Ik sprak laatst met een ex-collega, die zich ronduit verbaasde over het aantal moeders dat zich op hem stort sinds hij vrijgezel is. Moeders als in, met een man en meerdere kinderen thuis. Hij zei dit met een blik alsof hij kakkerlakken voorbij zag komen.

Of ik gelukkig ben?!

Meneer tindert er momenteel gezellig op los, met in zijn filter het hokje kinderen uit. Zoekcriteria in de eerste instantie vanaf 28 jaar, maar gezien zijn daarop volgende ervaringen met rammelende eierstokken, heeft hij de leeftijd omlaag gegooid naar de 25. In het gesprek dat volgde, ging het over geluk. Ben ik gelukkig? Ik heb hem geen antwoord kunnen geven.

In de dagen erna heeft het me niet los kunnen laten. Waarom kan ik met bovenstaande informatie niet volmondig ‘ja!’ antwoorden op die vraag en hoe komt het dat zoveel moeders hun aanvullende geluk bij een ander zoeken?

Ik mis het stukje: Ik lust je rauw

Kijkend naar mezelf kan ik soms niet wachten tot de kinderen op bed liggen, maar ik mis het stukje: ‘Ik lust je rauw.’ Na het dragen van een kind, is mijn lijf toch aanzienlijk veranderd en dan heb ik het nog niet eens over het gemis van mijn borsten 1,5 jaar na de borstvoeding. Wanneer Clooneylief na een dag werk of een nachtje doorhalen met vrienden, mij voor de derde keer in een week afwijst, voel ik mijn laatste restje zelfvertrouwen wegsijpelen.

Er moet iets gebeuren

Of ik het aandurf om dan uiteindelijk andermans stoute schoenen aan te trekken, is de vraag. Ik merk wel dat ik voor het eerst in jaren weer sexy schoenen voorbij zie komen tijdens het sporten, dus dat hier iets moet gebeuren, wordt mij langzamerhand wel steeds duidelijker.

Lees ook: ‘10 dingen die ik nóóit zou doen als ik moeder zou zijn, maar …’