De magie van me-time: 'Ik voel weer wie ik ben, naast de mama van Marlie'
Omwille van te veel, vooral door mezelf opgelegde, redenen vind ik het lastig om Marlie bij een oppas te laten. Zelfs bij haar vader blijkt het lastig, omdat hij haar ook om te haverklap eerder komt terugbrengen op een papadag. De laatste paar keren dat ik een avondje wegging werd ik ook beide keren opgebeld met het verzoek terug te komen. Laat staan ergens logeren!
We hebben twee keer geprobeerd om haar bij haar vader te laten slapen, maar beide keren kreeg ik een volledig overstuur kind thuis. De eerste keer stond mijn ex ver na middernacht voor mijn deur en de tweede keer gaf hij het ook op. Bij thuiskomst is het knuffelen met mama en valt ze vrijwel direct in slaap. Niet echt een motivatie om vaker een avond of nacht weg te plannen. Vooral omdat ze direct zó uit haar doen is dat ik de dagen erna de rekening gepresenteerd krijg. Slecht slapen, oververmoeid, chagrijnig en overprikkeld. Is het, het dan wel waard was mijn overweging.
En daar zat ik dan … onderweg naar Parijs
Maar zoals jullie lazen in mijn vorige blog ben ik wel degelijk vertrokken. Marlie is wat ouder nu, bleef in haar eigen huis en dus een vertrouwde omgeving met de liefste opa en oma die ze zich kan wensen. Zelfs de oorontsteking, dan wel loopoor, bracht mijn ouders niet van de wijs. De voorbereiding was goed en Marlie wist een beetje wat er ging gebeuren. Telefoonnummer van de huisarts, huisartsen post, een halve apotheek in de badkamerkast en allerhande rituelen uitvoerig uitgelegd.
Het begon met inpakken voor mij alleen … super onwennig! En daar zat ik dan … onderweg naar Parijs met mijn beste vriend. Het besef dat ik niet voorruit hoefde te denken en er even geen strakke tijdsplanning was, voelde onwerkelijk. Deze trip was in één woord geweldig en heeft mij vreselijk veel goed gedaan.
Overspoeld door alle emoties
De mate van vrijheid die ik heb ervaren door gewoon weer eens na 19.00 uur buiten te zijn. Ik heb weer mogen voelen wie ik ben naast de mama van Marlie. Op een elektrische step zijn we de stad door gecrosst langs de mooiste bezienswaardigheden. Ik was alle besef van tijd kwijt en heb een uur alleen in bad gelegen in het hotel. Met twee drankjes was ik al flink van de kaart en zijn we vroeg gaan slapen.
De volgende ochtend was ik vroeg wakker … want uitslapen verleer je wel als ouder! Mag het eindelijk, zegt je bioritme vrolijk goeiesmorgens om 6.00 uur. En toen kwam de storm in mijn hoofd op gang. Even weggerukt uit mijn routine en stramien. Als een enorme golf werd ik overspoeld door alle emoties, die ik het afgelopen jaar wellicht wat genegeerd heb. Ook nu had ik er even geen zin in en probeerde ik het te negeren, met een zware migraine aanval tot gevolg. Ik heb letterlijk en figuurlijk alles uitgespuugd op de straten van Parijs. En de dagen na thuiskomst kwam ik tot het besef …
Ik ga mijn leven beteren
Ik ga mijn leven beteren en weiger nog gebukt te gaan onder het vooroordeel over alleenstaand moederschap, de grillen van mijn ex of mijn eigen schuldgevoel dat ik Marlie geen gezin met haar ouders kon geven. Wie weet krijgt ze dat alsnog vanuit mijn toekomstige relatie. Ik heb de liefde niet opgegeven, al besef ik dat ik nog een flinke weg te gaan heb voordat ik dat weer aandurf.
Enneh … verbeeld je niets! Ik heb continu geappt met mijn ouders over hoe het ging en het eerste wat ik kocht, was uiteraard een cadeau voor Marlie. Hoezeer ik hier ook aan toe was, ik ben het liefste natuurlijk de mama van mijn prachtige meisje. Maar na deze reality check ben ik weer een stukje dichter bij de beste mamaversie van mezelf.