Janis en ik hebben elkaar ontmoet tijdens een bijeenkomst van een moedergroepje, waar ik als vrijwilligster werkte en zij als moeder van Benjamin op de koffie kwam om te kletsen met andere jonge moeders.

Liefde op het eerste gezicht

Het was liefde op het eerste gezicht, maar daar konden we nog niets mee. Ik was namelijk nog samen met de vader van mijn zoon Djayden en Janis was net uit elkaar met haar ex, de vader van Benjamin. Niet bepaald de ideale start van een relatie. Er gingen een paar maanden voorbij toen Janis eindelijk haar eigen huisje kreeg om zo opnieuw te kunnen beginnen met haar zoon Benjamin. Op dat moment ontdekte ze dat ze zwanger was van onze dochter Josefine. We noemen het onze dochter, al heeft ze natuurlijk een vader; dezelfde als die van Benjamin.

Co-ouderschap met vaders

Ik nam een groot risico om bij de vader van Djayden weg te gaan en te kiezen voor Janis die op dat moment vijf weken zwanger was van Josefine. Onze liefde voor elkaar was gelijk al zo sterk dat we samen besloten om ervoor te gaan. Janis had moeite om te begrijpen waarom ik dit aandurfde en ik voor haar koos terwijl ze zwanger was. Het was zeker niet makkelijk. Onze zoons moesten aan elkaar wennen en ze kregen er over negen maanden ook nog een (bonus)zusje bij

Gelukkig hadden de jongens direct een klik en noemden ze elkaar gelijk al broertjes. Toch was Djayden in eerste instantie veel in zijn vertrouwde omgeving, bij zijn vader. Van daaruit zijn we gaan opbouwen naar co-ouderschap. Zo was de stap niet te groot en ging het niet te snel.

In buik al band met dochter

De baby in de buik van Janis voelde direct als ons kind. Ik mocht mee naar alle echo’s en beleefde de hele zwangerschap van dichtbij. De zwangerschap was magisch, bij iedere lichte aanraking reageerde Josefine op mij en deed dat bij niemand anders. Ik bouwde al in de buik een sterke band op met onze dochter. Daarom voelde het misschien ook wel alsof het ons donorkind was, al was de vader ook nog in beeld. We wilden niemand tegen het hoofd stoten, dus probeerden hem er ook zo veel mogelijk bij te betrekken.

Angst en onzekerheid tijdens zwangerschap

Tijdens de zwangerschap hebben we het daar vaak over gehad. Ik had namelijk al sterke moedergevoelens voor onze baby, maar was soms bang en onzeker. Bang dat Janis misschien - onder invloed van hormonen - toch weer gevoelens zou krijgen voor haar ex. Ook over de omgangsregeling voor als de baby er straks zou zijn, was ik onzeker. Janis zat daar tussenin: ze wilde mij geen onzeker gevoel geven, maar wilde ook dat de vader betrokken bleef. Al met al best ingewikkeld.

Lees ook: Marjorie over haar zwangere vrouw: ‘Ik weet ook wat zwanger zijn is, zo speciaal!’

Harde buiken bij week 29

De zwangerschap daarentegen was helemaal niet ingewikkeld en verliep heel goed. Tot week 29. Toen reageerde de baby ineens niet meer op de aanrakingen en we hadden het gevoel dat er iets mis was. De verloskundige die langskwam verzekerde ons dat er niets mis was, maar Janis bleef harde buiken houden en we voelden de baby ook niet meer.

In week 30 werd ik midden in de nacht wakker van Janis die weeën leek te hebben. Met spoed belden we de verloskundige die vervolgens, na Janis thuis te hebben onderzocht, de ambulance belde. We moesten direct naar het ziekenhuis.

Extreem prematuur en complicaties

Die dag werd onze dochter geboren, ik was erbij. Het was heftig, want het was natuurlijk veel te vroeg. Josefine kwam slap ter wereld en was superklein. Maar het was ook mooi, mooi dat ik onze dochter ter wereld zag komen. Josefine verbleef op de NICU (neonatale intensive care unit) voor twee weken. Dat was een heftige tijd. We waren dolgelukkig met de geboorte. Wel was ze extreem prematuur en had ze diverse complicaties: een bloedvergiftiging, darmontsteking en later nog een ziekenhuisbacterie.

Buidelen als twee moeders

Zo goed en kwaad als we konden zorgden we voor haar. Om een band op te bouwen, waren we aan het buidelen. Dit deden we om de beurt. Sommige verpleegkundigen begrepen niet dat het dan “mijn beurt” was, want ik was niet haar moeder. Ik voelde me vaak schuldig tegenover Janis, omdat ik vond dat zij zoveel mogelijk moest buidelen, maar zij vond dat ik ook mijn band met Josefine sterker moest maken. Ze vond het belangrijk dat ik mij net zo goed moeder voelde.

Tekst gaat verder onder foto.

Schema voor bezoek in ziekenhuis

Na die twee weken werd Josefine overgeplaatst naar een ziekenhuis in onze woonplaats. Dat was fijn, zo zagen we onze andere kinderen ook weer gewoon. Qua bezoek van Josefine stelden we een schema op. Janis en ik gingen ’s ochtends, ’s middags ging de vader en ’s avonds gingen Janis en ik om de beurt. Janis vond het toen best lastig om de vader te betrekken bij de verzorging, zeker omdat wij samen twee weken lang op de NICU voor haar hadden gezorgd en er nu ineens gevoelens van een vader bij kwamen. Ze schoof deze gevoelens opzij omdat ze het belangrijk vond voor zowel Josefine als voor haar vader dat ze een band konden opbouwen en hij betrokken bleef.

Flesvoeding in plaats van borstvoeding

Na een periode van 7 weken in het ziekenhuis kwam Josefine eindelijk thuis. De borstvoeding ging niet, dus kreeg Josefine flesvoeding. Janis vond het lastig haar de fles te geven. Het gaf haar veel stress, dus ik nam het over. Het gevolg was dat Josefine de fles uiteindelijk alleen nog maar bij mij dronk. De moederband tussen Janis en Josefine ging niet vanzelf. Bij mij wel, als ze huilde in de box en ik pakte haar was ze stil en tevreden. Dat was soms best lastig voor Janis.

Band met vader

Daar kwam nog bij dat we ook moesten wennen aan de situatie met de vader. Hier hadden we allebei wat moeite mee, Josefine voelde echt als onze baby. Gelukkig was hij erg begripvol en hebben we daar goede afspraken over gemaakt. Zodra Josefine minder intensieve verzorging nodig zou hebben, zou ze af en toe naar zijn huis gaan. Dat zouden we dan opbouwen naar meer. Uiteindelijk was dit rond haar eerste verjaardag.

Fijne omgangsregeling

Inmiddels is ons meisje 2 geworden en hebben we een fijne omgangsregeling. Om de week is Josefine een weekend bij haar vader, samen met Benjamin. Gelukkig werkt het ontzettend mee dat Josefine altijd blij wordt als ze haar papa ziet. Ze gaat heel graag naar hem toe en dat maakt ons dolgelukkig.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Liever anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit erbij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd