Met trillende handen bel ik de verloskundige. Alsof het zo moest zijn neemt toevallig dezelfde verloskundige op die ook mijn laatste bevalling twee jaar geleden begeleid heeft. Wanneer ik probeer te praten schieten de tranen meteen al in mijn ogen.

Onverwachte angsten

Een reactie die ik absoluut niet had verwacht. “Twee jaar geleden was je bij de geboorte van Sean, weet je nog?” Ja, dat weet ik nog heel goed, is meteen haar reactie. “Tijdens de bevalling kwamen opeens allerlei angsten omhoog die ik niet had aan zien komen en ik merk dat die spanning er nog steeds is.”

Ze weet nog precies hoe ze me door allerlei angsten heen moest praten, tijdens de bevalling, voordat ik me er eindelijk aan over durfde te geven en Sean geboren werd. Als ik terugkijk is het ook niet zo gek dat al die angsten er nog zitten.

Volgens het boekje

Mijn eerste zwangerschap verliep helemaal ‘volgens het boekje’ zei de verloskundige acht jaar geleden. Tot de laatste weken. Toen bleek meneer in een stuitligging te zijn gedraaid en zelfs na een mislukte draaipoging is hij eigenwijs blijven liggen met zijn billen naar beneden.

Tegenover het rotsvaste vertrouwen van de verloskundige dat ik prima een vaginale stuitbevalling aan kan, staat de gynaecoloog die niet verder dan zijn beeldscherm kijkt en onverstoorbaar doorspreekt over het aantal doodgeboren baby’s wat hij op de wereld heeft gezet vanwege stuitbevallingen.

De eerste paniekaanvallen

Die laatste weken heb ik doodsangsten uitgestaan, mezelf opgesloten in huis omdat iedereen een mening had over mijn naderende bevalling vs. geplande keizersnee, terwijl ons mannetje binnen zes uur tijd met zijn billen eerstgeboren is. Opluchting en genieten. Maar zes maanden later beginnen de eerste paniekaanvallen.

Bij onze tweede zoon kwam ik in het ziekenhuis terecht omdat ik rond 30 weken dreigde te gaan bevallen. We woonden toen in Ierland en daar wordt er meteen een heel medisch circus in gang gezet, waarbij ik opgenomen word en steroïden injecties voor longrijping krijg. Wederom een hoop angst, wat gelukkig met een sisser afloopt. Tijdens zijn supersnelle bevalling bij 39 weken komt hij niet ademend ter wereld.

Ik zie niks en hoor niks

Terwijl ik alleen op de grond achterblijf om mijn placenta eruit te persen, wordt mijn slappe baby van de grond gepikt door een teamartsen die met hem en mijn man verdwijnen. Ik zie niks, ik hoor niks. Tot hij een eeuwigheid later op mijn borst wordt gelegd, hevig snikkend, levend en wel. Opluchting en genieten. Maar de onrust en de voortdurend sluimerende paniek blijft op de achtergrond aanwezig.

Een derde keer is scheepsrecht misschien! Mijn twaalf weken echo ziet er keurig uit en we gaan blij naar huis, maar twee dagen later word ik wakker met enorme pijn in mijn onderbuik. Ik ga vol angst naar de verloskundige en op de echo is alles goed met de baby, maar er zit wel een enorme cyste in mijn eileider die de pijn veroorzaakt. Die nacht onderga ik een spoedoperatie aan mijn gedraaide eierstok die aan het afsterven was.

Wat een achtbaan

Het eerste wat ik hoor wanneer ik uit de narcose geroepen wordt is: “Mevrouw Van den Berg? Alles is goed met de baby en we hebben de eierstok ook kunnen redden.” Met een opgeluchte plof val ik terug in slaap. De rest van de zwangerschap ben ik uitgeput, mentaal en lichamelijk. Wat een achtbaan weer. En wederom de angst om een kind te verliezen.

Aan het einde van de zwangerschap steken al die angsten een voor een de kop op, terwijl mijn lichaam hard werkt om volledige ontsluiting te bereiken. Ik probeer het tegen te houden. Ik wil niet. Nu is alles nog goed, maar straks ademt hij misschien ook niet. Of bloed ik misschien dood en laat ik mijn man en kinderen achter. Wat staat me nu weer te wachten?

Mijn angsten verwerken

De verloskundige praat me er kalm en vol vertrouwen doorheen en even later ligt Sean op mijn borst te huilen. En voor het eerst bij een bevalling huil ik tranen met tuiten mee, puur van opluchting en ontlading. Het is weer goed gegaan, God zij dank! Dit keer duurt het twee jaar voordat de paniekaanvallen weer de kop opsteken. De eerste jaren wordt je geleefd als kersverse moeder en zodra de rust weer terugkeert komt de tijd om alles te verwerken en een plekje te geven.

“Het lijkt me verstandig dat je een keertje langskomt om alles nog eens door te spreken met ons”, zegt mijn verloskundige. “Ik hoor aan je stem hoe hoog het je nog allemaal zit en we kunnen samen kijken of we een beetje rust en vertrouwen terug kunnen brengen over wat er allemaal gebeurd is. Daar zijn wij ook voor, bel gerust als je ergens over wil praten. Het is ook niet niks allemaal. Je hebt letterlijk doodsangsten uitgestaan, meerdere malen en dat slaat je lichaam toch op als je er niks mee doet. Daarnaast raad ik aan om EMDR-therapie te volgen om dit soort ingrijpende angsten toch een goede verwerking te geven.”

Alles nog eens doorspreken

Ze heeft gelijk. Is dit dan de echte reden waarom ik last heb van paniekaanvallen sinds de kinderen geboren zijn? Door er met haar over te spreken begin ik wel opeens patronen te zien. Ik gooide het altijd op de hormonen, die vast niet meehelpen, maar misschien ligt dit er wel onder als eigenlijke oorzaak. Vol goede moed plannen we een afspraak in bij de praktijk om alles van de afgelopen jaren eens door te spreken. Het wordt hoog tijd!

Lees ook: Paniekaanvallen en moeder zijn: Annette deelt 4 belangrijke tips (het vervolg)