En dat viel me behoorlijk tegen. Ook omdat het tegenwoordig zo normaal lijkt je kind naar opa en oma te brengen. De ouders van mijn vriend wonen niet in de buurt, dus het is niet zo makkelijk om ons mannetje naar de andere opa en oma te kunnen brengen. De enige optie is nu dus de crèche, maar dat is behoorlijk aan de prijs - zeker gezien wij allebei te veel verdienen voor teruggave van de belasting.

Oma is met pensioen

Ik weet heus wel dat ik mijn moeder niets kwalijk kan nemen en ik begrijp haar argumenten best. Ze gaf als reden: “Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, had altijd veel verplichtingen. Ik ben nu met pensioen en wil graag kunnen doen wat ik wil.” Ik snap het, maar vind het wel heel erg jammer. Zeker als ik dan bij vriendinnen zie dat opa’s en oma’s met veel liefde op hun kleinkinderen passen, doet het een beetje pijn. Mijn moeder is de liefste moeder van de wereld, maar dit doet ze niet.

Er wordt vanuit gegaan dat oma oppast

Inmiddels heb ik me wel bij haar beslissing neergelegd: het is niet anders. Ik vind het wel lastig soms uit te leggen aan die mensen waarbij de ouders wel gewoon oppassen. Ik merk daar ook altijd een oordeel: waarom doet jouw moeder dat niet voor jou? Zoals gezegd: het lijkt zo normaal om je kinderen bij opa en oma te kunnen brengen. Er wordt zelfs vanuit gegaan dat ze bijspringen. “En hoeveel dagen is je kleine dan bij opa en oma?”, wordt gevraagd. Niet eens: bij de oppas of op de crèche, maar specifiek opa en oma. Misschien moeten we daar ook een beetje van af met z’n allen: we kunnen onze ouders toch niet ‘verplichten’ om op te passen op hun kleinkinderen?

Lees ook: Alles wat je wilt weten over kinderopvang

Liefste oma van de wereld

Het is overigens niet zo dat de kleinkinderen daar niet welkom zijn of zich niet welkom voelen. Mijn broer heeft ook kinderen, die zijn al wat ouder, en die blijven af en toe logeren bij oma, daar is de mijne nog iets te klein voor. Mijn moeder kijkt dan de leukste films met de kids, maakt het lekkerste eten en doet alles voor ze. Ik zie dat de kinderen van mijn broer dól zijn op hun oma. Maar ze wil gewoon geen vaste oppasdagen: vrijheid, blijheid, is haar motto. En dat kan ik haar niet kwalijk nemen, toch?

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.