Hoe het begon

Het begon allemaal toen mijn jongste twee maanden oud was en een buikgriepvirus ons gezin trof. Ik had al maanden niet goed geslapen vanwege de voedingen ’s nachts en was nog volop aan het ontzwangeren. Toen kreeg de een na de ander het buikgriepvirus te pakken. Ik hield ze nog net niet met een stok ver uit mijn buurt, zo besmettelijk als het is! Ik zag ze omstebeurt omvallen als dominosteentjes en de schrik sloeg me om het hart: ben ik de volgende?

Dat laatste is een gevaarlijke vraag als moeder zijnde, want terwijl iedereen, inclusief je man, gewoon ziek kan zijn, kan een moeder niet uit de running raken. Dat is gewoon onmogelijk! En intensief borstvoeding geven aan een pasgeboren baby is een hel, wanneer je zelf buikgriep hebt en niets binnen kunt houden.

Een absolute nachtmerrie

Zeven dagen en nachten waren ze aan het overgeven. De fles Dettol was mijn beste vriend. Tussen de borstvoedingen door stond ik ’s nachts kots te ruimen, muren te schrobben, beddengoed te verschonen en arme hoopjes kind te troosten. Mijn man? Die hing zelf met zijn hoofd in de wc-pot. Het was een absolute nachtmerrie. In de weken erna schrok ik regelmatig wakker met hartkloppingen, omdat ik iemand hoorde hoesten in zijn slaap en dacht ‘hier gaan we weer, waar staat de emmer?!’

De oplossing

Inmiddels is de kotsangst iets afgezwakt, maar we hebben afgesproken dat mijn man alle buikgriepgevallen binnen het gezin aanpakt. In tegenstelling tot mij kan hij er grapjes over maken terwijl hij ze helpt, wat ook fijner is voor de kinderen dan wanneer ze moeten kijken naar een gespannen moeder. Ik neem de overige aandoeningen voor mijn rekening. Dat is nog eens teamwork!

Lees ook: De fase die eeuwig mag duren: dreumesverliefheid