Het tienminutengesprek op school

Altijd leuk. Het hele rapport en het gedrag van je kind bespreken in tien minuten tijd. Normaal lukt dit hartstikke goed en ben ik vaak zelfs eerder klaar. Wij hebben namelijk een vrij makkelijk kind. Zij past zich makkelijk aan, is een slimme meid, is bijna altijd vrolijk en kan met iedereen opschieten. Maar deze keer duurde het iets langer dan tien minuten. Ik kreeg te horen dat mijn kleine meid in haar schrift de volgende woorden had geschreven: ‘Ik kan dit niet, ik kan dit niet.’

Vragen stellen aan je kind

Die avond tijdens het bedritueel zijn mijn dochter en ik even gek gaan doen op bed. Even lachen, kietelen en knuffelen. Tussendoor stel ik vragen. Hoe gaat het op school? Met wie speel je in de pauzes? Heb je een leuk plekje of zou je liever ergens anders willen zitten? Uiteindelijk beland ik bij de vraag: “Heb je wel eens het gevoel dat je iets niet kunt?”

Toen kwam het. Ze vertelde in haar eigen woorden dat ze zich vaak niet gezien voelt. Zij steekt haar vinger op, maar de kinderen die niet luisteren en gewoon naar de juf lopen, zijn eerder aan de beurt. Waardoor zij wordt overgeslagen, terwijl zij netjes de regels volgt. En wanneer zij aan de beurt is, weet ze niet goed meer wat ze wilde vragen of ze denkt na een tijdje laat maar.

Te grote klassen

Van alle ouders van schoolgaande kinderen hoor ik het tegenwoordig: de klassen zijn veel te groot. Mijn dochter zit in een klas met meer dan dertig kinderen. Mijn mening hierover is dubbel. Aan de ene kant snap ik dat het in theorie moet lukken. Als ieder kind netjes de regels volgt en je een goed lesrooster hebt, moet het te overzien zijn. Aan de andere kant: niet elk kind volgt netjes de regels. En als dat één kind is, is het niet erg, maar als dat - zoals in de klas van mijn dochter - bijna tien kinderen zijn, dan wordt het wel veel voor de juf of meester. En dan wordt helaas het brutaalste kind als eerste geholpen.

Samenwerken met juf

Na overleg met mijn dochter heb ik de juf een mail gestuurd. Daarin vertelde ik alles wat ze mij had verteld en vroeg ik haar of wij samen een oplossing konden bedenken. De volgende dag haalde ik de lieve meid op van school en voor het eerst in weken kwam zij met een brede lach haar klaslokaal uitgerend. “Ik was het bloemetje van de dag! Ik kreeg super veel complimenten van iedereen!”

De juf had blijkbaar meteen actie ondernomen. Wat een opluchting. Die middag kreeg ik ook een mail van de juf met een terugkoppeling over die dag. Het was heel duidelijk dat dit probleem goed wordt aangepakt vanaf nu. Mijn dochter kan weer ademen (en ik ook).

Complimenten geven aan je kind

Vanaf nu staat ons gezinsleven dus even in het teken van complimenten geven. Werken aan de zelfverzekerdheid van onze zesjarige dame. Zinnen als: ‘Jij kan dit’ en ‘Ik geloof in jou’, zijn bij ons iedere dag te horen. Maar eerlijk gezegd snap ik nog niet helemaal waar die onzekerheid vandaan komt. Haar vader en ik zijn allebei mensen die gewoon alles doen. Mijn favoriete quote komt dan ook van Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ En zo zie je maar dat, ook de allerkleinsten, gewoon al hun eigen karaktertje hebben.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.