“Ik kreeg vaak te horen dat ik ‘m buitensloot. Dat-ie niet bij me door kon dringen en ik me volledig van ‘m afsloot. Het was alsof hij er een beetje bijhing en er niet echt bij hoorde, vertelde hij me. Ik vond dat op dat moment heel vervelend om te horen, maar op een of andere manier kón ik niet anders. Ik was volledig naar binnen gekeerd. Ik had geen idee of dat nog zou veranderen en hoe lang dat zou gaan duren.

Ongepland zwanger, maar welkom

Mijn eerste zwangerschap was ongepland. Lex en ik woonden samen en hadden alles op orde, maar zagen kinderen vooralsnog als iets voor in de toekomst. Tot ik plots zwaar emotioneel reageerde op een klein voorval en ik me realiseerde dat ik al een paar dagen overtijd was. En ja hoor: een positieve test, dwars door mijn anticonceptie heen. Ik was er niet direct gelukkig mee, maar al snel besloten we ervoor te gaan. We konden immers dit kind alles bieden wat het nodig had. Toen ik eenmaal gewend was aan het idee van moeder worden, dook ik in mijn babybubbel en nam ik de volledige verantwoordelijkheid voor onze dochter. Ik zoog alle informatie over zwangerschappen en baby’s op als een spons.

Geboorte van Pippa

Toen Pippa er eenmaal was, deden de kraamverzorgster en ik het in de eerste dagen samen. Ik had tegen Lex gezegd dat hij maar vrij moest nemen als de kraamverzorgster er niet meer was. Dit was eigenlijk al het begin van een scheve balans - achteraf gezien. Ik werd hoofdverzorger, hij assistent. Het hielp ook niet mee dat hij in het eerste jaar vaak voor zijn werk in het buitenland zat, waardoor ik alles zelf deed en mijn eigen patronen en rituelen creëerde. Als hij dan weer terug was, moest ik erg wennen aan het feit dat ik niet meer alles alleen en op mijn eigen manier kon doen. Toen we vervolgens een jaar na haar geboorte samen een weekend weg waren, vertelde hij in alle eerlijkheid dat hij zich in die tijd heel eenzaam had gevoeld.

Tweede zwangerschap

Gelukkig kreeg Lex een andere baan waarbij hij niet meer naar het buitenland hoefde. De balans herstelde zich langzaam binnen ons gezin en we leken tijdens de peuterjaren van Pippa gelukkig met z’n drieën. Omdat we toch nog steeds wat moesten wennen aan deze aardverschuiving in ons leven, genoten we nog even van de relatieve rust met één kind, voordat we weer opnieuw probeerden zwanger te worden. Ik raakte uiteindelijk zwanger van dochter Kyra toen Pippa drie jaar was. Helaas werd het geen onbezorgde zwangerschap. Inmiddels kregen we steeds vaker onenigheid over de opvoeding van Pippa en kort voor mijn zwangerschap hoorde ik dat mijn moeder borstkanker had. Ook de zwangerschap zelf vond ik heftig. Ik was iedere avond doodop. Tegelijkertijd met Pippa ging ik om 7 uur naar boven. Ik keek dan nog even tv in bed en ging vervolgens vroeg slapen. Lex zat iedere avond beneden in z’n eentje op de bank.

Nu denk ik: jeetje, dat was best asociaal van mij. Maar destijds vond ik het allemaal heel normaal en had ik het gevoel dat ik niet anders kon. Ik was simpelweg moe en wilde maar één ding: rust. Blijkbaar vond ik dat niet bij hem, maar vooral alleen. Als hij zei dat hij het ongezellig vond dat hij iedere avond alleen op de bank zat, kon ik daar weinig mee. Het was wat ik op dat moment nodig had. Ik moet ook bekennen dat ik geen behoefte had om met hem over mijn moeder te praten. Ik ging liever alleen in bed alles overdenken. Lex is geen goede prater en mist wat empathie af en toe. Als ik ergens mee zit en ik bespreek dat met hem, krijg ik vooral veel ongevraagde adviezen. Terwijl ik op zo’n moment alleen maar een arm om me heen wil. Dan vertelde ik liever maar helemaal niets.

Geen tijd voor Lex

Toen Kyra geboren werd, voltrok zich eigenlijk ongemerkt weer hetzelfde verhaal als in de eerste maanden bij Pippa. Ik sloot Lex weer buiten. De vermoeidheid van de gebroken nachten brak me op, de zorgen om mijn moeder waren er nog steeds en daarbovenop werd ik ontslagen. Ik raakte misschien nog wel meer in mezelf gekeerd dan tijdens de zwangerschap. Regelmatig had ik donkere wolken boven mijn hoofd. Daarbovenop kwamen ook nog eens de ruzies met Lex. Terwijl ik alles in goede banen probeerde te leiden en op standje overleven stond, kwam hij iedere keer ‘mekkeren’ om aandacht. Alsof ik niks beters aan mijn hoofd had! Ergens begreep ik ‘m wel, ik hád ook geen aandacht voor hem. Maar ik had geen ruimte meer in mijn hoofd en hart voor hem op dat moment. Hoe verdrietig ook. Het was te veel. Te zwaar.

Scheiden was dé oplossing

Ik merkte dat ik het gelukkigst was als ik alleen met de kinderen was. En hoe meer afstand ik van hem nam, hoe harder hij begon te trekken. Hij wilde samen allerlei pogingen ondernemen om het weer leuk te hebben. Samen wandelen. Uit eten. Ik zat er helemaal niet op te wachten. Ik was moe en dacht alleen maar: laat me met rust. Om ons huwelijk te redden poogden we nog een aantal maanden relatietherapie. Maar tijdens die therapie werd vooral heel duidelijk dat we niet konden communiceren met elkaar. Als ik ‘A’ zei, verstond hij ‘B’. Hij begréép me niet. Doordat hij maar bleef trekken, en ik daardoor alleen maar meer afstand nam, werd de situatie onhoudbaar. Toen op een zaterdagavond de kinderen op bed lagen, dropte Lex dan ook de bom: ‘Ik wil scheiden. Ik ben op. Ik heb geen energie meer om nog te proberen om bij je te komen.’

Hij voelde zich leeg, eenzaam en verwaarloosd. Het erge is dat ik het wel begreep. Ergens was ik ook opgelucht. Ik kon namelijk ook niet meer, maar de knoop doorhakken was voor mij te moeilijk. Hoe kan ik nou mijn gezin uit elkaar laten vallen? Bovendien had ik nog hoop dat het met de tijd vanzelf goed zou komen. We zaten tenslotte middenin de tropenjaren en hadden een hoop op ons bord. Die fase zou vanzelf weer voorbij gaan en dan zou er weer rust en ademruimte komen. Maar Lex had hier het geduld niet meer voor, wat ik ook begreep.

Lees ook: Welke risico’s lopen kinderen bij een scheiding?

Of we ooit weer daadwerkelijk nader tot elkaar zouden zijn gekomen als we bij elkaar waren gebleven? Inmiddels denk ik van niet. Ik had te veel kapotgemaakt tussen ons. Het was de juiste keuze. Hoe verdrietig ook. Nu is er rust.”

Dit artikel heeft in magazine WIJ gestaan.