Twijfels of ik BAM-moeder wilde worden

Lange tijd twijfelde ik of ik dit wilde; bewust een kind op laten groeien zonder vader. Zou mijn kind het me kwalijk nemen? Hoe zou mijn omgeving reageren? Wat als ik het niet aan zou kunnen? Het heeft tijd gekost, maar uiteindelijk koos ik bewust voor het alleen proberen. Met volle overtuiging.

Lees ook: Zwanger worden zonder partner

Een dochter! Jula wordt geboren

Op 13 januari werd mijn dochter Jula geboren. Meteen nadat ze ter wereld kwam, legden ze haar voorzichtig op mijn borst. Wat was ze klein! Ze woog ruim twee kilo, en hoewel ik wist dat ze klein zou zijn, had ik niet verwacht dat ze zó kwetsbaar en perfect tegelijk zou zijn. Die eerste nacht sliep mijn zus bij ons in het ziekenhuis. Bij ieder piepje stonden we naast haar bedje, keken we of ze goed ademde, maar vooral keken we vol liefde naar dit kleine wondertje dat ik eindelijk vasthield.

Voogdij regelen

In de kraamweek heb ik vast laten leggen dat mijn zus de voogdij krijgt als mij iets overkomt. Als enige ouder ben je toch kwetsbaarder en ik vind het belangrijk om dat goed geregeld te hebben. Ook krijgt mijn zus een vaste oppasdag, zodat zij en Jula elkaar goed leren kennen en tijd samen doorbrengen. Ik ken kinderen met gescheiden ouders, kinderen zonder contact met hun vader, en kinderen met een vader die niet goed voor hen is. Jula hoeft die pijn niet te kennen. Zij heeft een moeder die haar intens graag wilde, die er goed over heeft nagedacht. Jula is zo gewenst.

Vereninging voor BAM-moeders

De steun van andere BAM-moeders bij een vereniging was onmisbaar voor mij. Daar ontmoette ik vrouwen die dezelfde weg bewandelden, en ik ben dankbaar dat Jula ook andere kinderen leert kennen die in vergelijkbare gezinnen opgroeien. Ik wil dat ze weet: elk gezin is goed zoals het is. Of je nu een mama en een papa hebt, alleen een mama, alleen een papa, twee mama’s of twee papa’s, liefde is het belangrijkste. Vanuit mijn omgeving kreeg ik vooral positieve reacties, een enkele negatieve. Soms zijn mensen verbaasd, of gaan ze ervan uit dat Jula ook een vader heeft. Soms vertel ik dan hoe het zit, en soms laat ik het zo. Jula is geboren via een fertiliteitskliniek en als zij zestien is, mag ze de contactgegevens van haar donorvader krijgen, als ze dat wil. Openheid en eerlijkheid vind ik belangrijk. Als ze op zoek wil naar haar donorvader zal ik haar daarin steunen; het is aan haar.

Alles alleen doen? Ik weet niet beter

Vaak vragen mensen me of het niet zwaar is om het alleen te doen. Het is voor mij normaal, ik ken het niet anders. Natuurlijk zijn er momenten dat het makkelijk zou zijn als er iemand thuis is zodat ik een keer snel de deur uit kan zonder zorgen, of iemand die een flesje maakt terwijl ik Jula ondertussen troost. Maar die praktische dingen wegen niet op tegen alles wat ik van haar terugkrijg. De liefde die ik van Jula krijg en die ik haar geef, maken alles de moeite waard. Bovendien heb ik genoeg lieve mensen in mijn omgeving die even bij willen springen.

Alle gezinsvormen zijn mooi

Ik hoop dat verhalen zoals het mijne bijdragen aan een samenleving waarin we niet automatisch aannemen dat ieder kind een moeder én een vader heeft. Dat we alle gezinsvormen als even waardevol zien, zonder vooroordelen. Want het gaat niet om de samenstelling van het gezin, maar om de liefde, veiligheid en aandacht waarmee een kind opgroeit. Jula groeit op in een thuis vol warmte en onvoorwaardelijke liefde, en dat is alles wat ze nodig heeft.

Lees ook: Kimberly: ‘Een man kan altijd nog, een kind niet’

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.