Tijdens de zwangerschap waarschuwt Jurre mij al: ‘Als je bevalt tijdens het North Sea Jazz Festival, dan ga ik gewoon’. Ik lach deze uitspraak weg, ik ben immers een week later uitgerekend dan het weekend van North Sea Jazz. Daarnaast was ik bij onze dochter ruim een week overtijd. Wat is de kans dat ik nu eerder beval? Of überhaupt in dat bewuste weekend? Mijn partner kan dus gewoon met zijn beste vriend naar zijn geliefde North Sea Jazz weekend. Ik blijf hoogzwanger thuis op de bank met onze driejarige dochter en mocht er iets gebeuren, bel ik hem. Dacht ik.

De uitgerekende datum komt dichterbij

De dagen verstrijken en de uitgerekende datum is steeds dichterbij. Je gaat dan toch gissen naar wanneer de bevalling zich aandient. Als iemand in onze omgeving een opmerking maakt over de bevalling en bijvoorbeeld zegt “Ik denk dat hij eerder komt" en daarbij een datum gokte tijdens het bewuste weekend, reageerde Jurre fel. “Ik hoop het niet, want dan ben ik er niet, hij komt maar gewoon ná de uitgerekende datum.”

Ik geef inmiddels ook steeds vaker aan dat ik er ook niks aan kan doen. Een baby komt immers wanneer hij komt. Jammer, maar dan maar geen North Sea Jazz, toch? Ook niet “voor eventjes”. Want dat is volgens Jurre ook nog een optie. Ik vind, als moeder, het idee alleen al niet te bevatten. Dat je weg wil zijn van je pasgeboren zoontje van nog geen 24 uur oud, en je gezin? Geen haar op mijn hoofd die dat zou bedenken.

De bevalling begint

Je raadt het al. De weeën beginnen spontaan, maar nog onregelmatig. Onze dochter brengen we die avond naar bed en zelf ga ik ook nog even slapen, maar om middernacht is het tijd om de verloskundige te bellen. Ik voel aan alles dat de baby komt en snél ook. We gaan uit bed, naar beneden. De verloskundige, dezelfde als bij de geboorte van onze dochter, staat binnen 30 minuten in onze woonkamer. Ook onze lieve kraamhulp is er vijf minuten later al. Het ultieme bevalteam is aanwezig. Ik voel me rustig en krachtig. Op naar een goede bevalling en ontmoeting met onze zoon!

Jurre zorgt tijdens mijn bevalling voor ondersteuning. Het verloopt vlot allemaal en na drie uur lopend weeën opvangen, kan de persfase beginnen. Precies 30 minuten later, om 03:33 uur komt onze zoon in alle rust thuis, op onze bank, ter wereld. Een droombevalling! Vijf minuten later zaten we aan de koffie en ligt de kleine heerlijk op mijn borst. Wat een gevoel weer, ultieme trots en liefde. Hij is perfect!

De dag beginnen als een gezin van vier

Om 06:00 uur gaan de verloskundige en de kraamhulp naar huis. Ik lig inmiddels gedoucht en wel met onze zoon Fedde op bed. Ons dochtertje heeft haar broertje al bewonderd. Zoveel eerste indrukken. Het is tijd om, als kersvers gezin van vier, nog een beetje bij te slapen. De kraamhulp komt eind van de ochtend terug om ons te helpen met de opstart en de eerste check-ups van Fedde en mij.

Diezelfde middag komt ook andere verloskundige ons feliciteren. Er wordt beschuit met muisjes gegeten en de baby word bewonderd. Het is 14:00 uur als Jurre nerveus begint te worden en start met koken voor die avond. Ik denk nog, het zal toch niet …? Terwijl ik druk ben met de eerste (borst)voedingen, kraamhulp, checks van mij en de baby, en aandacht geven aan onze dochter, komen mijn ouders - trotse opa en oma - om 15:00 uur aan bij ons huis.

Jurre belt mijn ouders en gaat toch weg

Ze zijn zonder dat ik het weet opgetrommeld door Jurre. Onder het mom van “Ik ga maar eventjes en ik ben vroeg thuis” moet ik het maar oké vinden. En met de opmerking “Je ouders mogen blij zijn, om zo’n moment van dichtbij mee te maken”, maakt hij zich uit de voeten. De kraamhulp kijkt mij met een schuin oog aan. Een check hoe ik dit vind …

Ik slik de prop in mijn keel weg en haal tevergeefs mijn schouders op. Van ‘het is zijn gemis’ tot ‘hij laat ons in de steek’, schieten door mijn hoofd. Het blijven gedachten, want ik vind mijn stem niet. Die eerste momenten met je kleintje, die kun je nóóit meer overdoen. Mijn hoofd draait overuren en ik denk allemaal dingen als: hij zal zich vast bedenken als hij daar eenmaal is en dan heel snel weer thuis zijn. De andere twee dagen zal hij dan zeker niet gaan. Hij zou voelen dat hij thuis nodig is en vooral, dat hij duizend keer liever thuis bij ons wil zijn.

Maar Jurre gaat echt weg. Hij vertrekt met de boodschap “dat wij alleen nog hoefden te eten en het daarna toch bedtijd is.” Mijn ouders zouden beneden blijven en hij zou uiterlijk 23:30 uur thuis zijn, want het programma was niet zo lang dit jaar.

Mijn ouders helpen mij en ik doe alsof het goed is zo

Mijn moeder helpt waar ze kan en knuffelt met haar nieuwe kleinzoon, zodat ik strompelend de trap op kan en met onze dochter het avondritueel kan doen, zoals ze gewend is: douchen, boekje lezen en lekker naar bed. Mijn vader ruimt de keuken en benedenverdieping op, en even zie ik zijn blik. Hij begrijpt niets van deze situatie en de houding van Jurre. En ik geef mijn vader - in stilte - groot gelijk. Ik doe ondertussen alsof het mij niet raakt, dat Jurre weg was.

Jurre komt veel later thuis dan afgesproken. En dat niet alleen, hij is ook nog beschonken. Rond 01:30 uur komt hij via de garagedeur binnen, terwijl ik boven lig met de baby en onze dochter. Mijn moeder confronteert hem dan ook direct bij binnenkomst met zijn gedrag en toestand. Hij wordt woest en buldert: “Waarom zijn jullie niet al weg gegaan? Ze slapen toch?! Het is niet dat jullie hoeven blijven zitten tot zo laat?!” En hij eindigde zijn preek met “Hoe durf je mij trouwens zo aan te spreken?”.

Mijn moeder kan haar oren niet geloven. Jurre is nota bene arts-specialist. Mijn moeder reageert fel terug en zegt dat hij beter zou moeten weten: een kraamvrouw die nog geen 24 uur daarvoor is bevallen laat je onder géén enkele voorwaarde alleen. Er hadden allerlei calamiteiten kunnen ontstaan, zowel bij onze zoon, als bij mij. Risico als nabloedingen en (flauw)vallen bij het naar de toilet gaan bijvoorbeeld, hij zou hiervan op de hoogte moeten zijn en er rekening mee moeten houden.

Mijn ouders gaan geschokt weg

Mijn ouders pakken hun spullen en gaan boos en vooral onthutst naar huis. Midden in de nacht. Jurre geeft de volgende dag aan dat hij er de andere twee dagen van het festival rekening mee zal houden en eerder thuis zal zijn. Ik voel mij hormonaal verdoofd, moe van alles en wil sterk blijven voor onze dochter en vooral voor onze zoon die op dat moment precies 24 uur oud is. Jurre mag mijn blauwe wolk niet verpesten. Hij zoekt het maar uit!

De andere twee dagen gaat hij dus ook gewoon weg. Ondanks dat er kraamvisite zit, zegt hij doodleuk “Ik moet helaas gaan!”. De kraamhulp wacht steeds tot mijn ouders er zijn voordat zij weggaat. Jurre is het hele weekend weg en stuurt mij af en toe een Whatsapp bericht of filmpje met de vraag “Hoe gaat het daar? Hier is het gezellig!"

De preek van zijn schoonmoeder heeft er in ieder geval voor gezorgd dat hij op zaterdag en zondag rond 00:00 thuis is, met ogenschijnlijk minder inname van alcohol. Mijn ouders vertrekken beide keren na zijn thuiskomst in stilte.

Ik voel me eenzaam en verdrietig door de situatie

Ik zeg er weinig over in de periode na het festival. Het maakt mij vooral eenzaam en verdrietig als ik hierover begin, maar ik zit wel met heel veel vragen. Waarom wilde hij toch zo graag dáár zijn in plaats van bij ons? En Waarom kan hij niet alleen zondag even gaan, als zijn zoontje tenminste twee dagen oud is? Ik kreeg een schuldgevoel naar mijn gezin: waarom durfde ik niet gewoon te zeggen dat hij dit niet kon maken?!

In latere discussies is dit laatste natuurlijk wel iets wat me naar de keel grijpt en waar ik hem mee confronteer. Het is mij inmiddels ook duidelijk waarom ik toen niets zei. Ik had sterk het gevoel dat als ik hem zou tegenhouden om naar het festival te gaan, dat hij uit elkaar wilde. Dat volgt een paar maanden later alsnog.

We gaan uit elkaar

Opeens wil Jurre zo snel mogelijk uit elkaar, want ik ga volgens hem vreemd. Met Tinderdates en mannen uit de wijk. Ik heb geen gewone dates volgens hem, maar het zijn puur afspraken voor de seks, want ik vind hem niet meer aantrekkelijk. Zoals hij dat zelf bedacht heeft, ik heb dit nooit gezegd. Hij heeft dit overigens niet direct tegen mij gezegd, maar middels een advocaat. Ik moet het huis uit, maar zonder de kinderen. Ik vind volgens hem vast wel onderdak bij één van mijn ‘contacten’.

Ik heb gedurende onze relatie van bijna 10 jaar een hoop rode vlaggen niet willen of kúnnen zien. Al leer ik nu dat het ook een proces is geweest, om mij vleugellam te maken. Ondanks het loskomen uit een narcistische relatie, waarbij het einde nog lang niet in zicht is, voel ik mij al zóveel sterker. Ik vind langzaam mijzelf weer terug. Ik heb twee prachtige kinderen van inmiddels vijf en anderhalf jaar om voor te vechten en dat zal ik blijven doen. Ik wil mijn verhaal delen omdat ik hoop dat ik andere moeders kan laten zien dat je het alleen kan, dat jij het waard bent en je niet voor altijd bij iemand hoeft te blijven die zo met je omgaat.

Wil je ook je verhaal of hersenspinsel met andere mama’s (to be) delen? Dat kan! Stuur je verhaal van ongeveer 800 woorden naar redactie@wij.nl onder vermelding van ‘Mijn verhaal’. Als je het leuk vind mag je ook 2 of 3 foto’s meesturen.