Je kind opvoeden met een broertje of zusje erbij? Annette leerde deze les
Opvoeden. Het blijft leren, uitproberen en heel veel ‘ik doe ook maar wat’. Je kind wordt niet geboren met een handleiding in zijn armen, maar al doende word je vanzelf een expert. Tot er broertjes of zusjes bij komen. Dan ontdek je opeens dat jouw methode, die bij de eerste zo goed werkte, bij de tweede helemaal niks uithaalt! Sterker nog: die oudere broer of zus wordt opeens een heel belangrijke rolmodel voor jullie nieuwe spruit. Hoe werkt opvoeden dan?
Als ik terugdenk aan de tijd dat we alleen ons oudste zoontje hadden, moet ik lachen om mezelf. Wat hadden we het relatief gezien makkelijk. De enige rolmodellen in het leven van onze zoon waren mijn man en ik. We konden onze opvoeding nog helemaal reguleren zoals wij dat wilden, hadden de volledig controle en de enige andere ‘opvoeders’ waren andere volwassen familieleden. Ook konden we onszelf met volle overtuiging een schouderklopje geven aan het eind van een lange dag en denken: zo slecht doen we het nog niet! Tot nummer twee en drie erbij kwamen.
Broertjes en zusjes worden rolmodellen
Zij blijken compleet andere types te zijn en vragen om een heel andere aanpak. Prima, we zijn flexibel en we blijven leren. Een beetje uitdaging vind ik juist leuk. Wat steeds duidelijk wordt nu ze groter worden, is dat de opvoeding van de ouders een beetje naar de achtergrond verschuift. De grote broers (of zussen) worden nu als de echte rolmodellen gezien. Dit zien we nu heel duidelijk gebeuren bij ons zoontje Sean die na de zomer drie jaar oud wordt.
Hij doet zijn broers werkelijk in alles na. Of het nu gaat om spelen of eten. Je ziet hem denken: hey mijn grote broer maakt kotsgeluiden bij het zien van boontjes, dus dat is cool en dat ga ik ook doen. Echt werkelijk alles kopieert hij en wat wij erover te zeggen hebben, is allang niet meer zo interessant als bij de oudste het geval was.
Een belangrijke les
Ik vind het allemaal prima en geniet van de interactie tussen de broers en de bedrijvigheid in huis. Het heeft mij geleerd dat opvoeden grotendeels vanzelf gaat en dat de jongens meer baat hebben bij een paar hele duidelijke basisregels, zoals: elkaar geen pijn doen en niet liegen. Wat (bij ons) echt niet werkt is een ‘helikopterouder’ zijn die alles probeert te sturen en te managen. Ik heb geleerd om het meer los te laten nu ons gezin groter is.
Onze aanpak is nu als volgt: ga lekker je gang, zoek dingen vooral zelf of samen uit, doe een ander geen pijn en als je hulp nodig hebt, weet ons dan te vinden. Het resultaat is zelfstandige kinderen en een stuk ontspannender ouders. Win-win en daarom een dikke aanrader!