Dat moment dat je voor het eerst van je leven een positieve zwangerschapstest in je handen houdt vergeet je nooit meer. Ik weet nog precies waar ik was (ja duh, op de wc) en wie ik als eerste belde met mijn man naast me. Mijn verloskundige. “Ik heb zojuist een test gedaan en … ik ben zwanger! Wat moet ik nu doen?”

Bijzondere ontmoeting

Wanneer ik de praktijk binnenstap van de verloskundige sta ik oog in oog met de vrouw die mij 27 jaar geleden de wereld in geholpen heeft. “Goh wat leuk om jou hier nu te mogen zien”, groet ze me hartelijk. “Ja, ik weet nog wel toen jij geboren werd … twee maanden te vroeg, wat een hummeltje was je toen. Niet veel groter dan een pak suiker. Erg spannend voor je ouders toen, maar je was een vechtertje! Nou, laten we meteen maar een echo gaan maken…”

Met z’n drietjes in de donkere kamer beleven we een van de meest bijzondere momenten uit ons leven. Voor het eerst zien we een piepklein kloppend hartje knipperen op het scherm. “Gefeliciteerd jongens, zo te zien ben je acht weken zwanger.”

Onmisbare bron van kracht

Naast de regelmatige controles en haar oprechte interesse in jouw welzijn is een goede verloskundige ook een onmisbare bron van kracht die je soms hard nodig hebt. Na een controle rond 36 weken bleek onze zoon in een stuitligging gedraaid te zijn. We werden overgedragen aan het ziekenhuis en aan een gynaecoloog die alles volgens de statistieken wilde doen. ‘Je eerste kindje + stuitligging = keizersnede. Wanneer wil je hem inplannen?’

Met tranen in mijn ogen belde ik de verloskundige om mijn hart te luchten en mijn angsten te delen. “Weet je Annet, vroeger deed ik die stuitbevallingen zelfs nog thuis omdat we het toen vaak niet eens wisten tot de bevalling begon en als er geen complicaties zijn, kan zo’n bevalling net zo goed verlopen als een normale bevalling. Geloof in jezelf.” Met haar vertrouwen in mijn kunnen hebben we gekozen voor een vaginale stuitbevalling en vijf uur en drie keer persen later was hij met zijn billen eerst geboren.

Vertrouwen

Ook toen ik zwanger was van onze tweede zoon en we in Ierland woonden, stond ze altijd voor me klaar. Het Ierse systeem is veel medischer dan wat we in Nederland gewend zijn en ondanks de grote afstand had ik meer vertrouwen in haar oordeel, dan in de steeds wisselende gynaecoloog die ik daar te zien kreeg. Toen ik met 31 weken opgenomen werd in het ziekenhuis vanwege harde buiken en steroïdeninjecties kreeg voor longrijping, reageerde ze heel nuchter ‘ik had je gewoon in bed gestopt met een warme kruik en twee paracetamol’. Ze bleek weer gelijk te hebben, want met vals alarm mocht ik twee dagen later eindelijk weer naar huis.

Bedankt voor alles

Ik had graag geschreven dat ze bij mijn bed stond tijdens mijn laatste bevalling, want drie keer is scheepsrecht, maar toen ze de volgende dag op kraambezoek kwam bleek dat haar dienst net tien minuten afgelopen was toen ik belde. Hoe dan ook heeft ze bij elke zwangerschap een onuitwisbare indruk achter gelaten, dankzij haar betrokkenheid, haar passie voor het vak en haar bergen aan ervaring en kennis. Ariette, dank je wel dat je mij 35 jaar geleden de wereld in hebt geholpen en dat je meegedragen hebt aan drie mooie zwangerschappen en de geboorte van onze drie zoons. We gaan je missen!

Lees ook van Annette: Een slaapkamer delen? ‘Dat ging bij mijn kinderen prima, tot nu …’