Moeder zonder partner: het verhaal van Thamara
In je eentje voor je kind zorgen. Voor de één was het altijd al een wens, de ander overkwam het. Wist je dat ongeveer 22 procent van de gezinnen in Nederland een eenoudergezin is, waarbij het in de meeste gevallen gaat om een alleenstaande moeder met één of meer kinderen? Thamara (37) is moeder van Jaxx (2) en door haar schildklierafwijking kon ze niet langer op een partner wachten om haar kinderwens te vervullen. Ze geeft een kijkje in haar leven als alleenstaande moeder.
De internist die mijn schildklierafwijking behandelde vroeg een aantal jaar geleden een paar keer of ik een kinderwens had. Iedereen in mijn omgeving weet dat ik met een kinderwens ben geboren. Ik heb ook altijd met kinderen gewerkt en op kinderen gepast.
Zou ik het mezelf ooit vergeven?
Er was alleen geen partner in mijn leven dus het was niet aan de orde. Maar ik dacht wel: waarom begint ze er nou telkens over? Ze legde uit dat ze in mijn bloeduitslagen zag dat mijn hormonen niet in de juiste balans kregen met medicatie. Daardoor zou het in de toekomst wel eens een probleem kunnen worden om zwanger te raken.
Dat was voor mij de reden om één vraag aan mezelf te stellen: zou ik het mezelf ooit vergeven als ik nu wacht op de ware, met het risico dat het nooit meer mogelijk is om een kind te krijgen? Daar had ik eigenlijk gelijk het antwoord op: nee. Dus toen ben ik gaan onderzoeken wat de mogelijkheden waren.
Ik doe het wél alleen
De beslissing om het alleen te gaan doen viel me zwaarder dan de realiteit. Dat komt ook omdat ik nu weet wat voor mannetje ik heb. Ik liep vooraf met vragen rond die elke aanstaande moeder volgens mij heeft, maar ik maakte het voor mezelf extra lastig door telkens te denken: maar ik doe het wél alleen. Nu blijkt dat ik eigenlijk helemaal niet alleen ben. Het is echt bizar wat er is gebeurd met mijn omgeving sinds Jaxx er is.
De liefde die ik voel als hij met mijn zus is, of met mijn ouders. Mijn beste vriendin werkt in het ziekenhuis en heeft mijn bevalling begeleid. Daar kan ik nu nog steeds om janken als ik daarover praat. Het is prachtig hoeveel steun, hulp en liefde ik heb ervaren.
Toch liever met een partner
Toch had ik dit het liefste samen met een partner gedaan. Mensen zien die emotionele kant vaak over het hoofd. Ze vinden me vooral ‘stoer’, want ze zien wel dat het heftig is om zwanger te worden en dat je dat allemaal alleen moet doen. Maar daar gaat nog een gigantisch stuk aan vooraf.
De acceptatie dat ik het alleen ging doen en dat ik het plaatje dat ik had van ‘later als ik groot ben…’ moest laten varen. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Ik hoop stiekem dat ik het hele proces alsnog een keer met een partner mee mag maken.
Dit verhaal is verschenen in magazine WIJ. Geschreven door Denise Hilhorst. Lees ook de verhalen van alleenstaande moeders Michelle, Inge en Anne-Lise