Moeder zonder partner: het verhaal van Inge
In je eentje voor je kind zorgen. Voor de één was het altijd al een wens, de ander overkwam het. Wist je dat ongeveer 22 procent van de gezinnen in Nederland een eenoudergezin is, waarbij het in de meeste gevallen gaat om een alleenstaande moeder met één of meer kinderen? Inge (38) is moeder van Yara (4 jaar) en Janne (10 weken). Yara kreeg ze met haar ex-partner, Janne via een donor. Inge vertelt openhartig over haar leven als alleenstaande moeder.
Ik heb nooit echt een ideaalplaatje in mijn hoofd gehad. Natuurlijk is het mooi om gezinnen te zien waar het op het eerste gezicht helemaal goed zit. Maar elk huisje heeft zijn kruisje, dat weet ik ook.
Moeder worden? Dat kan ik ook alleen
Mijn ex vertrok toen Yara pas acht maanden was. Het gras was groener bij de buren, en toen mocht ik het alleen doen. Het belangrijkste voor mij was dat ik overeind bleef om voor Yara te zorgen. Er is een omgangsregeling, maar ze is grotendeels bij mij.
Mijn nieuwe relatie liep ook stuk, Yara werd ouder, ik werd ouder, maar mijn kinderwens bleef heel sterk aanwezig. Ik wilde niet daten op het moment dat ik eigenlijk een potentiële vader zocht, want dan geef je je relatie geen eerlijke kans. En toen dacht ik: ik kan het ook wel alleen. Het zou vast zwaar worden in mijn eentje, maar ik was ervan overtuigd dat ik dat ook wel weer zou overleven.
Op zoek naar een donor
Mijn wens was veel sterker dan de beren op de weg die ik zou kunnen tegenkomen. De donorbank van het ziekenhuis waar ik behandeld wilde worden had een wachttijd van twee jaar. Dat vond ik te lang, maar zij behandelen ook met zaad van een Deense spermabank.
Dat ging heel makkelijk: je maakt een account aan, je logt in en je kunt aangeven welke kenmerken je belangrijk vindt in een man. Ik heb bewust gekozen voor een donor die Janne later kan opzoeken als ze wil. Ik zou zelf ook willen weten van wie ik afstam. Ik ben daar ook heel open over, zowel naar de buitenwereld als naar haar.
Hulp vragen en soms leuke dingen doen
Ze is nu tien weken, en het is inderdaad zwaar. Maar ik laat me niet kennen. Ik had Yara beloofd dat als de restaurants weer open zouden gaan, we pannenkoeken zouden gaan eten. Dus hup, daar gingen we, tussen twee voedingen door, Janne mee in de wandelwagen. Dat soort dingen wil ik wel blijven doen, dat maakt het ook leuk.
Ik heb gelukkig een goed netwerk hier in het dorp en ik heb één keer in de week een oppas voor Janne, zodat ik een keertje Yara alle aandacht kan geven als ik haar naar bed breng. Als ik zie hoe Yara met haar zusje omgaat, dan zijn alle zware momenten ineens weer verdwenen.
Dit verhaal is in magazine WIJ verschenen. Geschreven door Denise Hilhorst. Lees ook de verhalen van alleenstaande moeders Thamara, Michelle en Anne-Lise