Nicole: ’We gaan niet anders met elkaars kinderen om’

Nicole (31) is moeder van Milan (7) en Justin (6) en Anouk (†). Haar partner Wilco (31) heeft een zoon, Levi (7). Samen kregen zij dochter Demi (8 maanden).

“Wilco leerde ik kennen op een feest, niet lang nadat mijn ex-partner en ik uit elkaar waren. Zijn relatie was toen ook pas net voorbij. Voor ons allebei kwam een nieuwe liefde sneller dan de bedoeling was, maar we konden het niet tegenhouden. We hebben het wel bewust heel rustig aan gedaan en de kinderen er niet meteen bij betrokken.”

‘We deden alsof we vrienden waren’

“Mijn kinderen staan bij mij op de eerste plaats, zeker na het verlies van hun zusje, die is overleden toen ze 9,5 week oud was. Ik wilde ze niet in contact brengen met een nieuw persoon, die misschien ook weer weg zou gaan. Daarom wilde ik eerst heel zeker zijn van Wilco. Toen onze kinderen met onze ex-partners op zomervakantie waren, hadden wij de tijd om elkaar echt goed te leren kennen. Hoe verliefd we ook waren, ik zag Wilco alleen als de jongens er alle drie niet waren. Pas aan het einde van dat jaar hebben we met de kinderen erbij in een zwembad afgesproken. We deden alsof we vrienden waren die elkaar daar toevallig tegenkwamen. Het ging heel erg vanzelf. Die jongens hadden er gewoon een vriendje bij, want ze hebben ongeveer dezelfde leeftijden. Het klikte echt heel goed.

Daarna zijn we nog een paar keer dagjes weggeweest met de kinderen erbij. We hebben ook een weekend met z’n allen bij Wilco geslapen. We hebben de jongens in die tijd nooit verteld dat we een relatie hadden. Het idee dat wij samen waren leek voor hen heel vanzelfsprekend te zijn. Wilco was al heel vaak bij ons, maar toen we wilden gaan samenwonen, heb ik aan de jongens gevraagd of ze Wilco lief vonden en of ze het leuk zouden vinden als hij bij ons zou komen wonen. Gelukkig was dat zo.”

‘Ik had mijn kinderwens al losgelaten, maar bleek ineens zwanger’

“Het samenwonen vond ik in het begin wel eens lastig. Wilco was niet gewend aan veel drukte en zijn huis was net een museum; er werd nauwelijks geleefd. Zijn zoon was om het weekend bij hem, terwijl mijn kinderen de hele week hier zijn. Ik probeerde het overdag zo netjes mogelijk te houden, maar dat was bijna niet te doen. Soms is dat nog wel een puntje van irritatie.

Wilco had geen kinderwens meer en ik had daarom mijn eigen kinderwens losgelaten. Totdat ik ineens zwanger bleek, ondanks mijn spiraaltje. Ik was wel even goed in paniek toen ik erachter kwam. Voor hetzelfde geld zou hij bij me weggaan en ik wilde het echt niet weg laten halen, omdat ik al een kind kwijt was geraakt. Maar hij was heel positief.

Nu Demi er is, is zij echt Wilco’s kleine prinses. Mijn jongens trekken veel naar haar toe, de zoon van Wilco heeft wat meer afstand. Hij ziet haar ook minder vaak natuurlijk. In het begin van de zwangerschap zei hij wel eens: ‘Het wordt niet mijn zusje’. Het moet ook gek voor hem zijn geweest. Hoe leg je aan een kind uit dat de baby wel van papa is, maar niet van mama?”

‘Ik houd van duidelijkheid en regels’

“Wilco is heel los en makkelijk, maar ik houd van duidelijkheid en regels. Als ze een grote mond hebben of tegen me schreeuwen, dan zeg ik daar iets van. Wilco laat het sneller gaan, omdat hij de lieve vrede wil bewaren. Hij heeft er geen moeite mee als ik zijn zoon corrigeer. Die wordt dan boos, of hij gaat huilen. Maar ik merk dat hij baat heeft bij die grenzen. Milan roept nog wel eens ‘Je bent mijn vader niet’ als Wilco boos op hem is. Dat vind ik lastig, want dan sta ik voor mijn gevoel tussen beide in. Vaak kijk ik Wilco dan even ‘weg’ en los ik het met Milan op.

We gaan niet anders met elkaars kinderen om, maar we kunnen wel meer hebben van ons eigen kind. Als het me even te veel wordt, laat ik Levi aan Wilco over. Af en toe stuur ik ze er samen op uit, zodat Levi ook de aandacht van zijn vader krijgt die hij verdient. Want Wilco is nu ook veel bezig met Demi in de weekenden.

Als samengesteld gezin is het een grote uitdaging om allemaal bij elkaar te zijn. Vorig jaar hebben we Sinterklaas niet met z’n allen kunnen vieren, maar met kerst waren we er wel allemaal. Die momenten koester ik dan extra, want zoiets is als samengesteld gezin allesbehalve vanzelfsprekend.”

Lees ook: Hoe maak je van je samengestelde gezin een succes?

Veerle: ‘We lieten de kinderen vrij in hoe ze met elkaar omgingen’

Veerle (30) is moeder van Dani (9) en Dex (7), haar partner Stefan (40) is vader van Nina (6) en Mick (5). Samen kregen ze Bodi (4 maanden).

“Na mijn scheiding begin 2019 wilde ik alleen blijven, ik wilde nooit meer samenwonen. Ik had nogal een heftige relatie achter de rug. Toch miste ik na een tijdje iemand. Op een datingapp leerde ik Stefan kennen. We wilden geen relatie, zeiden we, alleen gezelligheid. Maar na een dag wisten we al dat het meer ging worden dan dat. Sindsdien is het dik aan tussen ons. We hadden allebei al twee kinderen, dus ik wist: het leven gaat heel druk worden. We woonden ook nog eens bijna een uur rijden van elkaar vandaan.”

Ontmoeting met kinderen

“Na een week heb ik zijn kinderen al even kort ontmoet. Hij stelde mij aan hen voor als een vriendin. De week erna hebben we een speeldate gepland in een ballenbak. Dat ging heel goed. Verder hebben we de kinderen er zo veel mogelijk buiten gehouden. Toch zagen we elkaar wel vier of vijf keer in de week! Als ik had gewerkt tot tien uur ’s avonds, reed ik nog naar hem toe, ook al moest ik de volgende ochtend dan weer om zes uur weg. We vonden altijd wel een manier. Dat hebben we anderhalf jaar volgehouden.

Daarna hebben we steeds meer samen gedaan met de kinderen. We organiseerden speeldates, waarbij we niets forceerden, maar hen vrij lieten in hoe ze met elkaar omgingen. Daarin namen ze allemaal een andere weg. De één was heel makkelijk en vond het alleen maar gezellig, de ander nam wat meer afstand.

Onverwachts zwanger

“Ik had mijn twijfels over de toekomst, omdat ik de enige was die zou kunnen verhuizen. In het scheidingsconvenant van Stefan staat namelijk dat hij niet verder dan 30 kilometer van zijn ex mocht gaan wonen. Stefan wilde heel graag samenwonen, ik was er nog niet aan toe. De keuze werd voor ons gemaakt omdat ik - door de pil heen - zwanger raakte. In het begin dacht ik nog dat we apart konden blijven wonen, maar met een baby is dat niet te doen.

Uiteindelijk ben ik toch bij hem ingetrokken. Mijn ex en ik hadden co-ouderschap, maar die vond het prima dat ik wegging. Dex gaat nu om het weekend naar hem toe, Dani woont op het moment niet thuis vanwege ontwikkelingsproblemen. Ik heb daarom mijn huurhuis aangehouden, omdat Dani daar in de buurt woont en op school zit. De kinderen van Stefan zijn elke donderdag en vrijdag bij ons, en om het weekend. Het voordeel is: we hebben niet continu alle kinderen, dus ook nog tijd voor elkaar.”

Lees ook: Bonusmoeder Babiche: ‘Ik zie ertegen op als de kinderen van mijn man komen’

Regels op elkaar afgestemd

“De verschillende regels voor de kinderen vond ik het meest lastig toen we eenmaal samenwoonden. Ik wilde bijvoorbeeld dat we bij het avondeten bleven zitten tot iedereen klaar was, bij Stefan mocht je van tafel als je klaar was. Dat was verwarrend voor de kinderen, die wisten niet waar ze aan toe waren. Stefan en ik hebben daarom de regels op elkaar afgestemd.

Tussen de kinderen onderling klikt het goed. Dex had in het begin wel weerstand tegen het idee dat Nina en Mick zijn zusje en broertje zouden zijn. Ik heb hem verteld dat hij dat ook niet zo hoeft te voelen. Hij speelde wel leuk met ze, maar hij moest heel erg aan de situatie wennen. Ik heb zelf ook een band op moeten bouwen met de Nina en Mick, en Stefan met Dani en Dex.

‘De kinderen zijn dol op de baby’

Alle kinderen zijn dol op de baby. Als ze weer bij ons komen, vliegen ze meteen op hem af en knuffelen ze hem helemaal plat. Ik had verwacht dat ze jaloers zouden zijn dat Bodi altijd bij ons is, maar dat is gelukkig niet zo. Uiteindelijk, met heel veel plannen, schema’s, vind ik ons samengestelde gezin nog rustiger dan een gezin met twee kinderen. Maar zonder planbord kun je het schudden.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.