Voor mij daarentegen was het allemaal even anders. Net voor we naar Italië vertrokken dacht ik ’even die bikini passen’. Tja, dat paste natuurlijk met geen mogelijkheid, daar had iedereen z’n geld om kunnen verwedden. Mijn twee dames hadden het idee dat ze in een overvolle bus gepropt werden en zochten naarstig naar de dichtstbijzijnde uitgang. Oftewel … Over iedere rand van m’n topje hing een stuk borst. Dat ging ‘m niet worden. Na de dames bevrijd te hebben, belde ik een vriendin om haar mee te slepen naar de winkel. Missie: een nieuwe bikini.

Nieuw lijf na bevalling

Psychisch is mijn ‘nieuwe lijf’ toch een ding, ook al ben ik nog aan het ontzwangeren. Al twaalf weken vind ik het heel lastig om mezelf in de spiegel te zien, zelfs met kleren aan. Bedenk maar wat er gebeurt als je een bikini gaat passen. Niet alleen zijn de twee dames groter, er hangt ook een lap vel waar mijn buik ooit netjes strak zat en er heeft ook natuurlijke heupverbreding plaatsgevonden. Al deze motiverende complimenten gaf ik mezelf bij het passen van iedere bikini. Niets stond leuk. Niets zat goed.

Moeite met ander lichaam na zwangerschap

Ik heb heel wat geklaagd over alles wat ik voor de zwangerschap wel had en nu niet meer. Ik heb altijd goed voor mijn lichaam gezorgd. Gesport, veel bewogen en gezond gegeten (oké, heus ook snoep en vettigheid, maar ik had geen klagen over mijn lijf). Maar pfoe, dit lichaam na de bevalling. Ik kon er geen vrede mee hebben. Als ik het zelf al zo verschrikkelijk vond, wat zouden anderen dan wel niet denken?

Je hebt verdorie een kind op de wereld gezet!

Eenmaal thuis van de winkelsessie, keek ik naar mijn baby. De lekkere mollige armpjes en beentjes in haar zwembroekje. Niets, maar dan ook niets is leuker, liever en mooier dan zij. Wat ben ik toch trots. We hebben zo’n lief kind mogen ontvangen. En ineens is het daar. Ik kijk rond en besef ‘het interesseert me helemaal niets’. Ik heb potverdorie een mensje mogen laten groeien in mijn buik. Van een eitje naar een kind waar alles op en aan zit. Mijn lichaam is ongelooflijk sterk en goed bezig geweest.

Rolletjes en hangende borsten

Op het strand kijk ik om me heen: ik ben veel te streng geweest. Mijn lichaam mag er gewoon zijn. Ook met een extra rolletjes en grotere theezakken die in een nieuwe bikini gepropt zijn. Ik heb een hele grote prestatie geleverd en de helft van de mensheid (lees de man) zou dit niet eens kunnen. Poehaaa, eat your heart out! Zij mogen er dus helemaal niets van vinden. Moeders, we zijn bikkels! Ons lichaam heeft iets heftigs doorstaan en dat losse vel, die hangende borsten, de striae of wat je dan ook maar hebt overgehouden aan je zwangerschap, mag je met trots dragen. Jouw lichaam, in welke vorm dan ook, is de meest veilige plek voor je kind. Dat is wat telt.

Terwijl ik daar lig, til ik mijn kleine spekkie op en leg haar tegen mijn eigen spekkies aan. En dan krijg ik het meest onbetaalbare van de wereld: de lach van mijn eigen kind als ze me aankijkt. Dat is alles waard - zélfs een ander lijf.

Lees ook: De hormonen uit je lichaam na de zwangerschap: ontzwangeren

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.