Ik had het nooit gedacht, maar ik ben een echte oermoeder die haar kroost maar moeilijk kan loslaten. Er is altijd wel iets wat een avondje uit in de weg staat. Alleen van dénken aan het plannen en organiseren word ik al moe. Want: wie kan en wil er oppassen? Als wij niet thuis eten, wat eten de kids dan? En vertrekken we dan op tijd of juist pas als ze in bed liggen en slapen? Keuzes, keuzes, keuzes. Ik ben er niet goed in en kiezen voor mezelf vind ik al helemaal lastig. Dus is het aantal keer dat mijn man en ik - sinds we ouders zijn - samen uiteten gingen op één hand te tellen.

We hebben het heus geprobeerd. Toen Ties - nu vier - een paar weken oud was, gingen we weer voor het eerst samen uiteten. Het was even plannen tussen de borstvoedingen in, maar wat waren we blij dat we eruit waren samen. Het eten was goed, het gezelschap nog beter, maar ik voelde me niet op mijn gemak. Zou het thuis wel goed gaan? Om over de vermoeidheid die erin hakte nog maar te zwijgen. Er werd weinig gekletst aan tafel en echt gezellig was mijn gegaap niet. Een latertje werd het dan ook niet en ik was dolgelukkig toen ik weer thuis was en Ties slapend in zijn bedje aantrof. En tegen een lege wasmand aankeek, want mijn moeder was zo lief geweest om ook maar meteen de schone was weg te strijken.

Moeilijk uit handen geven

Het duurde daarna een hele tijd voordat we weer samen ’s avonds de deur uitgingen. Ik voelde me vooral bezwaard dat er iemand op onze zoon moest passen, terwijl wij een leuke avond hadden samen. Daarbij vergat ik even dat Ties wellicht ook een hele leuke avond had met oma of opa. Ja, nu terugkijkend denk ik er iets makkelijker over. Ik zou willen dat ik het toen zo had kunnen zien. Ook speelde mee dat ik Ties borstvoeding gaf en dat ik dat - verrassend! - moeilijk uit handen kon geven. Kolven deed ik wel, maar live voeden vond ik sneller én fijner. Dus het was vaak voeden, omkleden - want die leuke jurk is met borstvoeding niet handig en je zult altijd zien dat je daarna met melkvlekken op je fancy outfit zit te kijken -, overdragen, uitgebreid kusjes en knuffels geven en na 1,5 uur eindelijk klaar zijn om te gaan. Tegen de tijd dat we in het restaurant zaten, was ik helemaal bekaf.

Nieuwe gewoonte

Totdat Covid uitbrak en alles op slot ging. Toen de restaurants weer overdag open mochten, werd lunchen populairder dan ooit. Ik was ondertussen zwanger van nummer twee, Juul, en voor manlief en mij was lunchen de enige optie om samen nog iets leuks te gaan doen. Opa en oma hielden we veilig op afstand en zodra de opvang weer open was, planden we een vrije dag in en gingen we uitgebreid lunchen. En deze gewoonte hebben wij erin gehouden. Wanneer Ties en Juul bij de opvang zijn, en dus een fijne dag op hun vertrouwde stek hebben, nemen wij een dag vrij en gaan we ongestoord samen op pad. Geen rekening hoeven houden met de tijd en gewoon rustig je eten op kunnen eten, wat een luxe. Je koffie warm drinken en ‘Doe er nog maar één’, want we hebben tijd genoeg. Héérlijk toch!?

Daten? Ik plof liever op de bank

Als ik bij vriendinnen navraag hoe vaak zij als ouders samen uiteten gaan of iets leuks doen, blijkt dat er nog maar bar weinig gedatet wordt sinds de kinderen er zijn. Te moe, geen oppas, andere verplichtingen zoals werk of sport: het blijkt (bijna) overal hetzelfde te zijn. Linda, moeder van een dochter van vier en een zoon van twee: “Mijn vriend en ik gingen pre-Covid wel eens vroeg op de avond samen uiteten, dan hadden we een oppas geregeld. De kids worden iedere ochtend steevast om zes uur wakker en na een drukke dag ben ik ’s avonds om negen uur helemaal op. Sowieso vind ik het lastig om ’s avonds weg te gaan. Zeker op het drukste moment van de dag tijdens de avondspits. Dat is voor onszelf al flink aanpoten, laat staan dat een oppas dit in haar eentje moet zien te redden. Nu het eigenlijk weer kan, denken we er te weinig aan. Terwijl samen erop uitgaan zo belangrijk is.”

Altijd de kinderen

Anne, moeder van twee dochters van zes en vier heeft het beter geregeld. Ze heeft het geluk dat er aan beide kanten betrokken oma’s en opa’s zijn, en gaat regelmatig met haar man een dagje, avondje of zelfs nachtje weg. En als één van de oma’s en opa’s niet kunnen, zijn er altijd nog de buren die wel een avondje de babyfoon willen hebben. “Toch gaan we zeker niet elke maand uiteten. Ook al is de oppas binnen handbereik en in een telefoontje geregeld, we kiezen er alsnog vaak voor om - als de meiden in bed liggen - thuis samen rustig te eten. Dan bestellen we iets of koken we uitgebreid. Als we er samen op uit gaan, moet je toch met veel dingen rekening houden. En je wilt het ook niet te laat maken voor de oppas. We proberen wel ieder jaar een nachtje samen weg te gaan, al is dat er vorig jaar niet van gekomen. Laatst gingen de meiden mee. En dat was ook reuze gezellig!”

Maak bewust tijd voor elkaar

Ik zou willen dat ik wat makkelijker ben. Het wordt trouwens wel wat beter. Steeds vaker is opa of oma een paar uurtjes hier zodat wij even onze handen vrij hebben. Meestal is dat overdag, want ’s avonds vind ik het nog erg lastig om mijn kids uit handen te geven. Ties redt zich wel met oma of opa. Juul krijgt nog borstvoeding en ja ze heeft een leeftijd bereikt dat ze best een keertje zónder naar bed kan. Maar ga dat maar eens uitproberen als je er zelf niet bent en probeer dan ook nog maar rustig te gaan eten samen. Ik kan het niet.

En weet je, of je nu iedere week, maand of helemaal niet uiteten gaat of het thuis gewoon gezellig maakt: het maakt niet uit. Zolang je maar tijd maakt voor elkaar en het weer even om jullie als partners gaat. De moeders die ik sprak hebben stuk voor stuk het voornemen genomen om vaker samen op pad te gaan. En wij? Wij hebben binnenkort weer een dagje samen vrij en houden het voorlopig bij lunchen.

Dit artikel is verschenen in magazine WIJ.