Vage klachten, depressiegevoelens en hormonen

Hormonen spelen sinds mijn tienerjaren een grote rol in mijn leven. Ik heb wisselend depressiegevoelens en vage klachten. Ook heb ik tijdens mijn menstruatie last van heftig bloedverlies. Het stroomt soms letterlijk langs mijn benen alsof ik plas, maar dan met bloed. Hiervoor ben ik bij diverse artsen en gynaecologen geweest, maar niemand die mijn klachten koppelt aan mijn menstruatiecyclus. Het frustreert mij enorm dat er nooit echt een oplossing komt, maar nadat ik 10 maanden blijf bloeden kom ik in een zwart gat terecht. Ik ga zelf op onderzoek uit en zo kom ik bij Stichting PMDD terecht. Terwijl ik hun informatie allemaal doorlees gaat er een wereld voor mij open.

Therapie, anticonceptie en doktersadviezen

Ik probeer vele therapieën en soorten anticonceptie uit, en volg diverse adviezen van artsen op. Tot 3 jaar geleden, mijn gevoel zegt dat ik moet stoppen met anticonceptie. En dit pakt zo goed uit! Alle klachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik voel mezelf elke maand meer en meer opknappen. Mijn cyclus verbeterd en de paniekaanvallen waar ik al vanaf mijn 16e mee loop verdwijnen. Ik voel mijn emoties weer, ik voel letterlijk de zon in mijn leven weer schijnen. Ook de PMDD klachten verdwijnen grotendeels, wat het leefbaar maakt. Het lijken nu meer PMS klachten. Na het stoppen van de anticonceptie speelt wel mijn fibromyalgie meer op, maar daar is wel mee te leven. Ik ben weer gelukkig, heb meer rust in mijn hoofd en dat is het allerbelangrijkste.

Mijn kinderwens

Door deze enorme verandering neemt mijn kinderwens weer sterk toe. Samen met mijn partner besluiten we om voor een kind te gaan. Ik ben vrij snel zwanger, ons geluk kan niet op. Helaas krijg ik in een vroegtijdig stadium een miskraam. Door deze ervaring worden onze gevoelens versterkt en weten we het zeker: we willen graag ouders worden. Binnen twee maanden is het weer raak!

Ik krijg zwangerschapsvergiftiging

De zwangerschap verloopt best goed, ik heb wel de bekende zwangerschapskwaaltjes, maar ik reageer super lekker op de hormonen. Het voelt alsof de hele wereld aankan. Rond de 32 weken word ik ziek en met 34 weken word ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging. Iets waar ik behoorlijk van schrik, dit zorgt ervoor dat ik medisch word … Bevallen in het ziekenhuis wil ik helemaal niet. Ik wil een badbevalling, zonder medicatie. Ik ben mij inmiddels erg bewust van toegediende medicatie en impact op je hormonen. Daarnaast ben ik er ook bewust van dat ik meer kans maak op een postnatale depressie. Helaas kan ik niet anders dan toegeven aan situatie en het beste ervan maken.

Naar huis

Twee dagen na de bevalling mogen we naar huis, wat een opluchting! Eindelijk naar mijn eigen vertrouwde plekje met zo min mogelijk prikkels. In het ziekenhuis word je echt geleefd. Ik ben inmiddels nogal overprikkeld geraakt. Constant staat er wel iemand in je kamer en aan echte rust kwam ik niet toe. De weken na de bevalling zijn heerlijk, ik ervaar echt die roze wolk! De zwangerschapsvergiftiging hakt er nog even goed in, maar we genieten enorm als gezin. Het kraambezoek staat op een laag pitje, eerst maar lekker aan elkaar wennen en rust creëren.

Maar dat duurt niet lang, want 10 weken na de bevalling gaat het mis!

PMDD is terug

Ik ben op een verjaardag en merk dat ik de prikkels en geluiden niet kan verdragen. Mijn gedachten dwalen af en ik word angstig. In de dagen daarna dwaal ik nog meer af, krijg ik depressieve gedachten, stemmingswisselingen, slaap ik slecht en voel ik me onrustig en opgejaagd. Ook krijg ik suïcidale gedachten, die mij bang maken. Bam. En dan ben ik ongesteld. Ik stel mezelf gerust door te denken; de PMDD is terug omdat dit je eerste cyclus na je bevalling weer is, volgende maand komt het echt goed. Helaas worden klachten erger en heftiger.

Wat als ik mijn baby onder water duw?

Naast de PMDD symptomen krijg ik ook last van instructieve gedachten zoals “Wat als ik mijn baby onder water duw? Wat als ik spuugdoekje voor haar gezichtje druk?" De gedachtes zijn niet alleen op mijn dochtertje gericht, ook op mezelf. “Wat als ik voor de auto spring?” Ik word misselijk van de gedachte dat ik mijn kleintje wat aan kan doen. Hoe kan je nou van dit soort gedachtes hebben? Ik voel mij enorm onzeker en begrijp niet waarom ik deze gedachtes heb, want ik hou zo enorm van dit kleine wondertje, dat gevoel is onverklaarbaar. Ook neem ik direct contact op met de huisarts.

Ik bezoek een andere huisarts

Die dag ga ik niet naar mijn eigen huisarts, wat achteraf gezien een geluk is. Ik vertel de vervangende huisarts over mijn vermoeden van PMDD dat ik al jaren heb, en dat mijn klachten weer begonnen na mijn eerste menstruatie na de bevalling. Ik vraag haar om me door te verwijzen naar een gespecialiseerde gynaecoloog. Voorheen moest ik hier jarenlang voor vechten, maar deze keer krijg ik de verwijzing zonder gedoe. De gynaecoloog stelt zonder twijfel de diagnose PMDD vast, zonder me voor gek te verklaren of te zeggen dat alles tussen mijn oren zit. Echt, dat laatste moest ik zo vaak aanhoren.

Ik ga van 0 naar 100

Maar het wordt alleen maar erger, die PMDD. En dat met een kleintje thuis. Elke maand vanaf mijn ovulatie tot menstruatie is een hel. Ik ben een totaal ander persoon dan de week ervoor. Waar ik eerst zo zelfverzekerd ben, elke dag geniet en gelukkig ben zonder ook maar een sprankje doodsgedachten, wil ik nu alleen maar wegkruipen in een donkere kamer. De mentale pijn en strijd elke maand zijn ondraaglijk. En dan nog niet te spreken over de lichamelijke klachten. Ik voel letterlijk de hormonen door mijn lijf gieren. Ik heb veel gehuild. Dit had ik me niet voorgesteld; ik wilde geen kind op de wereld zetten met een moeder die elke twee weken instort. En ik wil mijn vriend dat ook niet aandoen. Ik kan niet eens beschrijven hoe moeilijk deze periode voor ons is, het was echt overleven. Om een idee te geven: ik kan uren wanhopig zijn, huilen en instorten, en een uur later sta ik vrolijk met de buurvrouw te kletsen alsof er niets gebeurd is. De stemmingswisselingen gaan van 0 naar 100. Ik heb zelfs een paar keer de hulplijn gebeld omdat ik echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet.

Mijn dochtertje is afleiding

Met alle liefde en zorg voor ons dochtertje heb ik het volgehouden, ondanks ik mij echt slecht voelde. Als mijn vriend aan het werk was, zorgde ik ervoor dat onze dochter niets tekortkwam. Ik stond op de automatische piloot. Ik wilde haar niet laten merken hoe slecht ik me voelde. Het was zwaar, maar het gaf me ook afleiding. Op dit moment loop ik bij een psycholoog en zijn er behandelingen opgestart met de gynaecoloog. Binnenkort start ik met Lucrin injecties voor een “kunstmatige overgang” om de boel stil te leggen. Ik hoop dat de behandelingen zullen werken. Daarnaast hoop ik ook dat er in de toekomst betere behandeling en onderzoeken komen. En dat ik met mijn verhaal hierbij een steentje bijdraag.

Heb jij last van suïcidale gedachten? Je kunt gratis en anoniem praten met iemand bij de hulplijn 0800-0113.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.