Meer aandacht voor het gezin
Soms vragen mensen mij of ik me geen Don Quichote voel en achter windmolens aanjaag. Heeft het wel zin, dat opkomen voor gezinnen, want er worden niet zoveel stappen gezet? Het is nog maar de vraag of die betaalbare kinderopvang er komt. Meer werken loont in ieder geval nog steeds niet. Die verlofregelingen zijn te divers, te onbekend en worden niet 100% vergoed. Ouders voelen zich niet gesteund door hun omgeving of door voorzieningen. Sterker nog: het is vaak de schuld van ouders. Wij voeden onze kinderen op als prinsjes en prinsesjes …
Ja, het beeld is niet best. Als je het over gezinnen hebt, trekt iedereen nog zijn neus op. Bang voor de ānormen en waarden en hoeksteen van de samenlevingā. Maar ook voor staatsopvoeding als je doorslaat. Een keukentafel moet vooral dat zijn, een tafel die thuis staat en waar we ons liever niet mee bemoeien.
Meer aandacht voor het gezin
Toch blijf ik strijden voor meer aandacht voor gezinnen. Het kan namelijk wel, zo laat het rapport āGezinsbeleid in omringende landenā zien. BelgiĆ«, Verenigd Koninkrijk, Zweden, Duitsland, Litouwen, Noorwegen en Finland werden bekeken in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Wat doen deze landen voor gezinnen en waarom? Wat blijkt: zij hebben de afgelopen 20 jaar niet stilgezeten. Zij hebben hun gezinsbeleid versterkt, verbreed en verdiept, zo valt te lezen in het rapport. De redenen zijn simpel en herkenbaar: In het belang van kinderen, tegen armoede, financiĆ«le zelfstandigheid van vrouwen, verdelen van de zorgtaken en het verhogen van de geboortecijfers. Zij hebben keuzes gemaakt zoals gratis kinderopvang, oudertrainingen, simpele verlofregelingen en gemeenschapscentra gericht op gezinnen. Ook werkgevers moeten hun rol oppakken, soms zelfs gedwongen door wetgeving.
Wat heeft Nederland gedaan?
Het laatste gezinsbeleid komt uit 2008. Op de kinderopvang is eerst bezuinigd, een toeslagschandaal gecreĆ«erd, meerdere nieuwe systemen bedacht en uitgewerkt om vervolgens weer van tafel te halen ā¦ Het jeugdzorgbeleid kent de afgelopen 50 jaar vrijwel een zelfde beeld. Veel geld, maar geen oplossing voor het oorspronkelijke probleem. Nederlandse 15-jarige bungelen Europees gezien onderaan de taalvaardigheidsladder. Steeds meer ouders ervaren de zorgspagaat tussen kinderen en opa en oma. Moet ik nog verder gaan?
Het vraagt dat we het gezin serieus nemen als plek waar kinderen liefdevol opgroeien
En toch, toch denk ik dat we het wel kunnen. Toch denk ik dat wij met elkaar de omslag kunnen maken naar meer aandacht, meer tijd en meer geld voor gezinnen. Als andere landen het kunnen, waarom wij dan niet? Het vraagt alleen om lef. Lef om te zeggen dat gezinnen belangrijk zijn en een maatschappelijke investering vragen in het belang van onze kinderen. Het vraagt dat we het gezin in de breedste zin van het woord niet blijven wegzetten als hoeksteen, maar serieus nemen als plek waar kinderen liefdevol opgroeien. Als we die omslag kunnen maken, dan weet ik zeker dat wij met elkaar gezinnen beter kunnen ondersteunen.
Marjet is initiatiefnemer van Stichting Voor Werkende Ouders