De tweeling mag komen

Het begon met dat telefoontje: “Kom maar naar het ziekenhuis, schat. Ze willen beginnen.” Van tevoren had ik dit moment wel duizend keer afgespeeld in mijn hoofd. Waar ben ik op dat moment? Ben ik op mijn werk? Kan ik dan wel weg zonder dat iedereen je succes wenst (want daar heb je dan toch helemaal geen zin in)? Of loop ik over straat en ren ik schreeuwend naar de auto dat ik vader word? Zo romantisch was het allemaal niet. Ik zat in een overleg met drie anderen. Ik heb het hen verteld en ben vertrokken zonder iets te zeggen. Geen tijd voor overbodig gekeuvel of aanmoediging.

Ren ik schreeuwend naar de auto dat ik vader word?

Het inleiden van de bevalling van onze tweeling is begonnen en heeft tijd nodig. Geen idee hoe lang dat gaat duren, ik heb het nog nooit meegemaakt. Ik sliep een nachtje op een oncomfortabele stoel die als bed kon worden uitgeklapt. Ik wist toen niet dat ik daar in totaal nóg tien nachten op zou moeten slapen.

De gewenste ruggenprik was niet mogelijk

Vanaf het moment dat Anke zwanger was, heeft ze bij ieder gesprek aangegeven dat ze a.s.a.p. een ruggenprik wil. Maar ze is iemand die pas haar grenzen aangeeft als ze daar eigenlijk al overheen is gegaan en helaas betekende dat ze te laat was. Wat was het verschrikkelijk om haar zoveel pijn te moeten zien lijden, wetende dat ik er niets, maar dan ook helemaal niets aan kon doen. Ik stond erbij, praatte tegen haar, maar het kwam niet binnen. Ze was is er niet, ze was in een ander universum. Het universum van intense pijn, overlevingsdrang en oerkracht.

Onze dochter wordt geboren

En dan was daar ineens onze dochter. Ik wist dat in Anke’s buik al bijna negen maanden twee mensjes zaten te chillen. Maar als die eerste er dan uitkomt, is het niet te bevatten dat het al die tijd daarbinnen heeft gebivakkeerd. Tot het allerlaatste moment was ‘de finale der benoeming’ nog niet beslecht en ging het nog tussen twee namen. Liggend op haar moeders buik viel de beslissing: ze gaat als Livvy door het leven.

Onze zoon kan ook niet meer wachten

We hebben niet lang van dit moment kunnen genieten, want onze zoon klopte op de deur. Ik kreeg Livvy in mijn handen gedrukt, mijn shirt moest uit en ik werd in een stoel gezet met mijn dochter tegen mijn naakte bovenlijf en twee warme dekens over ons heen. Ons eigen coconnetje. Een minuscuul handje met minuscule vingertjes probeert zich vast te grijpen aan mij en maakt krasjes op mijn borst met haar piepkleine nageltjes. Ze klauwt zichzelf letterlijk in deze wereld en in mijn hart. Anke ging alweer door met persen, duwen, strijden en afzien. Ze slaakte kreten uit die door merg en been gingen en die ik nooit zal vergeten. Mijn respect voor haar heeft infinite levels bereikt.

Lees ook: Buidelen met een te vroeg geboren baby

Een tweelingplacenta

Lewis kwam om de hoek kijken en heeft de donkere, geborgen en veilige wereld van de baarmoeder ingeruild voor de buitenkant ervan. Dan denk je dat je klaar bent, maar dan is er ook nog de placenta. Dat vergeten mensen nog weleens te vertellen. En met een tweeling is de placenta twee keer zo groot, grofweg de omvang van onze pasgeboren dochter. Toen Anke hoorde dat ze wellicht alsnog een keizersnede zou krijgen om de placenta te verwijderen, verzamelde ze ieder laatste stukje oerkracht dat haar lijf nog bezat. Met de laatste ultieme poging verscheen daar een immens groot stuk rosbief.

Zelfs die rare ligstoel went

In totaal bleven we tien dagen in het ziekenhuis. Ik begon zelfs te wennen aan die gekke ligstoel. In het begin was het vooral fijn dat ik met een druk op de knop altijd een verpleegkundige binnen handbereik had, dat de fles werd voorbereid en ik niet hoefde schoon te maken. Maar op gegeven moment wilde ik ook gewoon graag naar huis. Je wilt die twee toch laten zien waar ze zullen gaan opgroeien en met zijn vieren gaan genieten. Want wat is het toch fijn om even een half uurtje te hebben wanneer er niet te pas en te onpas mensen binnen kwamen; zelfs als het “Niet Storen” bordje aan de klink hing. Mensen die iedere keer weer exact hetzelfde wilden weten. Je zou toch verwachten dat het antwoord op de vragen van verpleegkundige A wordt genoteerd, zodat verpleegkundige B deze ook paraat heeft.

Volop genieten zonder een huishouden runnen

We hebben wel extra veel tijd gekregen om van die twee kleine engeltjes te genieten, juist omdat we niet een heel huishouden hoefden te runnen. Maar het werd nu toch echt tijd om dat thuis te doen. Het leuke aan zo’n ontslag was dat alle verpleegkundigen één voor één nog even langskwamen om een praatje te maken. Hetzelfde praatje, over en weer, keer op keer. En dat stopte niet bij het personeel, want toen ik met twee Maxi Cosi’s door de grote hal naar buiten liep, vonden mensen het leuk ons even aan te houden en te vertellen dat zij ook iemand kennen met een tweeling. Wildvreemden zijn dat hè. En die zagen niet in dat we na tien dagen ziekenhuis maar al te graag lekker naar huis wilden. Ook niet toen ik hun daar voorzichtig op wees. Gewoon lekker doorgaan. #Voorjekijkenendoorlopen.

En toen liep ik naar buiten … met twee van die kleine ukkeltjes. Ze zijn écht van ons. We mogen ze écht mee naar huis nemen. Unreal. Met 20 km/uur stiefelden we naar huis en keken continue achterom of ze nog in leven waren. Dat is vanaf nu ons leven: zorgen dat die twee overleven, ze verzorgen, leren, opvoeden, er voor ze zijn, steun bieden. En dat vinden we helemaal prima, want we zijn thuis!

Lees ook: Bevallen van een tweeling

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.