Het was flink schrikken toen ik die twee streepjes op de zwangerschapstest zag. Kinderen waren iets waar Dave en ik nog niet mee bezig waren. We kenden elkaar nog niet eens zo lang, waren nog jong en woonden zelfs pas sinds kort samen - iets wat we vooral uit financieel oogpunt hadden besloten met twee torenhoge huren in Amsterdam. Ik gebruikte ook anticonceptie, maar na een ernstige buikgriep bleek ik toch zwanger.

Een kind?!

In eerste instantie wisten we beiden niet goed wat we met de situatie aan moesten. Een kind?! Maar toen we van de ergste schrik bekomen waren, konden we weer rationeel nadenken. Wat weerhield ons er eigenlijk van om deze baby te laten komen? Ik wist zeker dat Dave een lieve vader zou worden. En hoewel ik nooit een heel sterke kinderwens heb gehad, vond ik het heel bijzonder om een klein baby’tje in mijn buik te hebben en voelde ik direct liefde voor dit kind. Ik twijfelde er dan ook niet aan dat ik zelf ook een goede moeder zou worden.

Dolgelukkig na de geboorte van Timo

Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer zin we kregen in de komst van Timo. We genoten van alle bezoekjes aan de verloskundige, het inkopen van de babyspullen en de schopjes in mijn buik. We fantaseerden over ons leven als ouders en bespraken hoe we de taken zouden verdelen. Toen Timo na een lange bevalling geboren was, waren we dolgelukkig. Dave had zes weken verlof, waardoor we samen rustig het leven met baby konden ontdekken. En dat was nodig ook, want we vonden het beiden nog een hele zoektocht om uit te vinden hoe het nu precies werkt met een baby. Wat betekenen al die verschillende huiltjes? Wanneer moesten we ‘m op bed leggen? Hoe wisten we of hij genoeg melk binnenkreeg? We voelden ons ontzettend onzeker, ondanks onze lieve kraamverzorgster. Het was een wereld waar we niets van wisten. Vrijwel al onze vrienden waren en zijn nog kinderloos, dus we misten - en missen nog steeds - een soort klankbord.

Weer aan het werk

Toen Dave weer ging werken, zag ik aan hem dat hij dat helemaal niet erg vond. Hij zei dat hij zin had om weer even met anderen te kunnen praten en zich even met iets anders bezig te houden. Ondanks dat hij helemaal verliefd was op Timo, merkte ik aan hem dat dit nieuwe leven hem nog niet helemaal paste. Je wereld wordt nou eenmaal klein met een baby; daar kwamen wij op dat moment ook achter. Ook ik was na vier maanden wel klaar met luiers verschonen en blij dat ik weer aan het werk kon. Eenmaal allebei weer aan het werk, leek het leven weer iets ‘normaler’ te worden. Maar helemaal zoals je oude leven wordt het natuurlijk nooit. Ik kan dat wel accepteren, Dave lijkt er meer moeite mee te hebben. Ik zie dat hij steeds vaker van huis ‘vlucht’. Even naar vrienden. Naar zijn favoriete voetbalclub Ajax. Naar de kroeg. Of gewoon boodschappen doen.

Wordt er geflirt? Of gaat het nog (veel) verder …?

Dave struggelt met ons nieuwe leven

Ik zie hem struggelen met zijn nieuwe leven. Het is intensief om voor zo’n kleintje te zorgen. Niet alleen zijn we allebei heel moe, het leven is natuurlijk ook een stuk eenvoudiger geworden. We moeten constant rekening houden met het schema van Timo. Doen we dat niet, dan hebben we alleen onszelf ermee. De uitjes beperken zich daarom tot de ochtenden, want ’s middags slaapt hij. Samen uit eten gaan doen we zelden, want onze ouders wonen ver weg en we willen geen vreemde laten oppassen. Voor een goed gesprek of gezellig samen een spelletje doen, hebben we ’s avonds geen puf meer voor. Nu ben ik een wat rustiger type dan Dave. Ik weet dat het tijdelijk is en dat als Timo wat ouder is, we vanzelf weer wat meer vrijheid krijgen. Het lijkt wel alsof Dave zich er niet bij neer kan leggen dat zijn leven wat minder sprankelend is geworden. Het gezinsleven met een klein kind is niet rock ’n roll, het is vooral uitputtend. Het zijn tropenjaren. Dave is wat jonger dan ik en hij wil nog uitgaan met zijn vrienden. Hij heeft het gevoel dat hij van alles mist nu hij jong vader is geworden. Soms denk ik dat hij zich niet realiseert dat zijn vrienden er over een paar jaar precies hetzelfde bij zitten en wij dan alweer veel vaker leuke dingen kunnen gaan doen.

Geeft hij ons gezin op?

Ik ben af en toe wel bang. Bang dat hij opgeeft en ervandoor gaat. Bang dat hij zich weer wat meer die jonge God wil voelen en vreemdgaat. Hoe vaak hoor je wel niet dat vaders hun gezin verlaten? Ik begreep dat nooit, maar als ik eerlijk ben snap ik het nu beter. Niet dat het goed is, maar ik zie nu zelf wat voor impact een klein kind op je leven en op je relatie heeft. Laten we eerlijk zijn: je liefdes- en seksleven wordt er niet leuker van. Daarom doe ik ook niet moeilijk als hij weer met vrienden wil afspreken. Ik weet dat als ik ga zeuren of ‘m tegen houd, hij nog ongelukkiger wordt. Maar het vraagt wel veel van me. Los van het feit dat hij de volgende ochtend met een kater in bed ligt en ik weer in m’n eentje voor Timo moet zorgen, zit ik ook ’s avonds niet lekker rustig op de bank. Ik vraag me weleens af wat hij elke keer in de kroeg doet. Is het onschuldig een biertje drinken met vrienden? Wil hij bij de vrouwen testen of hij nog goed in de markt ligt? Wordt er geflirt? Of gaat het nog (veel) verder …?

Liefde is loslaten

Ik heb het nog niet met hem durven bespreken. Ik denk dat als ik ‘m zijn vrijheid gun, dat hij gelukkig is en we deze periode het beste doorkomen. In de liefde moest je soms loslaten, dan komt het vaak vanzelf weer naar je toe. Toch vraag ik me steeds vaker af of het terecht is dat ik hem zo vertrouw. Want hoe lang ken ik hem nou eigenlijk? Wat gebeurt er allemaal tijdens die ‘mannenavonden’ in de kroeg? Heb ik Dave niet veel te jong in het ouderschap meegesleurd? En doe ik mezelf niet tekort door braaf thuis bij Timo te blijven, terwijl meneer ieder weekend aan de bar hangt? Ik hoop dat ik over een paar jaar kan zeggen dat alles goed is gekomen. Als ik mijn kind íets gun, is het wel dat hij opgroeit in een warm gezin. Misschien moet ik daarom simpelweg wat offers brengen.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.