Mijn bevalling liep niet zoals ik hoopte en blijkbaar kon ik nog geen goede manier vinden om daarmee te dealen. ‘Ik heb een gezonde zoon op deze wereld gezet en de rest vergeten we maar gewoon voor het gemak’, zo leek het. Ik wilde vóóruit en genieten van mijn zoon. Toch wist ik toen al dat er een moment zou komen dat ik er iets mee zou moeten. Leer mij mezelf kennen..

EMDR-therapie

Een aantal maanden na de bevalling besloot ik dat het tijd was, ik begon met EMDR (eye movement desensitization and reprocessing). Een methode die kan helpen bij het verwerken van schokkende gebeurtenissen. Ik begon er niet aan omdat mijn bevalling een trauma is en ik daar tot op de dag van vandaag nog last van heb, maar omdat ik ook de mooie kanten ervan wil inzien en zo mijn bevalling ook leer associëren met positieve gevoelens. Het is tenslotte de dag dat ik ons kereltje op de wereld heb gezet.

Eigen wensen aangegeven tijdens bevalling

De sessies brachten bewustwording en ruimte. Ik begon steeds beter te snappen waarom ik negatieve gevoelens over had gehouden aan die dag. Enerzijds was het logisch, dit zeiden veel mensen om me heen ook. Het zat die dag niet mee. Er was geen plek in het ziekenhuis waar ik zou bevallen, we waren nog nooit in het ziekenhuis geweest waar ik nu ging bevallen, niemand wist waar we heen moesten omdat we niet in het systeem stonden, de ruggenprik werkte niet e.d. Anderzijds merkte ik dat ik een gevoel van falen had. Ik kon mezelf wel wijs maken dat het onzin was, maar toch voelde het zo. Ik had zoveel energie gestopt in de hypnobirthing. Wat er ook zou gebeuren, ik zou kalm blijven. Ik hoefde mezelf alleen maar te herinneren aan mijn innerlijke kracht en vertrouwen hebben in mezelf, mijn lichaam, mijn baby en de natuur. Ik had allerlei reminders in mijn koffer die me daarbij zouden ondersteunen. Dat mijn badbevalling niet doorging, kon ik prima accepteren, want ik wist dat het niet precies zo zou lopen zoals ik het voor ogen had, maar dat er helemaal niets terecht kwam van hoe ik het graag had gewild, dat was het andere uiterste en moeilijk te verkroppen.

Meer dan een bevallende vrouw

Het belangrijkste was voor mij duidelijkheid en regie. Ik wilde weten wat er ging gebeuren en had meegenomen willen worden in de keuzes die gemaakt werden. Dit gebeurde niet. Ik was een bevallende vrouw, niets meer en niets minder. Er werd niet geluisterd naar mijn wensen en er werd geen aandacht besteed aan mijn geboorteplan. In noodsituaties snap ik dat uiteraard heel goed, maar dit was niet aan de orde. De baby en ik maakten het beide goed. Of nou ja, in mijn geval naar omstandigheden goed (hehe). Die tijd en ruimte was er dus wel.

Door de EMDR-sessies kwam ik erachter dat er veel boosheid zat. In eerste instantie naar mezelf: ik had de regie moeten nemen, ik had moeten gaan staan voor wat ik wilde, ik had mijn eigen keuzes moeten maken, het is tenslotte mijn lichaam! Ik was zo overdonderd door alles wat er gebeurde, dat dit mij niet lukte en blijkbaar nam ik mezelf dat kwalijk. Al mijn principes, alles wat ik geleerd had sloeg ik overboord en ik luisterde naar de (voor mij verkeerde) adviezen van de verpleegkundige. Gevalletje persen op je rug, kin op je borst, benen omhoog en gaan, terwijl dat nu net niet was hoe ik het wilde. Ook vanwege mijn bekkenproblemen. Dit probeerde ik nog aan te geven, maar er werd iets gezegd over dat dit de beste houding was voor het toucheren. Achteraf onzin natuurlijk, er zijn zoveel vrouwen die staand of zittend bevallen, maar op dat moment had ik de ruimte niet een discussie aan te gaan en achteraf baalde ik daar toch van. Het voelde als schreeuwen in de ruimte, niemand die me hoort…

Bevalling verwerken

Na mijn bevalling wilde ik dan ook zo snel mogelijk naar huis, dit vergeten en van mijn zoon genieten. Van binnen wist ik dat er een moment zou komen dat ik dit wilde verwerken, maar voorlopig eerst de zorg voor mijn kindje.

Ik was te streng en star, vooral naar mezelf. Ik wil geen pijnbestrijding, ik moet borstvoeding geven, het moet een mooie ervaring zijn en ga zo maar door. Ik probeerde controle in te zetten in een situatie waar ik geen enkele controle had. Ik heb ervan geleerd dat ik mezelf de ruimte mag geven, de ruimte dat het anders loopt en dat dat ook prima is. Ik geloof erin dat als ik dat kan aanvaarden, ik rustiger kan blijven en dus ook dichterbij mezelf kan blijven. Bevallen hoeft geen lijden te zijn, wanneer je jezelf niet zoveel pijn doet met een innerlijke strijd (al blijft het natuurlijk geen pretje!)

Na vier maanden trots op de prestatie

Doordat ik in de sessies toe durfde te geven aan emoties als boosheid, machteloosheid, verdriet en gevoelens van falen, kwam er langzaam steeds meer ruimte. Ruimte voor vragen als: wat had ik nodig, wat heb ik gemist, hoe zou ik het in het vervolg willen en het belangrijkste… ruimte voor een gevoel van trots. Ik begon me langzaam te realiseren dat IK dit gedaan heb, niemand heeft het voor mij gedaan. Of het nou liep zoals ik gehoopt had of niet, IK heb een gezonde zoon op de wereld gezet en daar mag ik gigantisch trots op zijn. Vier maanden na mijn bevalling realiseer ik dat ik een topprestatie heb geleverd en dat ik intense krachten heb gebruikt om mijn zoontje ter wereld te brengen. Ik realiseer eindelijk hoe prachtig het is om dit allemaal mee te mogen maken. Ja, óók die bevalling! Ik had niets ervan willen missen. Geef het tijd, lieve mama’s!