Ik was dertien jaar toen ik Pascal leerde kennen via MSN, tja heel romantisch was het niet. Al vrij snel hadden we klik en kregen we ‘verkering’. We waren jong en echt ‘verkering’ kenden we nog niet. Onze relatie verliep met ups en downs.

Na anderhalf jaar voelde ik me anders, stiekem wist ik dat ik zwanger was, maar stopte het weg. Ik dacht: ach nee dat overkomt mij helemaal niet. Na een tijd drong mijn moeder mij erop aan om samen naar de huisarts te gaan en een test te doen. Die was positief! We barstten allebei in tranen uit. Mijn moeder was erg boos en teleurgesteld. Na overleg met de huisarts heeft die ons diezelfde dag nog doorgestuurd naar het ziekenhuis om te kijken hoe lang ik al zwanger was. Dat bleek al ruim zes maanden. We waren in shock.

Zoveel vragen

Toen ik mijn kind voor het eerst op de echo zag, moest ik een klein beetje glunderen, zoiets bijzonders, maar tegelijkertijd waren we ook erg geschrokken. Zoveel vragen gingen er door mijn hoofd. Hoe moesten we dit doen? Stoppen met school? Geld verdienen? Alleen?

‘s Avonds kwamen Pascal en zijn ouders langs om samen eens goed om tafel te gaan. Abortus was geen optie en afstaan voor adoptie moest ik al helemaal niet aan denken. Na lang gesproken te hebben met elkaar gingen we er samen voor.

Maar dan komt het moment dat je weer naar school moet, ik zat in het derde jaar van het vmbo. Samen met mijn mentor en een begeleider gingen we het vertellen aan mijn klasgenoten, wat was dat eng! Gelukkig werd er goed gereageerd. Natuurlijk kwamen er ook minder leuke reacties en dan vaak achter onze rug om. Dat terzijde.

Erg dankbaar

Maar eerlijk? Wat zijn wij hier goed uitgekomen. Zonder de hulp van onze ouders hadden we dit natuurlijk nooit gered. We zijn ze erg dankbaar. Ze hebben ons zo goed geholpen en nog steeds. Ze namen allemaal een deel van de opvoeding van onze dochter Naomi op zich, zodat wij onze school konden afmaken en daarna een opleiding konden gaan volgen. Naast school gingen we ook nog werken, want er moest natuurlijk wel geld verdiend worden. Ik werk nu al ruim zeven jaar in het kappersvak en mijn man is filiaalmanager bij een Scooterzaak in Utrecht!

De eerste zes levensjaren van Naomi woonden we nog thuis. Door de week bij mijn ouders en in de weekenden bij mijn schoonouders, maar toen vonden we het wel eens tijd om echt op ons eigen plekje een ‘echt’ gezin te starten.

Naomi werd natuurlijk deels opgevoed door haar oma’s en opa’s en dat moesten we nu echt zelf gaan doen. Spannend. De eerste twee jaar hebben we een huisje gehuurd en sinds drie jaar hebben we een koophuis. Wie zei ook alweer: “Daar komt niets van terecht?”

Voor geen goud willen missen

Een aantal jaar geleden werd ons gezin compleet met de komst van ons zoontje Dani, een echt puberpeuter, maar een heerlijk ventje. De oma’s kunnen nu echt oma zijn en wij echt mama en papa. Dat is optimaal genieten.

Zolang je er zelf 100% achterstaat en er alles aan doet om je kleintje een goed leven te geven dan lukt dat. Probeer de mensen die je veroordelen te laten zien dat je het wél kan. Juist dat maakt je trots. Op jezelf en op je gezin. Natuurlijk is vijftien jaar heel erg jong om papa en mama te worden, maar ik had het eigenlijk voor geen goud willen missen!

Lees ook: Chelsea werd op haar 19e moeder: Ik word nog steeds naar van al dat gestaar en die vooroordelen

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.