Kind als piranha naar de tepel zien happen

Hoewel ik dacht: borstvoeding geven dat doe ik even, want de natuur heeft dat zo bedacht … vind ik het toch vies tegen vallen. Mijn hele romantische beeld van ontspannen met je kleine aan de borst zitten, is dan ook volledig bijgesteld sinds ik Fien borstvoeding geef. Ik vind er niets romantisch aan om je kind als een piranha te zien happen richting je tepel. De agressie en de overlevingsmodus die er achter de zoekreflex zit, is bijna angstaanjagend. Ik ben blij dat baby’s tandloos worden geboren, want als ze tanden had gehad, weet ik zeker dat ze vrolijk op mijn tepel had gekauwd. Wellicht er zelfs had afgebeten.

Gevoel van borstvoeding geven

En als Fien dan eindelijk goed heeft aangehapt, begint pas de echte pret! Met een enorme kracht wordt er aan mijn tepel gezogen. Dit deed in het begint best pijn, maar werd minder. Je kweekt echt ‘eelt’ op je tepels. Doorzetten en ondertussen maar lanoline smeren op die afgezogen tepels.

Zoogcompres vergeten

Maar zoals ik al zei: dit stadia zijn we voorbij. Inmiddels bevinden we ons in het stadia dat als Fien begint te zuigen, mijn andere borst spontaan leeg loopt. Op zich geen probleem als je een zoogcompres in je beha hebt gedaan, maar in alle hectiek wil ik dat soms wel eens vergeten. Het resultaat? Aan de ene borst een woestdrinkende baby en bij de andere een grote ronde, natte melkvlek. In mijn geval wil Fien nog wel eens loslaten tijdens het drinken, waardoor ook die zijde van mijn lichaam onder de melk spettert. Kortom: in een paar minuten tijd, ben ik volledig ondergedompeld in mijn eigen moedermelk. Heb jij de romantiek al gevonden?

Huwelijk met het kolfapparaat: waar is de bak biks?

Uiteindelijk is Fien dan klaar met drinken. Terwijl ik haar liefkozend tegen mijn schouder houd om te boeren, word ik bedankt met een boertje in mijn oor en een mondje vol met melk. Inmiddels is mijn gehele bovenlichaam bedekt met vlekken melk. Dit is nog maar een korte beschrijving van een voedingsmoment. Ik heb dan nog niets gezegd over het huwelijk dat ik heb gesloten met mijn kolfapparaat. Als een echte ‘Berta 47’ betaamd, wordt mijn melk uit mijn borsten gezogen. Er is vast geen romantischer aanblik voor mijn man dan het beeld van mij met mijn woeste, wilde krullen en aan mijn ontblote borst een apparaat, welke ritmisch de melk uit mijn borsten pompt. Wanneer ik kolf verlang ik altijd naar een sponsorschap van Campina en heb ik de neiging om spontaan te gaan loeien als een koe. Ik mis enkel nog de bak biks als beloning voor mijn melksessie.

Het witte goud

Daarnaast vind ik kolven best lastig, omdat het niet altijd vanzelfsprekend is dat de melk gemakkelijk vloeit. In ons huishouden heeft mijn melk dan ook de naam ‘het witte goud’ gekregen. Als mijn man een flesje van mijn melk verspilt, krijgt hij het zeker te horen. Om nog maar niet te spreken van de uiterste precisie waarmee ik probeer mijn melk in een diepvrieszakje te doen, zónder daarbij een druppeltje van het kostbare goedje te verliezen.

Dienstbaar zijn voor je kind

Tot slot kan ik de romantiek niet vinden in het continu dienstbaar zijn voor je kind. Als Fien huilt, komt haar vader al aanvliegen, want huilen is honger. En als je een drankje wilt doen, wordt een wiskundige formule toegepast. Er moet vakkundig worden uitgerekend wanneer er dan weer gevoed kan worden of wanneer ‘het witte goud’ weggegooid moet worden.

Borstvoeding geven is zwaar

Kortom, borstvoeding geven is zwaar. Het is lichamelijk zwaar. Telkens zoeken naar een fijne houding, rekening houden met wat je eet en drinkt en vooruit berekenen wanneer je moet kolven. Het doorstaan van tepelkloven of, misschien bij andere moeders, een borstontsteking. Het ophogen van je melkproductie. De gebroken nachten. Er is niets romantisch aan. Toch begrijp ik wel waar de romantische gedachten vandaan komen. Als moeder ben je de enige persoon die deze kleine momentjes met haar kind kan delen. Tijdens het boeren heb je het kleine lichaampje van je kind tegen je aan en kun je zachtjes snuffelen aan je kind, waarbij je geniet van die heerlijke babygeur. Je baby is klein en zo dichtbij. Net zoals je de details en pijn van je bevalling vergeet, vergeet je de vervelende kanten van borstvoeding mettertijd ook.

Ode aan de borstvoedinggevende moeders: bikkels

In Nederland hebben we een stigma, waarbij borstvoeding een soort van verplicht wordt. Echter, men staat er niet bij stil hoe zwaar en hard werken het eigenlijk is om borstvoeding te geven. Zeker als beginnende moeder ben je erg zoekende. Daarom een ode aan alle moeders die borstvoeding geven. Jullie zijn bikkels! En aan alle moeders die om welke reden dan ook gestopt zijn met het geven van borstvoeding: het is niet erg!

Lees ook: Juf Milou legt in de klas uit hoe borstvoeding geven werkt

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.