had kunnen weten is een grap!

Ik weet niet hoe het bij deze moeders thuis is, maar hier is het leven in ieder geval geen eindeloze Disneyland-vakantie die alleen maar van wonderbaarlijke genietmomenten aan elkaar hangt. Zij zitten misschien elke dag gezamenlijk naast de piano Edelweiss in harmonie te zingen, maar hier is het samen lachen, samen huilen.

Ups en downs

De oudste twee zitten nu in een fase dat ze continu met elkaar aan het bekvechten zijn, de jongste staat me kopstoten op mijn knieschijf te geven als ik even met wat anders bezig ben en de middelste houdt ervan om te experimenteren met alles wat hij in en rond het huis kan vinden. Van papier-maché in de gootsteen tot de ramen insmeren met yoghurt.

Daartegenover staat dat ze de heerlijkste knuffels en kusjes geven, elkaar heel goed helpen wanneer nodig en me regelmatig overladen met complimenten als ‘mama, je bent de beste moeder ooit!’ Net als alles in het leven gaat het met ups en downs en dat is prima. Het gezinsleven is nou eenmaal niet altijd alleen maar feest, vrede en harmonie. Het is een samenstelling van persoonlijkheden, ieder met zijn eigen behoeftes en soms botst dat even.

Er wordt te weinig over gesproken

Ik heb weleens bij de huisarts gezeten met een burn-out en heb toen gevraagd waarom andere moeders fluitend door het leven lijken te gaan. Wat doe ik blijkbaar verkeerd, dat ik het soms maar pittig vind? “Helemaal niks”, was haar duidelijke antwoord. “Je wil niet weten hoeveel moeders ik hier wekelijks heb zitten met precies hetzelfde verhaal, maar er wordt te weinig over gesproken onderling.”

Ik snap wel waarom er weinig over gesproken wordt. Zodra je eerlijk toegeeft dat je iets zwaar vindt of ergens van baalt, krijg je meteen naar je hoofd geslingerd dat je ‘dan maar niet aan kinderen had moeten beginnen’. Alsof je daarom alles maar fantastisch en een droom moet vinden!

Een lach en een traan

Misschien kunnen we als moeders onderling wat toleranter en vriendelijker naar elkaar toe worden. Op die manier kan er ten minste eerlijk gesproken worden over ‘problemen’ waar iedereen vroeg of laat tegenaan loopt.

En zo weet ook elke nieuwe moeder dat er niks mis is met haar, als het leven met kleine kinderen niet alleen maar zweven op een zuurstokroze wolk is. Kinderen hebben is gewoon keihard werken en opvoeden gaat met een lach en een traan.

Lees ook: Ellen: ‘Hoe ik alle ballen hoog houd? Nou, niet!’